Ik ging zojuist drie dozen uit de auto pakken (in één zat een luchtbed, in een andere ook en de derde was een pomp). Nu was dat eigenlijk best zwaar. Dus ik loop naar binnen, roep ik naar boven als mijn broertje even wilt helpen. Wil die niet komen omdat hij bezig is met Call Of Duty op de playstation. Maar hij zit al de hele dag te spelen sinds hij wakker is. Dus komt hij uiteindelijk. Met een heel boos gezicht en ruw pakt hij een doos aan. Maar hij deed me pijn. 'Auw, doe eens rustig', zeg ik op normale toon waarna hij in me oor schreeuwt. 'DOE ZELF RUSTIG, IK DEED HELEMAAL NIKS, BLABLABLA!' Toen zei ik homo tegen hem en toen sloeg hij me keihard met de doos tegen mijn bovenbeen. Dat deed echt pijn en vooral omdat het ook nog eens met de punt was. Mijn moeder kiest natuurlijk hem zijn kant waardoor ze boos op mij werd. Ik ben zelfs een beetje aan het bloeden.
Ik weet dat ik geen homo had mogen zeggen (ik heb niks tegen homo's) maar het kwam er gewoon uit. Maar het gaat me vooral gewoon er om omdat hij áltijd moet slaan.
Hij heeft zelfs eens een groot scherp mes gepakt en mee gedreigd! Hij is fäcking elf jaar oud! Mijn moeder was toen niet thuis, maar toen ik het zei was ze even boos op hem en klaar. Zo gaat het nu al zowat twee jaar en ik word er gek van.
Het lijkt ook alsof ik altijd de schuld krijg. Een leraar zei altijd dat ik over een paar jaar van boven zou staan en ik gelijk zou krijgen. Ik geloofde er in. Maar steeds word dat minder en minder omdat het steeds hetzelfde blijft en niks veranderd.
Ik heb het ook al vaak tegen mijn moeder gezegt dat ik het niet leuk vind hoe dit nu gaat. 'Ja, ik vind het ook niet leuk, hoor', antwoordt ze altijd maar het blijft hetzelfde. Ik word er gek van.
Sorry voor dit zeik-verhaal, het moest er uit. Ik ben het thuis helemaal zat.
