Ik voel me op dit moment zó onnatuurlijk eenzaam ... Zijn familie vind het heel plotseling 'te vroeg' om verder te gaan dan de verloving, en hij lijkt het zich zo erg aan te trekken dat het er ernstig op lijkt dat het niet doorgaat, of wel en dat hij zich daardoor ongelukkig voelt.
Hoe ik ons ook verdedig maakt geen zak uit, ze vinden ons te jong, we kennen elkaar niet goed genoeg, afstand is een probleem, enzovoorts. We zijn al ruim vier jaar samen, doen dit al jarenlang zo en plotseling is het een probleem als ik niet besluit om hier te blijven wonen. Want dan zou het natuurlijk niet uitmaken ...
Hij zegt geen woord op dit moment en ik voel me zo verdomd eenzaam en probeer wederom opnieuw mijn tranen in te houden ... godverdomme wat haat ik dit leven soms, vanuit de grond van mijn hart.
En die jurk van zoveel honderden euro's kan waarschijnlijk de komende jaren wegrotten op een plank, want die heb ik waarschijnlijk voor niks meegenomen.
Bloedspetters besmeuren de muren van de ruïnes, van iets wat men ooit een beschaving noemde maar al lang is vernietigt.