Co-schrijver voor Hunger Games verhaal - Story problemen

[ bericht aangepast op 4 april 2012 - 15:17 ]

I've fallen for your eyes, but they don't know me yet

Het lijkt mij wel leuk. (:

Naam: Jelena
Leeftijd: Bijna 16
Schrijf je liever vanuit jongens of meisjes?: Dat maakt niet uit.
Ervaring met een Hongerspelen verhaal: Buiten een paar SA's niet.
Een link of stukje schrijfstijl:
Dit is een stukje dat ik een tijdje geleden vanuit Annie Cresta heb geschreven:

Ik was altijd al een goede zwemmer geweest, maar hoe kun je zwemmen in de stroom van je herinneringen? Kon je met je hoofd boven water blijven als er niets was waarvoor je boven wou blijven? En als het je toch lukte om niet te verdrinken, kon je dat dan volhouden? Heel je leven?
Het was mij alleen niet gelukt, maar Finnick redde me. Hij kon de andere wereld niet vernietigen, de zee der wanhoop en angsten was er altijd, was net zo zeer een deel van mij als mijn liefde voor hem dat was. Maar hij kon de golven op afstand houden, me er uit sleuren als ze toch te dicht bij kwamen. Hij vormde een warm eiland, te midden van de zee, een plek waar ik kon uitrusten, kon lachen, mezelf kon zijn. Zelf de zee was niet meer zo beangstigend als hij vroeger was. De aanvallen kwamen, maar ik wist dat Finnick er was om me er weer uit te redden. Ik liet ze toe, alsof het oude vrienden waren, die soms lastig konden zijn, maar waarmee ik kon leven. Finnick maakte alles in alle opzichten beter.

Meld je het als het je iets lijkt? (:

[ bericht aangepast op 4 april 2012 - 15:29 ]

Normality is a paved road: it's comfortable to walk, but no flowers grow on it.

Naam: Ellen
Leeftijd: 14
Schrijf je liever vanuit jongens of meisjes?: Ik vind allebei wel leuk.
Ervaring met een Hongerspelen verhaal: Niet met een verhaal op Quizlet maar ik wil het wel graag gaan doen.
Een link of stukje schrijfstijl:

De madeliefjes in het gras kietelden mijn blote voeten, wat een fijn gevoel gaf. Elke dag zat ik onder deze schaduwrijke boom, genietend van het uitzicht, de rust en de stilte. Het boompje stond op een kleine berg, en in de verte zag ik de zon al ondergaan. Het was nu twee weken geleden na de verdwijning van Sharon, en sinds die dag zat ik hier... Hopend dat ze ooit terug zou komen. Het gefluit van de kleine vogel die in de boom zat klonk vrolijk. Zorgeloos. Vrij, terwijl wij mensen gevangen zitten. Gevangen in ons eigen lichaam, we zijn onszelf niet. We hopen iemand te zijn, die we nooit zullen worden.
Mijn rug werd stijf van het eindeloos zitten tegen deze boom en onder mij was het gras bijna verdwenen. Het was weer een prachtige zomerdag, zoals gewoonlijk. 'Alsjeblieft Sharon, kom terug,' mompelde ik. Mijn ogen werden waterig en zonder dat ik het wilde, liep er alweer een traan over mijn wang.

Lijkt me leuk :'D

Naam: Elbrich (Friese naam)
Leeftijd: 14
Schrijf je liever vanuit jongens of meisjes?: Het maakt mij niet zoveel uit, ik vind het schrijven zoizo al leuk.
Ervaring met een Hongerspelen verhaal: Ja, ik ben nu net bezig met een Story
Een link of stukje schrijfstijl:

Zonder me om te draaien verliet ik de kamer opweg naar mijn 'Slaapkamer' waar ik me op het bed stord en de dekens over mijn hooft sla, ik snapte niet hoe Kate door dit alles nogsteeds zo vrolijk kon zijn bij alles wat ze deed, we zouden doodgaan dus veel zin had het niet om gezellig te zitten kletsen vond ik, ik voel hoe mijn matras indeukt als Edward naast me gaat zitten en ben blij dat hij niks zecht, hij houd alleen een arm om me heen als teken dat hij me begrijpt en dat hij me wil troosten. En ookal kwam ik net van bed was het niet moeilijk om in slaap te vallen, in zijn armen was het veilig. 'Alex' Hoorde ik mijn broer mompelen terwijl zijn hand me zachtjes wakkerschudde 'We komen zo aan bij het capitool' Voegde hij eraantoe terwijl ik mezelf met mijn ellebogen rechtop drukte en van het bed liet glijden en op mijn voeten ging staan, terwijl Edward ook opstond en de deur alvast openhield, bij een raam blijf ik staan, het capitool is gigantisch allemaal gebouwen in vormen die ik nooit eerder heb gezien. Als we na een tijdje op het peron aankomen zie ik hordes mensen voor het raam verschijnen en spring ik snel weg, allemaal blije hard roepende mensen die wachten tot we uitstappen, 'Waarom zouden ze dat willen zien? We zijn gewoon weer twee mensen die doodgaan.' Denk ik als Kate binnenkomt om te zeggen dat we moeten uitstappen, snel gaat de deur van de trein open en wenkt Kate ons als teken dat we moeten uitstappen, wat ik ook doe, maar met Edward naast me en met mijn hand stevig om hem heen.

[ bericht aangepast op 5 april 2012 - 15:25 ]

Don't be like the rest of them, darling

Naam: Sarita
Leeftijd: 14
Schrijf je liever vanuit jongens of meisjes?: Maakt opzich niet zoveel uit.
Ervaring met een Hongerspelen verhaal: Ja. Ik heb er een op fanfic en een op Quizlet.
Een link of stukje schrijfstijl:

"Ignite, my love. Ignite."

Naam: Dirkje.
Leeftijd: Vijftien.
Schrijf je liever vanuit jongens of meisjes?: Maakt niet uit. (:
Ervaring met een Hongerspelen verhaal: Nope, helaas niet, omdat ik niet goed weet waar ik moet beginnen. Een Hunger Games verhaal lijkt me veel gemakkelijker om met een aantal mensen samen te schrijven.
Een link of stukje schrijfstijl: Dit is een stukje uit het meest recente hoofdstuk dat ik voor mijn verhaal, Het Doolhof, heb geschreven.

Verbluft staarde ze voor zich uit, hopend op ook maar flarden van herinneringen, maar tevergeefs. Pas toen er warme tranen op haar schoot drupten, merkte ze dat ze huilde. Gefrustreerd balde ze haar vuisten. Ze wilde sterk zijn, niet overmand worden door emoties, maar hoe hard ze ook vocht, de tranen bleven maar stromen. En op het moment dat ze zich overgaf en languit op het bed plofte, vervaagde haar zicht en voelde ze haar hoofd tollen, alsof ze op het punt stond flauw te vallen. Sterretjes dansten voor haar ogen en ze wilde schreeuwen, verzet bieden tegen wat er ook met haar gebeurde en ze schopte om zich heen, terwijl haar gezicht nat werd van de tranen. Ze viel, het gevoel van een eindeloze vrije val drong haar lichaam binnen, hoewel ze in werkelijkheid nog gewoon op het bed lag. En op dat moment klonk er een ijselijke gil in haar oren, een schreeuw die alle pijn in de wereld leek te uiten. Tara bedekte haar oren met haar handen en kneep haar ogen stijf dicht, maar de schreeuw leek eeuwig te duren. Op het moment dat ze zich diep van binnen iets vreselijks realiseerde en haar felgroene ogen opende, verdween het geluid. Besef van tijd glipte bij haar weg; ze had geen idee hoe lang ze daar had gelegen, starend naar het plafond en de onnaturlijke, vreemde ontdekking die ze gedaan had bleef zich maar herhalen in haar hoofd. Die stem. Die schreeuw. Die hartverscheurende schreeuw... Het behoorde toe aan mij. Ik schreeuwde, gilde om hulp, terwijl zich dat tafereel niet op dat moment afspeelde. De puzzelstukjes vielen op hun plaats zodra ze rechtop ging zitten en een bonkende hoofdpijn voelde. Ze had het gevoel van een flashback ervaren. Haar schreeuw was een herinnering, een herinnering die Tara het liefst in een donker hoekje had laten zitten.

"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)

[ bericht aangepast op 4 april 2012 - 21:51 ]

Forever.

Naam: Jolene
Leeftijd: 15
Schrijf je liever vanuit jongens of meisjes?: Meisjes, maar maakt eigenlijk niet veel uit.
Ervaring met een Hongerspelen verhaal: Ik ben zelf bezig met een verhaal, maar verder nog niet echt, helaas!
Een link of stukje schrijfstijl: Uit het verhaal: The story of a girl.

Voorzichtig probeerde ik mijn zware oogleden te openen, mijn hoofd bonkte en ik voelde aanhoudende steken in mijn enkel. Oké, wat is er met me gebeurd? Mijn ogen opende zich langzaam maar sloten meteen weer toen het licht van de lampen boven me er in scheen. "Livian, ben je wakker?" Links van me hoorde ik een zware mannen stem, het klonk gedempd, alsof ik onder water lig. Ik probeerde te antwoorden maar de woorden bleven hangen. "Knik als je me kan horen, Livian!" Ja, sneller gezegd dan gedaan. Kreunend bewoog ik mijn hoofd een stukje en knikte kleintjes. "Goed, luister. Je hebt een zware hersenschudding en je enkel is gekneusd, de verpleegster komt zo om je nog wat Morfine toe te dienen." Dat verklaarde in ieder geval de pijn die ik voelde. "W-wie be-bent u?" Mijn stem kraakte, de bewegingen zorgde voor pijnlijke steken in mijn nek en hoofd, ik kreunde nog maals. "Ik ben Dr. Burch, doet praten pijn, Livian?" "J-ja." Nogmaals probeerde ik mijn ogen te openen, dit keer met meer succes. Een jongeman met zwart, kort haar en prachtige blauwe ogen hing boven mijn gezicht. Hij schrok wat toen ik in zijn ogen staarde. "Sorry, ik moest dichterbij komen om je te kunnen verstaan," hij glimlachte kort en trok toen zijn gezicht weg. Ik wilde hem aankijken maar alleen al bij de gedachten aan het draaien van mijn hoofd werd ik duizelig. "Dr. Burch, er wacht een patiënte op u," een zachte vrouwenstem drong door in kamer, de dokter slaakte een zucht en kwam toen weer boven me hangen. "Probeer nog wat te slapen en beweeg zo min mogelijk, wanneer je weer wakker bent gaan we wat testjes doen." Ik knikte weer kort. De dokter zei gedag waarna de zuster me de pijnstillers gaf. Al snel dommelde ik weg in een diepe, droomloze slaap.

[ bericht aangepast op 4 april 2012 - 21:53 ]

Believe in yourself.

Ik kan niet meeschrijven, want ik heb het originele verhaal niet gelezen... Wel zou ik graag een waarschuwing willen als je begint (:

You're strong enough to win without a war || Vaucluse >> Thread.