Ik moet vandaag even mijn hart luchten, want dit is een moeilijke dag voor me.
Lieve Nymphra,
Ik zag vanmorgen een glimp van je ziel, die zichzelf reflecteerde in een foto van ons samen. Hierdoor realiseerde ik me iets belangrijkst. Ik kwam tot een conclusie die een groot deel van mijn laatste levensjaren ophelderde, en mijn onbeantwoorde vragen beantwoorde. Ik heb altijd gedacht dat jou dood mij ten gronde richtte, en mijn hart in duizenden stukken brak. Wat ik me nooit heb gerealiseerd is dat het is gebeurd op een kwetsbare en invloedbare periode in mijn leven. Ik was veertien, toen je me verliet. Een leeftijd waarop je volop hoort te genieten van het leven, en alles wat het leven je brengt. Maar voor mij was het alsof de grote boze wereld zijn armen om me heen sloeg en me vervolgens naar beneden trok, rechtstreeks naar de hel. Je was mijn rots in de branden, mijn steun en toeverlaat. Toen ik je verloor was ik niet alleen mijn maatje kwijt, maar ook mijn weerspiegeling. Zonder jou verloor ik mezelf uit het oog, en wist ik niet meer wie ik was. Hoe ik met mezelf om moest gaan, en hoe ik mijn verdriet, woede en haat een plekje moest geven. Drie jaar heb ik ervoor nodig gehad om me te realiseren dat ik leef met een leegte die niet meer opgevuld kan worden. Drie jaar lang heb ik mezelf afgevraagd waarom ik me zo ellendig voelde, en hoe dat nu precies kwam. Ik realiseerde me nu pas, dat ik sinds toen heb geleefd in een staat van woede, angst en pijn. En in plaats van dat het beter werd, kwam er herhaaldelijk een gebeurtenis op mijn pad die me weer tegen de grond neersloeg. Ik denk dat ik het op een gegeven moment heb opgegeven. Ik denk dat ik het niet meer kon. Als ik vandaag de dag om me heen kijk, zie ik pas hoe erg de wereld is veranderd. Iedereen is drie jaar ouder, iedereen is drie jaar wijzer. Toch heb ik het idee dat ik nog steeds het veertienjarige meisje ben van toen. Dat ik me stiekem ergens heb verstopt terwijl de wereld maar bleef doordraaien. En hier ben ik dan, zeventien jaar inmiddels, en het enige wat er nog van me over is zijn gebroken stukken van een gebroken ziel. Moederziel alleen, en hopeloos verloren. Soms heb ik zelfs het idee dat de duivel me uit de hel heeft getrapt, omdat hij zich bedreigd voelde door mijn aanwezigheid. Dat mijn gedachten hem nachtmerries bezorgde, en dat ik hier daarom nog ben. Ik ben te egoïstisch om toe te geven dat ik bang ben, bang voor de wereld waarin ik leef. Het liefst had ik de aarde allang verlaten, de enige reden waarom ik hier nog ben is omdat ik je niet teleur wil stellen. Ik denk dat men tegenwoordig denkt dat ik over je dood heen ben, ik denk dat meer dan de helft van mijn vrienden niet eens weten wat voor een dag het vandaag is. Ik zou me bijna schamen, je bent zo bijzonder voor me dat ik zonder jou verloren ben. Dat ik me zo ellendig voel dat de dood nog aantrekkelijker is dan het leven. Niemand zal ooit begrijpen hoeveel pijn me dit doet, iedere dag opnieuw. Vandaag precies drie jaar lang. Mijn moeder vind dat ik me aanstel, mijn vader kan het niets schelen. Ik voel me hopeloos, Nymphra. En ik ben ook hopeloos, want ik weet dat er niets of niemand is die me nog kan redden. Niemand die ervoor kan zorgen dat deze pijn weggaat. En ik denk dat ik me daar vandaag bij heb neergelegd.
Ik hou van je meisje en ik mis je…
I'll lick the poison from right off your kiss
Frodo
kom hier ik wil je knuffelen 
