‘George, dit kan zo echt niet langer.’ Ik hoorde aan haar stem dat ze streng probeerde te klinken, maar het mislukte jammerlijk. Ik kon haar ogen niet zien, maar ik wist zeker dat ze gevuld zouden zijn met tranen, zoals altijd als ze bij mij in de buurt was. Ik maakte haar verdrietig, omdat ik haar niet alleen herinnerde aan mijn wederhelft, maar ze ook nog eens moest toezien hoe ik langzaam wegkwijnde.
‘Ik weet het mam,’ antwoordde ik braaf door de deur heen, maar het was goed dat ze mijn gezicht niet kon zien. Dat zou hebben verraden hoe ik me echt voelde.
Mijn moeder was meer dan één zoon kwijtgeraakt met Freds dood.


We were born together.
We took our first steps together.
We went to school together.
Six years later, we quit school together.
And we fought together, side by side.
But why didn't we die together?


Hoofdstukken

Titel Nieuwste eerst Woorden Gelezen Aangepast
Deel 1 664 2636 1 decennium geleden
Deel 2 910 2142 1 decennium geleden
Deel 3 915 1871 1 decennium geleden
Deel 4 765 3549 1 decennium geleden

Reageer (29)

  • JustMeAgain

    Ik krijg echt telkens opnieuw tranen in mijn ogen als ik dit lees (huil)

    1 decennium geleden
  • EndofRainbow

    Argh die inleiding! Dat laatste zinnetje omg, ik moet bijna janken :C

    1 decennium geleden
  • Spotgaai

    OhMyGosh, ik huil nou al!

    1 decennium geleden
  • WildDreamer

    Zelfs bij de inleiding krijg ik al tranen in mijn ogen... Ik ga lezen!

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen