Ik twijfel heel erg of ik wel de goede studie heb gekozen. En ik moest het opschrijven. Ik heb een hele lap tekst. Dus respect als jullie het lezen.
Ik had graag geen reacties van dat bepaal je zelf. Ik wil gewoon graag jullie advies.
En nee ik bazeer mijn keuze niet op wat anderen zeggen, maar wil gewoon graag weten wat jullie zouden doen.
Dankjewel alvast.
x
Tijd is iets mysterieus, iets wat je niet kan bepalen. En waar ik de laatste tijd ook geen grip op heb. Dagen vliegen voorbij zorgen besef van tijd, gewent op school en alles ben ik nog steeds niet en ook hoe snel ik mij zelf moet ontwikkelen en hoe langzaam dat eigenlijk gaat. Hierdoor komen er steeds meer twijfels. Ben ik er wel klaar voor? Op die vraag kan ik gelukkig wel antwoord geven. Ja,ik ben er klaar voor om mij zelf te ontwikkelen. Alleen ik ben bang dat ik niet de ontwikkeling zal door maken die ze vragen van mij in die korte tijd. Onzekerheden zullen altijd op mijn pad blijven en nu meer dan ooit. Ik heb het gevoel alsof ik in een omgeving zit waarin ik constant beoordeeld wordt en ook constant gecorrigeerd wordt. Dat is heel erg goed. Maar in mijn geval is dat ik hiervoor nog niet goed genoeg in mijn schoenen sta ben ik bang. Hierdoor heeft mijn lesgeven heel veel invloed. Vragen schieten constant door mijn hoofd: ‘Gaat het goed? En wat als het mis gaat, en wat moet ik dan doen?’ En dan niet heel even maar ook constant waardoor ik heel erg belemmerd wordt in het les geven. Het nieuws dat als ik die ontwikkeling niet snel genoeg door maak, ik de stage niet zal halen kwam hard aan. Maar ik snap ze aan de ene kant wel, maar aan de andere kant ook niet. Ik snap dat ze willen dat ik moet les geven. Maar qua uren die ik les moet geven zit ik gewoon op een compleet middagdeel. En wat ik heb gelezen moest je dat niet verwachten als eerste jaars. En wat blijft er dan over om te leren als, je na je eerste jaar al een compleet dagdeel moet overnemen. En ook heb ik gepraat met een derde jaars pabo studente op de kempel. Zij heeft gezegd als je dit al zwaar vind, ga je het in de derde nog moeilijker krijgen.
Ook vind ik het leeftijdsverschil tussen mij en de leerlingen erg zwaar. Ik vind persoonlijk dat je een eerste jaars student niet in de bovenbouw mag plaatsen tenzij hij of zij er specifiek om vraagt. Bij mij was het geval dat ik het niet wist. Maar nu merk ik wel dat groep 7/8 gewoon zwaar is voor mij. Ik ben pas bijna 18 en ik moet les geven aan kinderen die 12 zijn. En emotioneel ben ik zelf ook nog een kind en dus in mijn geval moet een kind een kind iets leren. En dan ook nog eens proberen niet de vriendin van de kinderen te worden, is voor mij heel erg moeilijk.
Stel ik maak de ontwikkeling door en ik krijg een voldoende, maar als ik dat met een ongelukkig gevoel doe, dan heb ik daar toch niets aan? Helemaal om te weten dat er dan nog zoveel meer obstakels voor mij te liggen. En als ik mij dan ongelukkig voel, gaat het presteren ook steeds minder. Druk wordt ook steeds hoger. Eerst kon ik het wel aan, want ik heb dit al een keer eerder meegemaakt. Op de havo. Hiervoor moest ik knokken om het havo te halen. Stress had ik wel, maar dat werd nooit lichamelijk. Nu heb ik zoveel stress van alles dat het zelfs op mijn lichaam slaat en voornamelijk op mijn maag, misselijk en tegelijkertijd altijd honger. En dan stel ik mij de vraag is dat het allemaal wel waard? Is die stress het allemaal waard om uiteindelijk net één jaar te overleven?
Waar ik wel van geniet is het een op een werken met kinderen, en dat gaat goed. En dan vooral een op een. En als ze dan iets leren van iets dat ik heb uitgelegd, vind ik het mooiste dat er bestaat. Maar zodra ik voor de klas sta als in groep gaat alles mis. Misschien is het mijn roeping niet op voor de klas te staan, maar om gewoon met kinderen te werken. Zoals bijvoorbeeld in een kinderopvang.
Ook de moeilijkheidsgraad van de opleiding valt mij erg zwaar. Mijn ouders zeiden het ook. Voor een havist is het HBO een moeilijke stap. En helemaal voor mij omdat ik zo moest vechten voor mijn havo. Misschien moet ik eerst MBO gaan doen en mij daar verder in ontwikkelen en dan terug gaan naar de pabo. Maar of ik dat wil is de vraag.
Het leven is te kort om je bezig te houden met dingen die je ongelukkig maken.
