Ik heb ongeveer 2 maanden geleden een jongen ontmoeten via hyves, ja dom.. ik weet t. Sinds die dag hadden we elke dag msn contact, en camde we elke dag. Vanaf de eerste dag had ik gelijk een wow-gevoel. Begrijp je? Gelijk vanaf de eerste seconde "wauw" denken, en niet meer uit je gedachte kunnen... dat had ik dus. Ik werd verschrikkelijk verliefd op die jongen, ik had hem nog nooit in het echt gezien. Hij ook op mij, hij had gelijk op zijn pagina gezet; "She's the only one for me!" ik had zelf alleen toen niet door dat het over mij ging... 5 dagen nadat ik hem had ontmoet op het internet, ging ik naar hem toe, een feest van hem en vrienden... we waren allebei vreselijk zenuwachtig en toen we elkaar zagen durfde we niks... toen we op dat feest waren bleek het drinken, roken.. maakt niet uit wat... ik ben zwaar tegen roken & alcohol dus ik had gelijk een slechte eerste indruk van die mensen (zij van mij, mij boeit het niks..). Die avond hadden we gezoend, heel leuk blablabla. Maar we moesten ook weer naar huis, op 1 fiets, maar z'n fiets was kapot. Dus we moesten lopen, yay. Halverwege die weg lopen we op een dijk, in de gietende regen, 1 uur 's nachts, en opeens stopt hij... ik stond stil en ik keek hem raar aan.. achteraf hebben we 5x ofzo super lang staan zoenen.. heel romantisch allemaal. 1 week daarna kregen we wat. God, wat was ik blij! Maar nu, is hij al 2 weken op vakantie in spanje, en ik voel me super slecht, ik voel me slap, moe, alles wat je maar kan bedenken... Ookal spreek ik hem elke dag via 10 smsjes, ik blijf hem steeds meer missen... Bijna elke dag huil ik me in slaap, ik weet niet wat ik zonder hem moet... Ik geef toe dat dit nu vreselijk dramatisch klinkt, en dat je nu denkt dat dit helemaal niet kan als je elkaar pas zo kort kent, maar het is echt zo.. Ik heb vreselijk sterkte gevoelens voor deze jongen. Hij komt pas weer over 2 weken thuis & daarna ga ik 1 week op vakantie.. Ik voel me zo slecht met dit vooruitzicht. Ik weet dat je nu denkt van.. wat een gezeik.. maar ik heb niemand bij wie ik dit kwijt kan. M'n vriendinnen begrijpen het geloof ik wel, maar doen er verder niks mee.. ze troosten me niet.. niks. Mn moeder doet er ook niks mee, en dan heb ik ook nog een eetstoornis... niemand die me helpt in mn omgeving..
Herkent iemand dit? En is er iemand die mailcontact met mij zou willen hebben? Zodat ik mn probleem kwijt kan? Ik denk dat dit me heel erg zou helpen..
Sorry voor dit gezeik, maar 'k moest het echt even kwijt ;$
[ bericht aangepast op 14 juli 2011 - 19:02 ]
