Trillend na de schok die het pistool in haar handen had gegeven liep ze achteruit. Ze sprak de woorden een paar keer uit in gedachte, voordat ze hen zorgvuldig uitsprak. "Ik waarschuw nooit twee keer, dat zou je ondertussen al moeten weten, lieverd." de woorden verlieten haar lippen zo zoet als honing, onschuldig, alsof er net niets gebeurd was en een verbeten blik verscheen in haar donkere ogen. Ze zat daar, nog steeds haar benen elegant over elkaar geslagen, het leek alsof ze zich niet eens moeite had gedaan om een einde aan zijn leven te maken. Haar zwarte haren dansten over haar schouders toen ze zich van de strak witte lederen bank omhoog duwde, nog een blik werpend op de plek waar hij lag. Haar hakken tikten op de zwarte marmeren vloer terwijl ze met tergend langzame stappen het landhuis waar ze ooit een gelukkig leven had geleid verliet. Langzaam schoof ze het pistool wat haar minnaar had gedood terug in haar leren jack. Een glimlach sierde haar gezicht, hoe kon dit slecht zijn terwijl het zo goed voelde?
Mening? (:
[ bericht aangepast op 22 juni 2011 - 16:09 ]