Wat ik in mijn vorige reactie zei en: Ik weet ook helemaal niet of 100% jezelf bestaat. Bij mij is er geen moment dat ik zeg: 'Oh, nu ben ik mezelf.' Wel momenten dat ik weet dat ik dat niét ben. Anyway, als ik me gewoon goed voel bij mensen en dingen aan hen kan vertellen die me bezighouden, dan weet ik niet waarom ik niet mezelf zou zijn, of minder dan wanneer ik alleen ben. Als ik alleen ben breng ik trouwens veel van mijn tijd lezend door, wanneer ik dus ook niet helemaal mezelf ben, want dan zit ik in het hoofd van een personage.
Normality is a paved road: it's comfortable to walk, but no flowers grow on it.