Elena
Ik werd ergens in het gras neergelegd. Ik wilde opstaan, wegrennen of.. Nouja íéts doen, maar mijn lichaam werkte niet echt mee, en dat werd alleen maar erger toen het meisje, de heks in het midden begon te praten. Rare woorden, ene spreuk dus. Er veschenen kringen om me heen. Kringen gevormd van vuur. De heks kwam dichterbij, en bekeek me. Ze mompelde iets, en niet lang daarna voelde ik me goed genoeg om op te staan. Mijn ogen werden groot toen ik een ander meisje in een andere kring zag liggen. Vechtend tegen de vernadering, ze was een weerwolf. En de kring naast me Stefan. Klaus ging naast de weerwolve staan, en rukte haar hart eruit. Misselijk draaide ik me weg, maar keek op toen hij voor mij stopte. De kring om mij heen verdween, en ik voelde me meteen weer als een slappe pop. Hij tilde me op, tot naast de heks, en gaf me aan het meisje. Ze hield haar hand op de maansteen, en pakte een mes. Daarmee sneed ze in mijn hand, en liet bloed over de steen druppelen. A-auw. Kreunde ik zacht, en vocht tegen de overwinnende, verdovende werking van een spreuk. Hij mocht niemand meer vermoorden,
Feel the fire, but do not succumb to it.
