Buuh.
Ik voel me echt rot. Ik heb geen zin om er een heel verhaal aan te smeren, puur omdat het té lang is om in een paar minuutjes te typen. Ik denk dat ik uren zou bezig zijn met mijn verhaal. Daarbij wil ik gewoon een knuffel.
Maandag voelde ik me nog vrij goed tot ik in de avond een mailtje kreeg van mijn consulente met de melding dat er binnenkort ergens plek vrijkomt bij een pleeggezin. (Ze zijn al een half jaar op zoek naar een plekje voor mij.) Ik wist niet wat ik er mee moest doen. Aan mijn ouders kan ik geen hulp vragen bij die beslissing, door hén wil ik van huis weg (en is het noodzakelijk omdat ik een betere plek nodig heb om op te groeien). (Maar uit huis gaan betekent dat ik zoveel moet achterlaten. Héél véél sléchte dingen, maar ook enkele goede dingen.)
Daarom kon ik op de nacht van maandag op dinsdag heel moeilijk de slaap vatten. Ik heb uren zitten woelen, heb uiteindelijk mijn laptop er terug bij genomen om even aan iets anders te proberen te denken, maar dat hielp niet, dus heb ik tot in de vroege uurtjes zitten nadenken en piekeren. En sinds maandag gaat het enkel bergaf met me. Ik kan de slaap moeilijk vatten, val uiteindelijk in slaap van vermoeidheid om drie of vier uur later terug uitgeput wakker te worden en naar een grote doos tissues te grijpen.
Ik wil ook wel uit mijn ellende geraken, maar het is zo moeilijk en zwaar. Ik probeer nu met kleine stapjes mijn geluk te zoeken door al wat vaker onder de mensen te komen etc, maar het blijft zo pokkemoeilijk én niémand lijkt me te begrijpen. Niemand geeft me een adempauze om even bij te komen, ik moet blijven blijven blijven bijten. Het is gewoon zo moeilijk, zo teringdora moeilijk.
Ik wil gewoon een dikke knuffel en een tissue, misschien wel een hele doos. 
[ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 23:56 ]
Always be yourself; Unless you can be Pikachu. Always be Pikachu.
