Ja, het liedje van Adele, Someone like you. Ik luister het al héel de avond en zing lekker hard mee. Het is echt zo'n liedje, wat herinneringen en voornemens oproept, ookal heeft het weinig met het liedje zelf te maken.
In het lieje zingt Adele "I wish nothing but the best, for you", dat was toch wel echt mijn breekmomentje. Op het moment schraapte ik ieder stukje van mezelf weer bij elkaar. Die zin, ík zong het voor de mensen die me zó hard hebben laten vallen. Maar wat ze ook deden, ik ben niet zoals zij en als hun mij om hulp vragen, zou ik ze helpen. Ik wens ze oprecht het beste toe, met de gedachte dat ik mezelf gewoon bij elkaar blijf schapen, kee rop keer. Ik weet dan óoit de stukjes zó klein en onvindbaar zijn geworden dat het einde in zicht is. Maar dat geld voor iedereen en die tijd is er nog láng niet.
Eigenlijk, ben ik ook best dankbaar. Ik ben álles en iedereen dankbaar. Er had maar één ding anders hoeven te gaan, of mijn hele leven kreeg een andere wending. En in wat voor shit ik mezelf ook gewerkt heb, ik weet dat het altijd erger kan en ik ben dankbaar dat ik híer sta, op het randje van de afgrond en dat ik niet al vallend mezelf afvraag wanneer ik op de grond terecht kom.
Wie deelt zijn wijze, aanmoedigende woordjes met me?
Kunnen we gezamelijk onszelf iets goeds inspreken!
Let it come and let it be
