Vandaag had ik dus een rollercoaster van emoties, het begon op de trein naar Oostende, waar ik en een vriendin lekker gingen shoppen en wat strandhangen. Ik was super blij en amper te houden.
We zaten ongeveer 2 uur op de trein, maar het was super fun, toen begonnen we over Oostende, mijn ex woont daar en toen het stemmetje in de trein riep: "Volgende stop is Oostende" begon ik spontaan te huilen en terwijl aan mijn vriendin uit te leggen waarom ik huilde.
Ik had die hele tijd (het was gisteren precies een jaar uit.) het verdrongen en proberen er niet aan te denken.
Ik had hem nog wel gesproken, maar echt niet meer dan 1 keer in de twee maand.
Mij vriendin troostte me nog wat en vroeg of ik hem anders niet wou sms'en. Ik zei dat ik daar ook al aan had gedacht en smste hem dus vrolijk: Ik ben in Oostende dude!! x
Toen gingen we shoppen en na enkele uren in oostende kreeg ik een smsje terug dat zei: Ik sliep nog, dat had JIJ toch moeten weten? Waar ben je precies?
Ik legde hem uit waar we waren en spraken af op een bepaald punt op de dijk.
Ik zag hem al van ver komen en wees, echt super verontwaardigd dat hij er echt was, naar hem. Hji kwam naar me toe en gaf me een super stevige knuffel. Zo eentje die zegt: "Ik laat je nooit meer los"
We hebben anderhalf uurtje gechilled, en gebabbelt over alles en niets, toen moest hij weer gaan en kreeg ik weer zo'n knuffel, ik wou hem dit keer echt niet loslaten.
Achtergrond informatie: We gingen uitelkaar vanwege de afstand en de druktes in onze levens op dat moment, niet omdat we elkaar niet meer leuk vonden.
Nu wil ik zo graag terug (op zen minst) vrienden met hem zijn, ik heb hem zo gemist. Hij is echt mijn soulmate, ik vertelde hem alles en ook andersom.
Dat wou ik gewoon even kwijt.. 
Love is louder.
