Een hele goede vriendin van mij, heb ik sinds vorig jaar de zomerzakantie niet meer gezien, niet afgelopen zomervakantie, maar die daarvoor. Sindsdien maak ik me best wel zorgen om haar. Toen ik haar nog zag zei ze dat ze zichzelf sneed, ze deed regelmatig een soort verband om haar polsen, maar juist omdat ze het zo hard riep geloofde ik het niet. Ze wilde ook afvallen omdat ze zichzelf te dik vond, waarnaar haar moeder haar steeds uitschold voor 'anorexia patiente'. Dan nog maar te zwijgen over haar (mijn oude) vrienden. Ik zie haar in een wereld waar ik haar niet wil zien en mijn pogingen om contact te zoeken mislukken, ook al weet ik waar ze woont, weet ik waar haar school is, ik wil haar kunnen zien als haar vrienden er niet zijn, voor mijn eigen veiligheid, en als haar moeder er niet is, want die wil ik met alles in mijn lijf gewoonweg neerschieten. Ze geeft niks om haar kind, die vriendin woont het meest bij haar moeder maar soms bij haar vader, omdat hij haar niet volledig kan onderhouden. Ik zeg je, die vader is verre van ideaal, maar hij geeft echt om haar.
Ik kan mezelf wel wurgen dat ik toen dit alles niet inzag. Ik geloof oprecht dat ze zichzelf sneed, het was een hint dat het niet goed ging door het hardop te zeggen. Alleen jammer dat ik het pas inzag toen ik met mijn eigen gedachtes er zo makkelijk over ging denken. Ik zie nu pas in dat zij zichzelf echt waardeloos vond en ik heb echt z veel spijt. Ookal was ze tegenover mij, met haar vrienden er bij, echt een trut. Ookal heeft ze me dingen aangedaan, ik voel me gewoon zo fucking schuldig.
Het meest doorslaggevende, was eigenlijk mijn droom. Ik liep in het ziekenhuis en zag haar daar liggen, het was een verschrikkelijk beeld. Een bebloed, uitgemergeld meisje, gestorven door zichzelf. Ik kreeg iets, wat voor haar van grote waarden was, het zat in een klein, doorzichtig zakje, dat zakje was gevuld met iets wat leek op water. Ik wilde het hoe dan ook beschermen, maar he viel telkens uit mijn handen, het laatste wat ik weet is dat ik huilend wakker werd.
Echt ik voel me zo verschrikkelijk machteloos. Nu moet ik er bij zeggen dat die anorexia stories ook niet echt helpen, maar oké.
Sorry voor dit zeikverhaal, wat ik vast wel al eens eerder heb vertelt, maarhet is alsof het iedere dag maar aan me knaagd, maar ik ben niet in de positie om haar weg te trekken uit haar leven, ik ben zelf een beetje bang overhoe ik haar weer zal zien.
[ bericht aangepast op 29 okt 2011 - 10:50 ]
Let it come and let it be