En we dansten op gebroken glas.
Dit is een verhaal over de dood. En over maskers die zorgen dat we elkaar herkennen. Ik ga je vertellen over struikelen en met je gezicht op de feiten vallen. De feiten die me vertelden wie ik was en wie ik moest zijn. Ze fluisterden woorden in mijn oor die ik niet begreep en ze legden tuinen aan om me erom heen te leiden. Ik zal je vertellen over feiten die me zeiden wat ik werkelijk wilde en om wie ik uiteindelijk echt gaf.
En langzaam drong het door, het sijpelde mijn verstand in... Hij is dood.
En hij komt niet meer terug.
"Mijn blik ging naar de hemel. Ik voelde een zucht over mijn natte huid.
Ik keek om me heen. Zoveel warme lichamen, bewegend op de maat. Lachend, pratend, gillend van de lol.
En we dansten. En we dansten. En we dansten op gebroken glas. "
--
Vijfentwintig nachten tot de dood.
Brys en zijn ridders hebben een naam. Ze zouden sterker zijn dan alle andere ridders; hun moed zou groter zijn; hun angst zouden ze lang geleden verloren zijn; en hun zwaarden zouden door het dikste metaal steken.
Maar dan worden ze er op uitgestuurd met hun grootste en gevaarlijkste opdracht ooit. Zonder veel vertrouwen in de zaak rijden ze weg uit Gerenhir, om de burgers van Erodas te helpen een pijnlijke dood te ontsnappen. De weg, vol gevaren, is lang en als ze aankomen in Erodas blijkt pas hoe ernstig de zaak werkelijk is.
Een verhaal vol spanning, intriges en geheime romantiek, om een vallende stad van haar ondergang te redden.
I can't even think straight.