I think I am your angel >[2]< - Uitkomsten

I don't want to be alone (19 x uitgekomen)

De volgende sessie, met tegenzin ging ik mee.
Alleen diep van binnen vind ik het helemaal niet erg om er heen te gaan, misschien omdat ik bill dan weer zou zien...
Het begin was altijd het zelfde, ik kwam aan, moest mijn armen laten zien en moest gaan zitten.
De vrouw keek me aan en vroeg me waarom ik steeds opnieuw weer krassen had.
Ik zweeg, zelf wist ik het ook niet, of eigenlijk wel...
Het opluchtende gevoel wat ik erbij kreeg was te mooi om niet meer te hebben.
Maar dat ging ik haar niet vertellen!
Ze zuchtte, keek me teleurgesteld aan. Het ergeste wat iemand kan zijn is teleurgesteld.
Zelfs woede of verdriet vind ik minder erg als teleurstelling.
Maar ik trok me er niets van aan! Ik zweeg, dat was het enige wat ik deed.
De andere waren ook al aangekomen en gingen zitten.
De vrouw keek me weer even aan, ze zei dat ze iets nieuws met mij wilde proberen.
Een sessie alleen, zonder mensen.
Het maakte mij niet uit, ik bleef maar zwijgen, al zou ik keihard willen schreeuwen dat ik het niet wilde!
Ik wilde hier blijven! HIER! Met mensen om mij heen!
Ik wil helemaal niet alleen zijn...
Ze keek de kring weer rond, niemand ontbreekte.
Een aantal mensen kregen de beurt om te vertellen.
Weer lette ik op, opserveerde, maar zweeg als het graf.
De beurt kwam bij bill en ik luisterde nog aandachtiger.
Hij vertelde over waarom hij zichzelf sneed.
Hij was al gestopt met zichzelf pijn doen, door de hulp van zijn tweelingbroer.
Maar toch kwam hij hierheen, om het helemaal uit zich te krijgen en om te proberen andere mensen te helpen.
Ik had respect voor hem, hij was er op eigen kracht en op de kracht van zijn tweelingbroer vanaf gekomen.
Mensen mogen blij zijn met de liefde die ze krijgen.
De liefde die ze vaak niet voelen, niet zien en niet respecteren.
Hij vertelde nog meer, een aantal dingen over zijn thuis situatie.
Over hoe hij vroeger geslagen is door zijn echte vader.
En een aantal dingen die temaken hebben met hoe hij nu is geworden.
Hij ging weer zitten en hij keek vluchtig naar mij.
De andere klapte, ja dat is gebruikelijk. Het is een blijk van respect, of zoiets hebben ze me wijsgemaakt.
Ik kreeg de beurt, ik keek de kring rond.
Ik wilde gaan staan om te proberen iets te zeggen.
Maar ik werd terug getrokken, door iets of iemand die er eigenlijk niet was.
Weer durfde ik niet, weer kon ik niet...
Bill keek me aan, hij zag paniek en angst in mijn ogen.
Hij keek me diep aan, alsof hij de enige was die kon zien wat er met mij aan de hand was.
Hij legde zn hand op mijn schouder, net als de vorige keer.
Weer sprak hij die woorden: 'Het geeft niet, wacht maar, de tijd komt wel'.
Was dat het enige wat hij kon zeggen tegen mij?
Dat maakte mij niet uit, het werkte en niet zo'n klein beetje ook.
De angst en de paniek verdween langzaam, voor een tijdje, want ik wist zeker dat het nooit lang zou duren voor het terug zou zijn.
De vrouw keek naar mij, daarna naar bill en weer naar mij.
Het leek wel of ze verbaast was. Ze stond op en rijkte haar hand naar mij uit.
Ik keek naar haar hand en vanaf haar hand zo naar haar gezicht, weer gleed mijn blik naar haar hand.
Het was de bedoeling dat ik die hand zou vast pakken.
Maar ik stond zelf op, zonder de hand ook maar een keer aan te raken.
De vrouw sprak. 'Ik wil dat je mee gaat, even naar een appart kamertje, ik heb denk ik een oplossing'.
Ik voelde meteen weer een angst, een afgrijselijke angst.
Een appart kamertje? Waarom begrijpt niemand nou dan toch dat ik niet appart wil zijn! Ik wil niet alleen zijn!
Ik ben al een te lange tijd alleen geweest!
Hoewel ik zoiets zo vaak wilde uitschreeuwen is het mij nog nooit gelukt om het daadwerkelijk ook echt te zeggen.
Nieteens te fluisteren...
Ik ging niet tegenstribbelen, want ik wist dat wanneer ik dat deed het alleen maar erger kan worden.
Ik ging het apparte kamertje in...