Ik weet dat ik het kan laten beta doen(betaën? beta readen? geen idee) maar dan halen ze alleen de spelfouten eruit en voor de rest zeggen ze niets van je schrijfstijl. Het spijt me voor de lengte, maar ik heb gewoon even een random iets gehaald uit een verhaal van me. Het gaat niet zo zeer om de inhoud, daarvoor moet je het verhaal hebben gevolgd, maar meer om de schrijfstijl.
Wat voelde ik me mooi, en sierlijk. Bij elke pas die ik zette zwiepte mijn blonde haar over mijn schouders. Het begon steeds meer te krullen, hoe langer het werd. Elke stap zette ik sierlijker dan tevoren, mooier en krachtiger. Ik stelde me voor hoe publiek voor me juichde, en ik zou huilen. Mijn rozen in ontvangst nemen en ik ze zou ruiken. De enthousiasme, misschien zelfs een staande ovatie. De muziek nam een nieuwe vlucht,net als ik. Steeds sneller en sneller begon ik te draaien, en nam een sprintje. Ik zette me af, en maakte de meest hoge sprong die ik ooit had gemaakt. Ik hield mijn hoofd naar achter, strekte mijn benen wijd in een spagaat en voelde hoe de lucht langs mijn oren suisde. Soepel kwam ik op mijn linkerbeen en zette direct mijn rechterbeen omhoog. Met dezelfde vaart maakte ik een grand pirouette, en liet hem zo lang draaien als ik kon. Met een glimlach beëindigde ik mijn dans. Het was… alsof al mijn problemen even weg waren gedanst, opgelost. Maar hoe langer ik in mijn eind positie stond, hoe lelijker ik mezelf vond. Mijn haren pluisde en mijn buik was dik. Ik stond onrecht en iedereen haatte me. Zelfs Jacob had niet eens naar me gekeken. Woedend liep ik naar de spiegel en zette mijn nagels in mijn wang. Net op dat moment dat ik door wilde drukken en bloed wilde zien, stapte John de studio in. ‘Goedemiddag, Melody. Wat ben je vroeg,’ zei hij. Het was een tijdje geleden dat hem had gezien. Zijn gemillimeterde haar en zijn knalgroene ogen waren om stil van te worden. Hij was zo ontzettend knap dat ik hem niet eens aan durfde te kijken. Zijn spieren knapte bijna uit zijn spierwitte vel. Ik glimlachte verlegen. ‘Ja, ik dacht.. kan ik nog wat oefenen.’ John knikte en legde zijn tas neer. ‘Ik zag het, je bent écht goed. Veel beter dan Anna,’ knipoogde hij soepel en pakte een paar cd’s uit de tas. ‘Je mag voortaan een keer extra trainen bij madame Bernadette. Ze is tevens ook het jurylid voor de opkomende show en..’ vertelde John en liep naar de cd speler terwijl hij vertelde. ‘Welke is het?’ vroeg ik benieuwd. ‘Giselle, ken je het?’ vroeg John en draaide zich om. Een diepe blos kleurde op mijn wangen toen hij me recht aankeek met zijn felgroene ogen. Ze leken zo.. diep. Zo felle kleur ogen had ik nog nooit gezien, bijna alsof ze nep waren. ‘Natuurlijk, Giselle. Het boerenmeisje dat verliefd wordt op de boerenknecht Loys, wie eigenlijk Albrecht heet en van adel is. Albrecht is eigenlijk al getrouwd met Bathilde, de dochter van de hertog. Hij verleidt Giselle, en doet alsof er niets aan de hand is. Hilarion, de aanbidder van Giselle, is jaloers en vertrouwd Albrecht niet, en komt erachter dat Albrecht niet echt een dorpsjongen is. Hilarion onthult de ware identiteit van Albrecht. Giselles hart is gebroken, en ze sterft,’ fluisterde ik. John knikte goedkeurend. ‘Inderdaad, al eerder gespeeld?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik ben er vroeger geweest met mijn moeder.’ John knikte en zette de cd speler hard aan. De muziek van Giselle schalde erdoor heen, en vulde de ruimte. ‘We beginnen met..’ John liep naar me toe, en ging vlak achter me staan. Mijn wangen nog roder. Zijn smalle vingers legde hij in mijn handpalmen en zette mijn armen omhoog. Ik voelde zijn koude, heerlijke, zoete ademhaling en kon bijna zelf niet meer ademen. ‘En dan ga je vanaf daar..’Hij leidde mijn armen naar mijn taille. Hij sloeg ze erom heen, waardoor zijn armen om mijn middel zaten. Hij kneep zacht in zijn eigen handen. Ik hield mijn adem in. Langzaam bewoog met zijn hoofd naar mijn nek, en gaf een zachte zuigzoen zoen. Het enige wat ik kon doen was toekijken in de spiegel, en niet goed wetend of ik dit wilde of niet.
Zeg alsjeblieft alles wat in je opkomt, aangezien ik graag beter wil leren schrijven etc.
[ bericht aangepast op 14 juni 2011 - 14:39 ]
some relationships are like glass, it's better to leave them broken then by hurting ourselves putting it back togheter.
