ik heb een fantasy story....
kijk maar op mijn profiel 
Grow old is inevitable, but growing up is a choice!
This is the story of Sjiriki Sylisar, the Shadowguardian. A man who has sold his death to grant his daughter mercy.
To lose one's ability to die seems like a gift rather than a price, something you would want. True immortality, something which many have sought. But when choosing for this shady unlife, Sjiriki knew it would be a curse rather than a blessing. Since then he has learned the true depth of his curse, and he still hasn't been able to do what he set out to do. He's losing himself, and he knows he doesn't have much time left.
Time to find and kill his daughter, before he loses the last shreds of his soul.
The dead are not always willing to return to the pool of life. Instead they linger in our world. This is why there is a god of death, to guide them, and to return their life force to the pool of life. But not even gods are all-powerful, and sometimes their work is better left to mortals.
This is why the Thanatos were created. The sacred wolfmen. Demonhunters. They may not be harmed by the living, for they protect them from the dead. Created by the combined power of the two divine pantheons, they carry on their hunt.
They keep our world safe.
quidquid excusatio prandium pro
I've got one!
Als een klas van de middelbare school op excursie gaat naar Parijs, loopt dat anders dan dat ze verwachten. Eén voor één verdwijnen de leerlingen, terwijl niemand in de bus dit merkt. Ze komen terecht in een vreemde wereld, waar de dimensies elkaar overlappen. Al vrij snel ontdekken ze dat ze van dimensie naar dimensie kunnen reizen door zwarte gaten. Maar wie of wat heeft hen naar deze wereld gestuurd? Wat is de Mist die Sora, één van de leerlingen, beweert te zien?
Zes van hen zullen het pad van het Licht bewandelen, zes van hen zullen het pad van het Duister bewandelen. Maar wie zal er winnen? Zij of de wereld waarin ze zijn beland?
'Ik wil naar huis,' zei ze kleintjes. Het was eruit voor ze er erg in had.
Negen paar ogen keken haar aan en Christy zag dat iedereen precies hetzelfde als zij had gedacht, maar dat zij het voor hen allemaal uit had gesproken.
Mitch stond op en ging naast haar zitten. Hij legde een hand op haar schouder. Christy voelde zijn hand trillen, maar ze was hem dankbaar. Het was fijn om te voelen dat ze niet alleen was.
'Wij allemaal, Christy,' zei hij. 'Maar we weten niet hoe. Het enige wat we nu kunnen doen is vechten om te overleven. We gaan voedsel zoeken, we gaan water zoeken, ookal ziet het eruit alsof we dat nooit kunnen vinden. Het zal moeilijk worden, maar het is het enige wat ons te doen staat.'
"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)
