Onrustig woel ik heen en weer in mijn slaap. Af en toe mompel ik de naam van Sky. Ik wil haar zo graag helpen. Ik wil zo graag dat ze mij vertrouwd. Ik schrik wakker als opeens alle lichten in mijn kamer aangaan.
“Mam, laat me slapen ik wil niet naar school. Het is nog veel te vroeg.” Mompel ik in de veronderstelling dat mijn moeder het licht heeft aangedaan, iets wat ze altijd doet als ik mijn bed uit moet komen.
Dan hoor ik iemand zachtjes lachen. Ik doe langzaam mijn ogen open en kijk naar mijn wekker. Wie maakt mij wakker om half 3 in de nacht? Ik wil me net weer lekker omdraaien en verder slapen als ik opeens besef dat overal de lichten aan zijn. Dat betekent dat er iemand door onze beveiligde zone is doorgedrongen. Ik spring snel uit mijn bed en trek een spijkerbroek aan. Ik pak een sweater van de grond en trek die over mijn hoofd. Ik trek de eerste beste schoenen aan die ik zie en ren dan naar beneden. Ik zie Will al kijken naar de camera beelden. Ik loop langs hem heen en hoor dan dat Trace zijn wapen laad. Ik kijk naar buiten wie er is.
“Trace, het is Sky!” Roep ik zodra ik doorheb daar Sky daar staat en ik ren naar buiten, naar Sky.
Maar Trace houd me tegen.
“Het kan een valstrik zijn” Waarschuwt hij me.
Ik wordt verscheurd door gevoelens. Aan de ene kant heeft Trace gelijk, maar aan de andere kant wil ik naar Sky en haar vastpakken en nooit meer los laten. De andere kant wint het en ik schreeuw tegen Trace dat hij mij los moet laten terwijl ik mijn best doe om me los te rukken. Maar mijn vader pakt me bij mijn andere arm en vraagt rustig aan Sky waarom ze geen telepathie heeft gebruikt. Wat denkt hij, hij kan toch ook zo wel zien dat , dat wel het laatste is waar ze nu aan zou denken.
“Mag ik binnenkomen? Jullie hadden gezegd dat ik welkom was.” Antwoord Sky verlegen.
“Is ze alleen?” Vraagt Trace aan Victor die achter Sky staat.
“Het lijkt er wel op” Antwoord hij.
Het lijkt er wel op, natuurlijk is ze alleen. Wat denken ze wel niet, dat Sky één of andere crimineel is. Wat zijn het toch een stelletje imbecielen af en toe.
“Vraag het haar toch maar, voor de zekerheid. We moeten het zeker weten.” Zegt Trace , maar hij laat nu wel zijn wapen zakken.
Dat valt niet goed bij mij en voor hij iets kan doen gil ik dat Victor het niet moet wagen om haar aan te rakken. Hij moet haar met rust laten. Ik trek me los en spring van de veranda af. Ik hoor mijn vader mijn naam roepen, maar ik negeer hem. Het enige wat ik nu wil is Sky in mijn armen voelen.
“O liefje, je hebt het ijskoud!” Is het eerste wat ik tegen haar zeg.
Misschien niet het meest logische of romantische ding om te zeggen, maar dat boeit mij gewoon even niet.
“Sorry dat ik … zomaar langskom.” Stamelt Sky verlegen.
“Die maffe Engelse beleefdheid is nergens voor nodig. Ssst, het is al goed.” Probeer ik haar te kalmeren.
Ik merk dat mijn vader naast ons is komen staan, maar gelukkig is hij zo verstandig om ons niet uit elkaar te halen. Hij en mam zijn de enige die weten dat Sky meer is dan een gewoon vriendinnetje. De enige die weten dat Sky mijn zielsverwant is.
“Het is niet goed. We moeten eerste weten waarom ze hier is. Ze wandelde zo door de beveiligde zone. Daar moest hulp bij hebben gehad. Haar eigen krachten zijn niet zo sterk.” Zegt hij rustig.
Victor duwt mij zachtjes weg van Sky. Waar is hij mee bezig. Ik lees in de gedachten van Sky dat hij zijn gave aanwent. Wie denkt hij wel dat hij is, heeft hij niet door dat het niet helpt.
“Stop , hou daarmee op!” Snikt ze terwijl ze een stap achteruit doet.
“Ga toch allemaal weg uit mijn hoofd!” Ze struikelt en valt in de sneeuw.
Nu gaat hij te ver. Ik kan niet langer toekijken hoe Victor Sky pijn doet. Ik duw Victor ruw aan de kant en til Sky voorzichtig op.
“Wat jullie ook zeggen, ik ben haar naar binnen. Ze is van mij… Ze is mijn zielsverwant. Dus laat me erdoor.” Zeg ik woedend terwijl ik met Sky in mijn armen richting de voordeur loop.
Ik had eigenlijk niet willen zeggen dat Sky mijn zielsverwant is, maar het floepte eruit. Het is ook niet makkelijk om zoiets geweldigs geheim te houden. Als het aan mij lag had ik het al lang van de daken geschreeuw, maar ik wou het geheimhouden voor mijn broers. Wat zullen ze wel niet denken. Ze zullen vast jaloers zijn dat ik, de jongste zoon, als eerste mijn zielsverwant heb gevonden. Maar eigenlijk maakt het me niet uit wat ze denken. Sky is nu hier, veilig in mijn armen en ik hoef niet meer geheim te houden wat ze voor me betekent. Net voor ik door de voordeur naar binnen loop vang ik de blikken van Trace en Victor op. Ik zie dat ze het moeilijk vinden om te verwerken wat ik net heb gezegd, ik zie afgunst en jaloezie over hun gezichten flitsen. Maar ik merk ook dat ze blij voor me zijn en dat is het enige wat voor mij telt.
L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
3 maart 2012 - 15:03
