Alsof het me niets interesseert, - Stamcafé

Wat er allemaal om me heen gebeurt. Ik blijf altijd koelbloedig, niets raakt me, niets interesseerd me. Het is een soort overheersende attitude die ik maar niet weet te verjagen. Hoe slecht mijn punten ook zijn, ik kan geen motivatie vinden om te leren. Als ik luister naar de mogelijke gevolgen, die mij gelukkig voorbij zijn gegaan, van mijn achterlijke acties, het doet me werklijk niets. Ik hoor dat een goede kennis van me zichzelf vastklemt aan ik weet niet wat voor pillen en andere soorten drugs, het gaat gewoon langs me voorbij.
      Iedere poging om mij(zelf) te shockeren lijkt te mislukken, en ik kan er niet tegen. Ik kan niet tegen die ongevoeligheid van mezelf, het maakt me gewoonweg gek.

Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan, het gebrek aan, emoties zou ik bijna zeggen, maakt dat ik nergens motivatie voor heb, continu in twijfeling zit over welke keuze ik zal maken. Kan iemand me helpen hier mee om te gaan, de oorzaak te achterhalen, of nog beter, er vanaf te komen? Ik heb echt e neigingen mezelf een klap voor mijn kop te geven, maar ik weet dat ik er niets mee op schiet.

[ bericht aangepast op 16 okt 2011 - 16:14 ]

Let it come and let it be

Countenance schreef:
(...)
Bedoel je het gevoel dat je niet helemaal in jezelf zit, alsof je een beetje boven de aarde zweeft en gewoon maar toekijkt hoe alles (mis)loopt? Ja,eigenlijk wel.

I know there's a way so I promise: 'I'm gonna clean up the mess I made'

Ik had het een tijdje terug een tijd. Maar bij mij wist ik ook wel waar het vandaan kwam. Ik kon alleen nog maar praktisch handelen zonder dat het me emotioneel ook maar aangreep. Maar bij mij was het omdat ik teveel in korte tijd had meegemaakt, en teveel praktische handelingen moest verrichten terwijl het me emotioneel kapot maakte.

Chaos, panic and disorder. I see my work is done here.

Beastcrash schreef:
(...)

Klik
De wikipedia-pagina ervan. Kijk maar of het wat is. (:

Let it come and let it be

Ik heb ook een hele tijd zo'n "bui" gehad. Alleen heb jij het al je hele leven, en ik had dat vroeger helemaal niet. Ik was supergevoelig, overal voor, en nu kan het me niets meer schelen.
Misschien heb je ooit eens een enorme emotionele klap gehad, en heeft je geest zich 'geisoleerd', of zo?

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Ik heb hetzelfde schat. Soms denk ik ook van 'Waarom kan het me niet boeien, ik hoor me er kut om te voelen en ik laat geen traan' En om mezelf kan ik dan helemaal me kut voelen, maar niet om anderen.

SLOAN.

PrincesSnape schreef:
Welkom, ik heb dat ook.
Echt zo van, nou ja, als ik blijf zitten, dan blijf ik toch zitten?

stay safe because I like being alive at the same time as you