Morgen is het vaderdag. Dan gaan we ook altijd naar mijn opa's toe. Ik heb er nog twee. Alleen één heb herkent me niet. Hij is niet dement alleen ik heb hem zolang niet meer gezien of gesproken. Het begon toen mijn stief oma overlede. Mijn echte oma is overleden toen mijn vader klein was. Mijn stief oma toen ik klein was. Mijn opa kreeg een jaar daarna een nieuwe vriendin die alleen haar familie belangrijk vond. Hij liet ons gewoon in steek. Alsof we niks waren. Ik zag hem nooit meer. En nu een paar jaar later herkent hij me niet meer. Ik kan hoi zeggen maar dan kijkt hij me aan of ik een wild vreemde ben. Het is zo gemeen. Ik begrijp dat er hier mensen zijn die helemaal geen oma's of opa's meer hebben. Het dood me pijn, elke keer als ik hem tegen kom, elke keer dat hij me niet herkent. Het dood me pijn. Elke keer kwetst hij me meer en meer. Ik wil mijn opa terug, de opa met wie ik vroeger sinterklaas binnen ging halen. En ik zit hier gewoon in tranen. Ik zit hier gewoon te huilen. En het klinkt misschien raar, maar ik haat hem. Ik haat hem, hij is een klootzak. Hij doet me verdriet. Als je aan mij zal vragen wie ik het meest op deze wereld haat zou ik automatisch zeggen mijn opa. Omdat hij niet alleen mij, maar ook mijn familie pijn heeft gedaan.
[ bericht aangepast op 19 juni 2011 - 0:42 ]
"Ignite, my love. Ignite."
