‘George, dit kan zo echt niet langer.’ Ik hoorde aan haar stem dat ze streng probeerde te klinken, maar het mislukte jammerlijk. Ik kon haar ogen niet zien, maar ik wist zeker dat ze gevuld zouden zijn met tranen, zoals altijd als ze bij mij in de buurt was. Ik maakte haar verdrietig, omdat ik haar niet alleen herinnerde aan mijn wederhelft, maar ze ook nog eens moest toezien hoe ik langzaam wegkwijnde.
‘Ik weet het mam,’ antwoordde ik braaf door de deur heen, maar het was goed dat ze mijn gezicht niet kon zien. Dat zou hebben verraden hoe ik me echt voelde.
Mijn moeder was meer dan één zoon kwijtgeraakt met Freds dood.


We were born together.
We took our first steps together.
We went to school together.
Six years later, we quit school together.
And we fought together, side by side.
But why didn't we die together?


Hoofdstukken

Titel Nieuwste eerst Woorden Gelezen Aangepast
Deel 1 664 2638 1 decennium geleden
Deel 2 910 2143 1 decennium geleden
Deel 3 915 1873 1 decennium geleden
Deel 4 765 3551 1 decennium geleden

Reageer (29)

  • Rodinde

    Ik heb em net uitgelezen, zó jammer dat ie zo kort is!
    Veruit het beste verhaal op Quizlet!
    Ik ga nu meteen zoeken naar je andere verhalen<3

    1 decennium geleden
  • Rodinde

    Awwwww dat is zo zielig!
    Ik wil het lezennnnnn<3

    1 decennium geleden
  • Dreambelievr

    Ik vind het nu al top. Maar één opmerking ze zaten zeven jaar op school. Sorry ik ben een pietje precies ik weet het. Ik ga het hoe dan ook zeker lezen.

    1 decennium geleden
  • Eef95

    (huil)(huil)

    1 decennium geleden
  • brainstorm

    bij dat laatste zinnetje schoten de tranen in me ogen (huil)

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen