Vannacht om 2 uur hoorde ik pijnlijk gejammer en gekreun uit de kamer naast mij. Mijn zusje slaapt daar en onze kamers zijn enkel gescheiden door een houten muur, je hoort dus in principe alles. Moet je nagaan, ik was met muziek in mijn oren in slaap gevallen en zelfs toen werd ik er wakker van. Ik hoor verschillende voetstappen en ik hoor mijn moeder praten. Ze was blijkbaar aan de telefoon. Daarna hoor ik haar zeggen: 'Kom Janneke, we gaan naar het ziekenhuis.' Nou, dan schrik je hoor. Mijn zusje ging naar het ziekenhuis, midden in de nacht. En ze is 12! Ik ging mijn bed uit en zag papa staan. Hij zei dat het niet goed met Janneke ging en dat ze nu met mama naar het ziekenhuis ging. Blijkbaar stond haar buik/maag zo strak dat ze veel overgegeven heeft en dat ze bijna niet kan ademen. Hij zei dat ik maar moest gaan slapen en dat hij me wakker zou maken als hij ook naar het ziekenhuis zou gaan (als het erger zou worden). Ik kon bijna niet slapen, heb heel de tijd zitten denken. Enge gedachtes gingen door mijn hoofd, want dit is nog nooit gebeurt.
Vanochtend, om half 9 maakte papa me wakker. Om te zeggen dat Janneke weer thuis was en dat alles weer goed was. Maar man, dat was eng. 's Ochtends heeft ze gezegd dat ze zoveel pijn had dat ze niet eens kon liggen, ze is het hele huis rondgelopen, overal heeft ze een plekje gezocht om te slapen, de badkamer, de bank beneden, de trap! Ik stond er versteld van. Ze is 12! We weten niet wat het was, maar de mogelijkheden waren buikgriep en longontsteking. Ze gaat vandaag ook niet sporten, om uit te rusten. Godzijdank is niks ernstigs.
"I didn’t trip, I was just testing the gravity, and it still works"
