Ik moet Voor NL een verhaal schrijven en vroeg me af of iemand dat wil doen cuz er zijn hier echt mensen die zooo goed kunnen schrijven. Reacties als ga je eigen hw maken hoeft niet btw.
Life is a short trip
-
16 okt 2011 - 16:55
16 okt 2011 - 16:55
16 okt 2011 - 16:56
Als je me verteld waarover het moet gaan, wil ik er over nadenken (:
I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.
16 okt 2011 - 16:59
Dat mag je dus zelf weten, ik dacht eerst over voetbal maar daar valt niet veel over te schrijven.. Miss 1D ?
Life is a short trip
16 okt 2011 - 17:05
ik wil wel eventueel
ik wou dat wij zulke opdracht kregenL.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
16 okt 2011 - 17:08
16 okt 2011 - 17:09
Atletico schreef:
Dat mag je dus zelf weten, ik dacht eerst over voetbal maar daar valt niet veel over te schrijven.. Miss 1D ?
Zit er geen opdracht aan? Chill!I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.
16 okt 2011 - 17:09
"Mirthe, Mirthe wakker worden,” zegt iemand. “Ja mam, ik kom al,” mompel ik. Ik doe één oog open en zie Anja staan, de zuster. Gelijk weet ik het weer. Ik lig nog steeds in dat verdomde ziekenhuis en ik zal nooit meer naar school gaan. Ik zal hier sterven en dan, dan is er niks meer. Ik heb nu al drie jaar die verschrikkelijke ziekte. Kanker. Het begon met buikpijn en nu is het overal uitgezaaid in mijn klote lichaam. Langzaam eet ik mijn ontbijt dat de zuster voor mij heeft klaar gezet op. Ik merk dat het mij steeds meer moeite kost om het brood naar mijn mond te brengen, het te kauwen en dan door te slikken. Ik heb nog maar de helft van mijn boterham op als het niet meer lukt. Ik ben te zwak om mijn boterham verder op te eten. Weer iets dat ik niet meer kan. Ik probeer mijn beker met drinken te pakken. Net als ik het met veel moeite op heb gepakt laat ik het vallen. Heel mijn bed zit onder de melk. Ik begin te huilen. Ik haat het dat ik steeds minder kan. Ik haat mijn klote lichaam. Ik haat die klote ziekte. Ik haat alles. Zo vind Anja mij even later. Drijfnat door de melk en de tranen terwijl ik zachtjes aan het schelden ben. Zonder iets te zeggen ruimt ze mijn ontbijt op daarna geeft ze me een dikke knuffel en fluistert ze zachtjes. “Ik weet dat het niet leuk is, maar probeer te genieten van je leven zolang het nog kan.” Ik veeg mijn tranen weg en glimlach zwakjes. “Zo dat is al veel beter,” zegt Anja. Ze tilt me voorzichtig op en zet me in de grote leunstoel die naast mijn ziekenhuisbed staat. Snel haalt ze het vieze beddengoed eraf en legt er schone lakens op. Ondertussen denk ik na over wat ze heeft gezegd. Hoe kan ik genieten van mijn leven als ik in dit stomme ziekenhuis lig terwijl ik steeds minder kan. Ik zit er nog steeds over na te denken als Anja mij voorzichtig terug in bed legt. “Straks kom ik je halen voor een bestraling,” zegt ze voor ze weg gaat. Nu ben ik weer helemaal alleen. Vanmiddag komen mijn vriendinnen op bezoek. Ik weet dat elke dag de laatste kan zijn en besluit Anja’s advies op te volgen. Ik ga van elke dag een leuke dag proberen te maken. Ik ga zorgen dat niemand mij zal vergeten. Ik druk op het knopje van de zuster. Ik vraag of ze mijn laptop voor me wil pakken. Als ze weg is start ik mijn laptop op en begin een beetje rond te surfen. Ik zet een reactie bij één van mijn favoriete liedjes op youtube, schrijf een krabbel naar een vriendin, speel een spelletje. Het lijken simpele dingen, maar morgen zal ik dit misschien niet meer kunnen. Na een halfuurtje komt Anja mij halen omdat ik bestraald moet worden. Iedereen weet dat ik zal sterven maar toch gaan ze door met de behandeling in de hoop dat het nog goed komt, maar ik weet dat het niet zal helpen. Ik word op een speciaal bed gelegd. Vlak voordat ik de bestraling in wordt gereden merk ik op dat het wel een raket lijkt. Ik zeg het nog snel tegen Anja. Ze lacht en antwoord "Maar van de meeste raketten wordt je ziek en deze raket maakt je beter". Als ik er na een uurtje uitkom ben ik moe en misselijk. Op weg terug naar mijn kamer moeten we drie keer stoppen omdat ik over moet geven. Als ik weer in mijn kamer ben val ik al snel in slaap. Als ik wakker word is het al middag. Ik kijk op de klok en zie dat mijn vriendinnen over een halfuurtje op bezoek komen. Ze komen zo vaak als ze kunnen. Mijn moeder zit naast mijn bed een krant te lezen. Ik wil vragen of ze mij wat water wil geven, maar mijn stem is zacht en zwak. Ik schrik er zelf van. Gelukkig ziet mijn moeder dat ik iets wil vragen. Met wat moeite lukt het me. Na een paar slokken water ben ik alweer moe. Mijn moeder voert me een halve boterham en leest de kaarten voor die ik vandaag heb gekregen. Met alle kaarten die ik heb gekregen kan je een kamer behangen. Als mijn vriendinnen binnenvallen begin ik te glimlachen. Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond om ze het te vertellen. Ik was niet bang dat ik moest huilen, maar dat ze me in de steek zouden laten. Gelukkig hebben ze dat niet gedaan. Ze steunen me door dik en dun. We kletsen wat. Ik krijg de laatste roddels te horen en we liggen met zijn vieren dubbel om een slimme actie van Vera. Dat is ook zo fijn van mijn vrienden. Ze behandelen me niet alsof ik zielig of zwak ben. Ze behandelen me als een vriendin. Ze behandelen me zoals ze mij altijd hebben behandeld. Ik wou dat het zo altijd kon blijven, maar ik merk dat ik steeds vermoeider word en uiteindelijk val ik in slaap. Ik droom dat ik doodga. Ik stijg langzaam op en vlieg over alle belangrijke dingen en mensen in mijn leven. Ik zie mijn opa en oma die al drie jaar dood zijn. Ik zie mijn buurjongen die twee jaar geleden onder een bus kwam. Ik zie mijn vriendin, mijn ouders, mijn school, mijn kamer. Het gaat steeds sneller. Huilend wordt ik wakker. Mijn vader en zusje zitten naast mijn bed. Ze omhelzen me allebei tegelijk. Ik hoef niks te zeggen. Ik laat gewoon mijn tranen stromen. Na het avondeten dat ik maar moeilijk weg krijg komen mijn opa en oma nog even op bezoek. Mijn opa heeft appeltaart voor mij gebakken. Mmm lekker. Ik eet een groot stuk terwijl mijn opa en oma van alles vertellen. Mijn moeder en zus komen ook nog even op bezoek. Als iedereen weg is kijk ik nog even tv. Misschien wel de laatste keer dat ik tv kijk, dat ik mijn opa en oma zie, dat ik appeltaart eet, dat ik in slaap val. Het gonst door mijn hoofd. Ik zet de tv uit en besluit te gaan slapen. Ik ga dood, maar ik accepteer het. En in mijn slaap verschijnt er een glimlach op mijn gezicht..
.
Dat is 1 van mijn standalons, wel ff de spellingsfouten eruit halen
Ik hoop dat je er wat mee kanL.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
16 okt 2011 - 17:09
"Mirthe, Mirthe wakker worden,” zegt iemand. “Ja mam, ik kom al,” mompel ik. Ik doe één oog open en zie Anja staan, de zuster. Gelijk weet ik het weer. Ik lig nog steeds in dat verdomde ziekenhuis en ik zal nooit meer naar school gaan. Ik zal hier sterven en dan, dan is er niks meer. Ik heb nu al drie jaar die verschrikkelijke ziekte. Kanker. Het begon met buikpijn en nu is het overal uitgezaaid in mijn klote lichaam. Langzaam eet ik mijn ontbijt dat de zuster voor mij heeft klaar gezet op. Ik merk dat het mij steeds meer moeite kost om het brood naar mijn mond te brengen, het te kauwen en dan door te slikken. Ik heb nog maar de helft van mijn boterham op als het niet meer lukt. Ik ben te zwak om mijn boterham verder op te eten. Weer iets dat ik niet meer kan. Ik probeer mijn beker met drinken te pakken. Net als ik het met veel moeite op heb gepakt laat ik het vallen. Heel mijn bed zit onder de melk. Ik begin te huilen. Ik haat het dat ik steeds minder kan. Ik haat mijn klote lichaam. Ik haat die klote ziekte. Ik haat alles. Zo vind Anja mij even later. Drijfnat door de melk en de tranen terwijl ik zachtjes aan het schelden ben. Zonder iets te zeggen ruimt ze mijn ontbijt op daarna geeft ze me een dikke knuffel en fluistert ze zachtjes. “Ik weet dat het niet leuk is, maar probeer te genieten van je leven zolang het nog kan.” Ik veeg mijn tranen weg en glimlach zwakjes. “Zo dat is al veel beter,” zegt Anja. Ze tilt me voorzichtig op en zet me in de grote leunstoel die naast mijn ziekenhuisbed staat. Snel haalt ze het vieze beddengoed eraf en legt er schone lakens op. Ondertussen denk ik na over wat ze heeft gezegd. Hoe kan ik genieten van mijn leven als ik in dit stomme ziekenhuis lig terwijl ik steeds minder kan. Ik zit er nog steeds over na te denken als Anja mij voorzichtig terug in bed legt. “Straks kom ik je halen voor een bestraling,” zegt ze voor ze weg gaat. Nu ben ik weer helemaal alleen. Vanmiddag komen mijn vriendinnen op bezoek. Ik weet dat elke dag de laatste kan zijn en besluit Anja’s advies op te volgen. Ik ga van elke dag een leuke dag proberen te maken. Ik ga zorgen dat niemand mij zal vergeten. Ik druk op het knopje van de zuster. Ik vraag of ze mijn laptop voor me wil pakken. Als ze weg is start ik mijn laptop op en begin een beetje rond te surfen. Ik zet een reactie bij één van mijn favoriete liedjes op youtube, schrijf een krabbel naar een vriendin, speel een spelletje. Het lijken simpele dingen, maar morgen zal ik dit misschien niet meer kunnen. Na een halfuurtje komt Anja mij halen omdat ik bestraald moet worden. Iedereen weet dat ik zal sterven maar toch gaan ze door met de behandeling in de hoop dat het nog goed komt, maar ik weet dat het niet zal helpen. Ik word op een speciaal bed gelegd. Vlak voordat ik de bestraling in wordt gereden merk ik op dat het wel een raket lijkt. Ik zeg het nog snel tegen Anja. Ze lacht en antwoord "Maar van de meeste raketten wordt je ziek en deze raket maakt je beter". Als ik er na een uurtje uitkom ben ik moe en misselijk. Op weg terug naar mijn kamer moeten we drie keer stoppen omdat ik over moet geven. Als ik weer in mijn kamer ben val ik al snel in slaap. Als ik wakker word is het al middag. Ik kijk op de klok en zie dat mijn vriendinnen over een halfuurtje op bezoek komen. Ze komen zo vaak als ze kunnen. Mijn moeder zit naast mijn bed een krant te lezen. Ik wil vragen of ze mij wat water wil geven, maar mijn stem is zacht en zwak. Ik schrik er zelf van. Gelukkig ziet mijn moeder dat ik iets wil vragen. Met wat moeite lukt het me. Na een paar slokken water ben ik alweer moe. Mijn moeder voert me een halve boterham en leest de kaarten voor die ik vandaag heb gekregen. Met alle kaarten die ik heb gekregen kan je een kamer behangen. Als mijn vriendinnen binnenvallen begin ik te glimlachen. Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond om ze het te vertellen. Ik was niet bang dat ik moest huilen, maar dat ze me in de steek zouden laten. Gelukkig hebben ze dat niet gedaan. Ze steunen me door dik en dun. We kletsen wat. Ik krijg de laatste roddels te horen en we liggen met zijn vieren dubbel om een slimme actie van Vera. Dat is ook zo fijn van mijn vrienden. Ze behandelen me niet alsof ik zielig of zwak ben. Ze behandelen me als een vriendin. Ze behandelen me zoals ze mij altijd hebben behandeld. Ik wou dat het zo altijd kon blijven, maar ik merk dat ik steeds vermoeider word en uiteindelijk val ik in slaap. Ik droom dat ik doodga. Ik stijg langzaam op en vlieg over alle belangrijke dingen en mensen in mijn leven. Ik zie mijn opa en oma die al drie jaar dood zijn. Ik zie mijn buurjongen die twee jaar geleden onder een bus kwam. Ik zie mijn vriendin, mijn ouders, mijn school, mijn kamer. Het gaat steeds sneller. Huilend wordt ik wakker. Mijn vader en zusje zitten naast mijn bed. Ze omhelzen me allebei tegelijk. Ik hoef niks te zeggen. Ik laat gewoon mijn tranen stromen. Na het avondeten dat ik maar moeilijk weg krijg komen mijn opa en oma nog even op bezoek. Mijn opa heeft appeltaart voor mij gebakken. Mmm lekker. Ik eet een groot stuk terwijl mijn opa en oma van alles vertellen. Mijn moeder en zus komen ook nog even op bezoek. Als iedereen weg is kijk ik nog even tv. Misschien wel de laatste keer dat ik tv kijk, dat ik mijn opa en oma zie, dat ik appeltaart eet, dat ik in slaap val. Het gonst door mijn hoofd. Ik zet de tv uit en besluit te gaan slapen. Ik ga dood, maar ik accepteer het. En in mijn slaap verschijnt er een glimlach op mijn gezicht..
.
Dat is 1 van mijn standalons, wel ff de spellingsfouten eruit halen
Ik hoop dat je er wat mee kanL.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
16 okt 2011 - 17:09
"Mirthe, Mirthe wakker worden,” zegt iemand. “Ja mam, ik kom al,” mompel ik. Ik doe één oog open en zie Anja staan, de zuster. Gelijk weet ik het weer. Ik lig nog steeds in dat verdomde ziekenhuis en ik zal nooit meer naar school gaan. Ik zal hier sterven en dan, dan is er niks meer. Ik heb nu al drie jaar die verschrikkelijke ziekte. Kanker. Het begon met buikpijn en nu is het overal uitgezaaid in mijn klote lichaam. Langzaam eet ik mijn ontbijt dat de zuster voor mij heeft klaar gezet op. Ik merk dat het mij steeds meer moeite kost om het brood naar mijn mond te brengen, het te kauwen en dan door te slikken. Ik heb nog maar de helft van mijn boterham op als het niet meer lukt. Ik ben te zwak om mijn boterham verder op te eten. Weer iets dat ik niet meer kan. Ik probeer mijn beker met drinken te pakken. Net als ik het met veel moeite op heb gepakt laat ik het vallen. Heel mijn bed zit onder de melk. Ik begin te huilen. Ik haat het dat ik steeds minder kan. Ik haat mijn klote lichaam. Ik haat die klote ziekte. Ik haat alles. Zo vind Anja mij even later. Drijfnat door de melk en de tranen terwijl ik zachtjes aan het schelden ben. Zonder iets te zeggen ruimt ze mijn ontbijt op daarna geeft ze me een dikke knuffel en fluistert ze zachtjes. “Ik weet dat het niet leuk is, maar probeer te genieten van je leven zolang het nog kan.” Ik veeg mijn tranen weg en glimlach zwakjes. “Zo dat is al veel beter,” zegt Anja. Ze tilt me voorzichtig op en zet me in de grote leunstoel die naast mijn ziekenhuisbed staat. Snel haalt ze het vieze beddengoed eraf en legt er schone lakens op. Ondertussen denk ik na over wat ze heeft gezegd. Hoe kan ik genieten van mijn leven als ik in dit stomme ziekenhuis lig terwijl ik steeds minder kan. Ik zit er nog steeds over na te denken als Anja mij voorzichtig terug in bed legt. “Straks kom ik je halen voor een bestraling,” zegt ze voor ze weg gaat. Nu ben ik weer helemaal alleen. Vanmiddag komen mijn vriendinnen op bezoek. Ik weet dat elke dag de laatste kan zijn en besluit Anja’s advies op te volgen. Ik ga van elke dag een leuke dag proberen te maken. Ik ga zorgen dat niemand mij zal vergeten. Ik druk op het knopje van de zuster. Ik vraag of ze mijn laptop voor me wil pakken. Als ze weg is start ik mijn laptop op en begin een beetje rond te surfen. Ik zet een reactie bij één van mijn favoriete liedjes op youtube, schrijf een krabbel naar een vriendin, speel een spelletje. Het lijken simpele dingen, maar morgen zal ik dit misschien niet meer kunnen. Na een halfuurtje komt Anja mij halen omdat ik bestraald moet worden. Iedereen weet dat ik zal sterven maar toch gaan ze door met de behandeling in de hoop dat het nog goed komt, maar ik weet dat het niet zal helpen. Ik word op een speciaal bed gelegd. Vlak voordat ik de bestraling in wordt gereden merk ik op dat het wel een raket lijkt. Ik zeg het nog snel tegen Anja. Ze lacht en antwoord "Maar van de meeste raketten wordt je ziek en deze raket maakt je beter". Als ik er na een uurtje uitkom ben ik moe en misselijk. Op weg terug naar mijn kamer moeten we drie keer stoppen omdat ik over moet geven. Als ik weer in mijn kamer ben val ik al snel in slaap. Als ik wakker word is het al middag. Ik kijk op de klok en zie dat mijn vriendinnen over een halfuurtje op bezoek komen. Ze komen zo vaak als ze kunnen. Mijn moeder zit naast mijn bed een krant te lezen. Ik wil vragen of ze mij wat water wil geven, maar mijn stem is zacht en zwak. Ik schrik er zelf van. Gelukkig ziet mijn moeder dat ik iets wil vragen. Met wat moeite lukt het me. Na een paar slokken water ben ik alweer moe. Mijn moeder voert me een halve boterham en leest de kaarten voor die ik vandaag heb gekregen. Met alle kaarten die ik heb gekregen kan je een kamer behangen. Als mijn vriendinnen binnenvallen begin ik te glimlachen. Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond om ze het te vertellen. Ik was niet bang dat ik moest huilen, maar dat ze me in de steek zouden laten. Gelukkig hebben ze dat niet gedaan. Ze steunen me door dik en dun. We kletsen wat. Ik krijg de laatste roddels te horen en we liggen met zijn vieren dubbel om een slimme actie van Vera. Dat is ook zo fijn van mijn vrienden. Ze behandelen me niet alsof ik zielig of zwak ben. Ze behandelen me als een vriendin. Ze behandelen me zoals ze mij altijd hebben behandeld. Ik wou dat het zo altijd kon blijven, maar ik merk dat ik steeds vermoeider word en uiteindelijk val ik in slaap. Ik droom dat ik doodga. Ik stijg langzaam op en vlieg over alle belangrijke dingen en mensen in mijn leven. Ik zie mijn opa en oma die al drie jaar dood zijn. Ik zie mijn buurjongen die twee jaar geleden onder een bus kwam. Ik zie mijn vriendin, mijn ouders, mijn school, mijn kamer. Het gaat steeds sneller. Huilend wordt ik wakker. Mijn vader en zusje zitten naast mijn bed. Ze omhelzen me allebei tegelijk. Ik hoef niks te zeggen. Ik laat gewoon mijn tranen stromen. Na het avondeten dat ik maar moeilijk weg krijg komen mijn opa en oma nog even op bezoek. Mijn opa heeft appeltaart voor mij gebakken. Mmm lekker. Ik eet een groot stuk terwijl mijn opa en oma van alles vertellen. Mijn moeder en zus komen ook nog even op bezoek. Als iedereen weg is kijk ik nog even tv. Misschien wel de laatste keer dat ik tv kijk, dat ik mijn opa en oma zie, dat ik appeltaart eet, dat ik in slaap val. Het gonst door mijn hoofd. Ik zet de tv uit en besluit te gaan slapen. Ik ga dood, maar ik accepteer het. En in mijn slaap verschijnt er een glimlach op mijn gezicht..
.
Dat is 1 van mijn standalons, wel ff de spellingsfouten eruit halen
Ik hoop dat je er wat mee kanL.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
16 okt 2011 - 17:10
oeps iets te vaak op plaats reactie knopje gedrukt
SorryL.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
16 okt 2011 - 17:12
16 okt 2011 - 17:20
16 okt 2011 - 17:52
