Ik zat vandaag op de bus en ik hoorde hoe een meisje naast mij zeer donkere gedachten had. Ik bedoel niet donkere gedachten zoals die gekke terroristen hebben. Ze wilde niet dat heel de wereld vernield werd en dat het tijd werd voor een genocide. Ze vond dat het genoeg geweest was voor haarzelf. Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik moest doen. Ik kon moeilijk tegen haar zeggen dat het leven zoveel te bieden heeft en dat ze met de verkeerde gedachten in haar hoofd rondloopt, want dan zou ik evengoed kunnen toegegeven hebben dat ik anderen hun gedachten hoor.
Soms zit ik in zo'n lastig parket dat ik niet weet hoe ik mezelf er op een veilige manier uit kan loodsen.
Uiteindelijk ben ik weggegaan zonder iets te zeggen. Ik vraag me constant af of ze nog leeft of niet. Het knaagt aan me, want ik voel me schuldig. Haar leven heeft voor enkele kleine seconden in mijn handen gelegen en ik weet niet of ik van die kans gebruik had moeten maken om haar te redden of niet. Ik heb gekozen om het niet te doen en als ik nu haar dood op mijn geweten heb, zal het me voor de rest van mijn leven bijblijven.”
[ bericht aangepast op 2 nov 2011 - 21:29 ]
Before you ask which way to go, remember where you've been
Dan kan je de zo'n/zulke kwestie ook weer boven halen. 