Welke soort tijger ben jij? - Uitkomsten

Siberische tijger (24 x uitgekomen)

De Siberische tijger (Panthera tigris altaica) is een zeer zeldzame ondersoort van de tijger. De Siberische tijger staat ook wel bekend onder de naam amoertijger, Koreaanse tijger, Mantsjoerijse tijger, Noord-Chinese tijger of oessoeritijger, afhankelijk van waar deze voorkomt. Onderzoek heeft uitgewezen dat de Siberische tijger genetisch gezien bijna gelijk is aan de Kaspische tijger, die in 1970 is uitgestorven.[2] De Siberische tijger heeft geen vaste paarperiode en houdt zich in leven door andere zoogdieren te eten, soms wel twee keer groter dan de tijger zelf. Het is de grootste van de katachtigen.

Het dier komt in het wild nauwelijks nog voor, in 2011 werd de populatie geschat op circa 500 exemplaren.[3] De genetische diversiteit in het wild is beperkt, wat maakt dat genetische afwijkingen gemakkelijk van generatie op generatie worden overgedragen.[3] Anno 2005 waren er 220 Siberische tijgers gehouden in dierentuinen, waar ze zich ook voortplanten, vaak in het kader van een fokprogramma.

Enkele feiten over de tijger

- Tijgers kunnen prooidieren verslepen waarvoor vijf volwassen mensen nodig zouden zijn.
- Tijgers zouden de roep van herten nadoen om ze te lokken. Dit is echter een legende. Als ze zo'n geluid produceren, is dat puur toeval.
- Om te kunnen overleven hebben tijgers tot 10 kg per dag aan voedsel nodig, maar hij kan enkele dagen zonder voedsel.
- Een tijger kan 1.000 km afleggen in 22 dagen.
- De zwaarste Siberische tijger woog 465 kg.

Noord-Indochinese tijger (55 x uitgekomen)

De Noord-Indochinese tijger of Zuid-Chinese tijger (Panthera tigris amoyensis) is de zeldzaamste ondersoort van de tijger. Deze tijger staat op de rand van uitsterven, er leven nog minder dan 30 exemplaren in het wild. In gevangenschap leven nog ongeveer 20 exemplaren. Zijn vacht is helder met brede zwarte strepen. Deze soort leeft in Zuid-Chinese gebergten in de bossen.

Chinese tijger (35 x uitgekomen)

De Chinese tijger of Indo-Chinese of Achterindische tijger (Panthera tigris corbetti) is een ondersoort van de tijger die voorkomt in Maleisië, Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja.

Deze tijger is kleiner dan de Bengaalse tijger. Zijn vacht is donkerder van kleur en in de buurt van de kop eerder gevlekt dan gestreept. Ze kunnen 280 centimeter lang worden en 180 kilo wegen. Ze jagen op zwijnen, herten en runderen.

Men schat het aantal Chinese tijgers tussen de 1200 en 1800 exemplaren. De ondersoort is in aantal de Bengaalse tijger voorbijgegaan en het is nu de meest voorkomende tijgersoort. De soort wordt bedreigd door het verdwijnen van zijn leefgebied en stroperij.

De Maleise tijger werd eerst gezien als een gewone Chinese tijger, maar geldt nu als een aparte ondersoort van de tijger. Deze in 2005 ontdekte ondersoort heeft wel dezelfde lengte en gewicht als de Chinese tijger.

Sumatraanse tijger (17 x uitgekomen)

De Sumatraanse tijger (Panthera tigris sumatrae) is een ondersoort van de tijger die alleen voorkomt op Sumatra.
Kenmerken

Deze ondersoort is kleiner dan de andere ondersoorten en heeft een donkerbruine kleur. Verder is de vacht donkeroranje. Vroeger kwam dit dier voor op heel Sumatra, maar tegenwoordig zijn er nog maar 500 exemplaren over, waarvan 350 in het wild. Het strepenpatroon bestaat vaak uit twee parallelle rijen.

De Sumatraanse tijger verschilt van andere tijgers in de afmetingen van enkele delen van de schedel. In sommige kenmerken staat deze vorm tussen de Javaanse tijger (P. t. sondaica) aan de ene kant en de Indo-Chinese tijger (P. t. corbetti) aan de andere kant in; mogelijk is deze ondersoort het resultaat van hybridisatie tussen de andere twee vormen. Sommige onderzoekers beschouwen de verschillen met andere ondersoorten als groot genoeg om de Sumatraanse tijger als een aparte soort te zien, P. sumatrae, maar dat is niet algemeen geaccepteerd.

Deze tijger heeft het nu al helemaal zwaar aangezien hij voornamelijk leefde in Atjeh, het noordelijkste puntje van Sumatra, tijdens de tsunami is dit natuurreservaat voor een groot deel weg gespoeld. Er zijn nu verschillende instanties bezig met de wederopbouw van dit natuurgebied zodat de Sumatraanse tijger weer zal overleven.

Bengaalse tijger (20 x uitgekomen)

De Bengaalse tijger of koningstijger (Panthera tigris tigris) is een ondersoort van de tijger (Panthera tigris) die voorkomt op het Indische subcontinent. Op de Siberische tijger (Panthera tigris altaica) na is de Bengaalse tijger de grootste katachtige. Het is tevens de tweede meest algemene ondersoort van de tijger.

Maleise tijger (52 x uitgekomen)

De Maleise tijger (Panthera tigris jacksoni) is één van de zes nog in leven zijnde ondersoorten van de tijger. De ondersoort is pas sinds 2004 op basis van DNA-onderzoek erkent als zodanig, daarvoor werd gedacht dat Maleise tijgers één ondersoort vormden tezamen met Chinese tijgers. Qua grootte en gewicht komen ze overeen met de Chinese tijger; ze worden ongeveer 2,8 m lang en ongeveer 180 kg zwaar. Zoals hun naam aangeeft leven ze in Maleisië, om precies te zijn op de zuidelijke punt. Er leven er nu (2016) niet meer dan ongeveer 500 exemplaren van. Deze ondersoort heeft nog geen geldige wetenschappelijke naam gekregen; de naam Panthera tigris jacksoni is nu alleen nog maar een nomen nudum.

Lijger (24 x uitgekomen)

Een lijger (Panthera leo x tigris) is een hybride kruising tussen een mannetjesleeuw en een vrouwtjestijger. Om die reden behoort het dier tot het geslacht Panthera van de familie der katachtigen. Een hybride kruising tussen een mannetjestijger en een vrouwtjesleeuw wordt ook wel een teeuw genoemd (samenstelling van de Nederlandse woorden tijger en leeuw) of tigon (samenstelling van de Engelse woorden tiger en lion).

De op dit moment bekende lijgers zijn geboren door invloed van de mens, ofwel met opzet, ofwel door het bij elkaar plaatsen van tijgers en leeuwen in eenzelfde ruimte. In de natuur komen leeuwen en tijgers over het algemeen niet in hetzelfde gebied voor. De twee soorten komen allebei in India in het wild voor, maar bewonen verschillende regio's.

Een lijger ziet er uit als een grote leeuw met diffuse tijgerstrepen. Zoals tijgers (en in tegenstelling tot leeuwen) houden lijgers van zwemmen. Lijgers kunnen een kop groter worden dan hun ouders, waarschijnlijk omdat in een normale situatie leeuwinnen een groeiremmend gen doorgeven aan hun nakomelingen om een balans te vinden met het groeistimulerende gen van mannetjesleeuwen.

Alle tot nu toe bekende mannetjeslijgers zijn onvruchtbaar gebleken. De meeste mannetjeslijgers bereiken echter de volwassen leeftijd en doen pogingen tot voortplanting met leeuwinnen, tijgervrouwtjes of met vrouwelijke hybriden. Vrouwtjeslijgers zijn meestal wel vruchtbaar en kunnen zich voortplanten met een tijger of een leeuw.

Witte Bengaalse tijger (33 x uitgekomen)

De vacht van de Bengaalse tijger is oranjebruin tot oranjegeel met verticale bruine tot zwarte strepen. Dit strepenpatroon verschilt in aantal, dikte en vertakkingen per individu. De buikzijde, de wangen en het gebied rond de ogen zijn wit. Ook bestaan er "witte tijgers", met een geheel roomwitte vacht waarop het streeppatroon ligt. Het betreft hier een autosomaal recessief gen dat de aanmaak en distributie in de haarschacht van feomelanine onderdrukt waardoor de rode en gele pigmenten niet tonen in de vacht en enkel de eumelanine-pigmenten die het donkere streeppatroon geven te zien zijn op een lichte ondergrond. Deze kleurvariëteit is zeer zeldzaam in het wild, maar een populaire attractie in gevangenschap, en zij wordt regelmatig gehouden in dierentuinen, waaronder in Pairi Daiza en de Olmense Zoo. Alle witte tijgers stammen af van één individu. Ook bestaan er geheel zwarte dieren, waarbij het dominante gen A, dat verantwoordelijk is voor het tonen van het agouti-streeppatroon, ontbreekt. Maar zulke dieren zijn zeer zeldzaam. Ook zeldzaam zijn de "gouden tijgers", met een oranjebruine tot oranjegele vacht met verticale bruine strepen, in plaats van zwarte strepen. Deze kleurvariëteit is zeer zeldzaam in het wild, maar wordt regelmatig in dierentuinen gehouden, zoals in de Olmense Zoo.[2]

De schofthoogte van de Bengaalse tijger is ongeveer 100 à 110 centimeter. Mannetjes hebben een kop-romplengte van 270 tot 310 centimeter en een lichaamsgewicht van 180 tot 258 kilogram, vrouwtjes hebben een kop-romplengte van 240 tot 265 centimeter en een lichaamsgewicht van 100 tot 160 kilogram. De Bengaalse tijgers die in de Sundarbans voorkomen zijn echter kleiner en aanzienlijk lichter; drie vrouwtjes wogen gemiddeld 76,7 kilogram, zo bleek uit onderzoek dat werd uitgevoerd door onderzoekers van de University of Minnesota en het Bangladesh Forest Department.[3][4]