VEZ
16+ • Local psychopath • 26 • Dirty Hands • VIP—ruimte • Amren Kane • Outfit
16+ • Local psychopath • 26 • Dirty Hands • VIP—ruimte • Amren Kane • Outfit
|
Het blauw in zijn kijkers wijkt niet veel meer af van een veel killer zwart—en met onverminderde focus registreert Vesper de ademhalingen en geforceerd kalme bewegingen van de dame op zijn schoot. Amren is niet van plan gezichtsverlies te lijden, en eender wie zou haar daar hoogstwaarschijnlijk om hebben gewaardeerd. Hij niet. De jeuk in zijn handen slaat om in een geagiteerde vorm van ongenoegzaamheid. Is hij te mild geweest? De gedachte laat zijn mond tot een akelige streep samenkomen en zijn lippen onrustig over elkaar heen rollen. Dat is verreweg het enige detail dat zijn wrevel uit; en gezien miss Kane zich in alle bochten wringt om niet van zijn benen af te donderen, mist ze de kans dit eersteklas te bekijken. Wanneer de gemillimeterde vloeiender overeind komt dan hij had verwacht, onderdrukt hij de neiging haar botweg face—first tegen de vloer te drukken, zijn gelaat expressieloos terwijl hij zwijgzaam volgt hoe ze zich met overgebleven waardigheid op haar benen dwingt. Het feit, echter, dat ze zijn kijkers opzettelijk ontwijkt laat een minieme grijns over zijn gezicht kruipen die weinig te maken heeft met plezier. Vesper richt zich net dat tikje verder op als ze zich uiteindelijk gewonnen geeft en zonder woorden tussen zijn benen omlaag zakt. Hij is niet dom genoeg om te denken dat ze hiermee haar plek kent, maar staat zich desondanks toe te genieten van het uitzicht dat ze hem geeft, en de wetenschap dat comfort in haar huidige positie ver te zoeken is. Hij heft zijn kin iets voor hij zijn handen naar elkaar toe brengt, de palmen langzaam over elkaar heen wrijvend in de zalige stilte die is gevallen nadat hij zijn laatste order heeft laten klinken. Heel even dacht Vesper dat ze er tegenin zou druisen—hem een reden zou geven haar nogmaals te straffen voor ongehoorzaamheid. Hij kan zich niet heugen wanneer de laatste keer was dat hij zo'n kennismaking heeft gehad; eentje die het monster in hem zo gemakkelijk naar de oppervlakte heeft laten komen. 'Oh, voel je niet gevlijd, Rollins.’ Vesper's handen vallen stil, de blik die hij haar toewerpt vanonder geloken oogleden niets kort van grimmig. ‘Ik ben gewoon nieuwsgierig of je het recht hebt jezelf zo te dragen of dat het ter compensatie is van..’ De geveinsd onschuldige act raakt een verkeerde snaar—maar de insinuatie die ze daarbij maakt is hetgeen dat hem iets naar voren laat leunen, zijn gezicht daarbij luttele centimeters van de groene knikkers die spottend in zijn kruis blikken. ‘Now, don't be shy.’ Hij ademt langzaam uit. ‘Ik heb begrepen mijn handen niet nodig te hebben.’ Het schampere lachje dat hij uitstoot krast dan ook koeltjes door de rest van die verachtelijke aantijging heen. ‘Weet je wat het meest voorkomende mechanisme is voor nervositeit?’ vraagt hij. De bijna vriendelijke toon in zijn diepe stem is niet passend voor de situatie noch de manier waarop ze naar hem opkijkt, de lip die kortstondig door haar tong wordt beroerd bijna voldoende om zich gewoonweg van zijn broek en boxershort te ontdoen en zich zonder enig, ander woord achterin die zondige strot te begraven. Dat zou haar mooi stil houden. In plaats daarvan kantelt Vesper zijn gezicht iets, de aderen bestuderend die vanonder haar porseleinwitte huid zichtbaar over haar gezicht lopen. ‘Praten. Nerveuze mensen zijn dol op praten.’ Zijn kijkers fonkelen en het kost hem enige moeite zich achterover in de bank te laten zinken, het oogcontact vasthoudend als hij zijn inmiddels bijna pijnlijke erectie uit de barrière van stof bevrijd. Zijn riem trekt Vesper in een geoefende beweging uit de lussen. De schuinse blik die hij Amren hierbij schenkt een onheilspellende. ‘Nu zullen we eens zien of die grove mond van jou ook nog iets anders kan dan praten.’ Zijn vingers verstrakken onbewust iets rondom het leer, de wispelturige hitte die door zijn onderbuik raast weinig zichtbaar op zijn nog altijd stoïcijnse gelaat. ‘Je hebt twee minuten, voor ik het zelf afmaak.’ Het is zijn beurt zijn kijkers over haar lichaam te laten roven en de woorden geheel voor eigen interpretatie te laten. Hij is royaal geweest met de tijd—gezien haar ervaring op dit gebied hem nog niet bekend is. Desalniettemin is Vesper allesbehalve van plan haar dit cadeau te geven; het vooruitzicht dat hij allang en breed heeft besloten iets dat hem zou kunnen laten glimlachen. Dat betekend niet dat hij haar niet de kans zal geven er alles aan te doen om niet nogmaals te verliezen. De winnaarsmentaliteit in anderen heeft hem nog niet eerder zo pleziert. |
|
[ bericht aangepast op 17 sep 2020 - 13:42 ]
Feel the fire, but do not succumb to it.
