6th october 2011, the day my heart stopped beating, figuratively.
Het leek alsof alles 10 keer langzamer ging, maar in feiten was het voorbij in slechts enkele seconden. Seconden... Maar een paar seconde waren genoeg om mijn hele leven te veranderen. Mijn ogen waren wijdt open, zoete tranen vol woede en verdriet stroomde over mijn wangen. Een snik ontsnapte uit me keel, ik hoorde een knal, een gil. Ik gilde. Verstomd keek ik naar mijn arm, bloed... Over bloed. Duizeligheid nam mijn lichaam over en mijn zicht werd troebel. Geluiden leken plots mijlenver weg maar dichtbij genoeg om een laatste knal te horen. Toen was ik weg, mee getrokken door de duisternis. Het enigste beeld wat ik voor me kon brengen waren de woedende ogen van mijn bloed eigen moeder.
Believe in yourself.