Het is vreemd hoe ik mijn gedachten nooit echt kan waar maken doordat ik er steeds weer anders bij denk. Want soms lijkt het alsof ik gelijk iets anders in de plaats neem omdat ik me ervoor schaam, ik schaam me voor mezelf. Dat ik zo kan denken terwijl hij me gewoon als beste vriendin neemt, heel erg onnodig doordat ik het hem kan vertellen maar toch wisselt het om als ik in zijn helderblauwe ogen kijk en de onschuld zie. Hij ziet me al een stuk of vijf jaar als beste vriendin, ik steunde hem in alles maar het gene wat hij niet weet is dat ik al sinds die tijd een enorme gevoel voor hem voel. Het enige wat ik dacht was dat het kalverliefde was, maar nu ik bijna aan mijn laatste jaar vwo begin weet ik dat het iets anders is. Maar het gedachten dat ik het kwijt wil... daar kan ik niet tegen. Misschien wil ik hem niet kwijt? Misschien is het door mijn eeuwige gebrek aan zelfvetrouwen die me doet struikelen in mijn weg naar pure gelijkenis... of misschien ben ik nog steeds het laffe meisje van vijf jaar geleden.
Happy.
