I know how that feels.
Mijn moeder kreeg een paar jaar geleden een burn out. (nee, geen oververmoeidheid die na een paar maanden over is, zoals vaak wordt beweerd, maar een echte burn out waar je je hele leven vast zit.)
Ik zou naar een dokter met haar gaan. De dokter kan haar antidepressiva voorschrijven als ze echt heel erg depressief is. Dat vermindert de depressiviteit, maar daarmee zal ze niet de gezellige moeder worden. Antidepressiva blokkeert/vermindert namelijk ook andere gevoelens. Als ze uitkijkt dat ze er niet verslaafd aan raakt,(ja, het is verslavend) kan het haar helpen.
Bij de dokter moet je zeker vragen naar een psycholoog. Een psycholoog kan haar helpen bij het herstel en haar helpen om de mooie dingen van het leven te zien. Hij kan haar helpen op vlakken waar jij soms machteloos zal zijn.
Voor jezelf moet je ook opzoek naar iemand waarmee je erover kan praten. Je mentor op school, een oom/tante, schoolpsycholoog, vader of andere volwassene die je vertrouwt. Je moet je verhaal aan iemand kwijt kunnen, ander krijg je daar later last van en zit je dan op je dertigste bij een psycholoog vanwege vreselijke jeugdherinneringen.
Depressiviteit is iets waar niet te mild over mag worden gedacht. Sommigen zitten er jaren mee en raken in een isolement. Laat haar naar de dokter gaan (samen met iemand anders) en denk ook een beetje aan jezelf. Zoals je al zei, moet ze het zelf oplossen en dat kan sneller gaan met professionele hulp. Dus moet je vooral jezelf niet naar beneden trekken als het met haar slechter gaat. Zo gaat het altijd: twee stapjes naar voren, een stapje achteruit. Blijf eraan denken dat ze (als ze professionele hulp heeft) een stapje vooruit is. Het gaat met pieken en dalen, en jij bent niet de oorzaak van de dalen.
PS. dit is geen zeikverhaal. Ik was ook radeloos in het begin en goddank had ik toen mijn vader, anders was ik gek geworden.
Nullum magnum ingenium sine mixtura dementiae fuit. - Seneca
