Tomatensoep

~Amy~
Ik weet niet waarom ik zei dat Jennifer mee kon gaan met Bodi. Ik vertrouw hem nog steeds niet helemaal, ik bedoel maar... Hoe vaak hebben we hem nou gezien? Bij de steiger en vandaag in de stad.
Ik keek op de klok. Het was kwart over zes, waar bleef Jennifer nou toch? Ik wilde haar net bellen toen de voordeur met een zwierig gebaar openvloog. Om mezelf een houding te geven pakte ik een lepel en begon in de tomatensoep op het fornuis te roeren.
Ik hoorde hoe Jennifer haar jas uitdeed en haar rode hakken uitschopte, die nu ongetwijfeld in het midden van de hal lagen. Ik heb haar al zo ontzettend vaak gezegd dat ze die netjes op het daarvoor bestemde rekje moet zetten.
'Amy!' riep Jennifer. 'Ik ben thuihuis!'
Een paar seconden later vloog de keukendeur open en hing een dromerig kijkende Jennifer in de deuropening tegen de deurpost.
'En? Hoe was het?' Ik bestudeerde haar uitdrukking aandachtig. 'Eigenlijk hoef ik dat geloof ik niet te vragen, zeker?' voegde ik eraan toe.
Jennifer grijnsde. 'Hij is zooooo leuk! Zijn blonde wilde haren en zijn dromerige groene ogen! Heb je gezien dat daar trouwens ook gouden spikkeltjes inzaten?'
'Je beschrijft hem als een soort god,' zei ik lichtelijk geïrriteerd.
Jennifer hoorde blijkbaar mijn opmerking niet (of ze negeerde hem, wat meer waarschijnlijker was), want ze ging onverstoorbaar door. 'Hij is geweldig! Zo ontzettend lief, zorgzaam en begripvol. Hij begrijpt me gewoon helemaal!' Jennifer schudde haar lange gestijlde haar over haar schouder.
Ik rolde met mijn ogen, legde de lepel weg, en haalde de pan van het fornuis, die ik vervolgens op tafel plantte.
'Welke soep?' vroeg Jennifer nieuwsgierig, die me gevolgd was naar de woonkamer.
'Tomaten,' zei ik kortaf. Ik had zo onderhand wel genoeg van Jennifers irritante gedrag.
'Wat is er?' vroeg Jennifer tot overmaat van ramp.
Ik negeerde haar vraag. 'Pak jij even de lepels? Die ben ik vergeten.'
Jennifer liep al vertelend over haar 'god' terug naar de keuken en kwam weer terug met de lepels, die ze netjes naast iedere kom legde, waar ik net de tomatensoep inschonk.
We gingen zitten, wensten elkaar smakelijk eten, en begonnen aan onze soep.
Ik had gehoopt dat Jennifer stil zou zijn tijdens het eten en zou stoppen over Bodi, maar het tegendeel bleek waar.
'Jenn, kun je even je mond houden en eten?' vroeg ik.
Jennifer was gelijk stil. Dat had ik niet verwacht. Het werd al snel duidelijk waarom Jennifer gelijk stil was; ze zat mijn uitdrukking uitvoerig te bestuderen. Dat betekende niks goeds. Dat betekende nóóit iets goeds.
Ik probeerde zo neutraal mogelijk te kijken, maar Jennifer (die hier erg goed in was en hier zo'n beetje haar hobby van had gemaakt), had me gelijk door.
'Je vind het niet leuk als ik over Bodi praat,' concludeerde ze aarzelend.
'Nee, dat klopt,' gaf ik toe, en ik stopte een lepen die overliep van de tomatensoep naar binnen.
'Waarom niet?'
Die vraag had ik kunnen verwachten. 'Hij is geen "god", Jennifer. Je doet net alsof hij helemaal perfect is, maar dat is niemand.'
'Je bent jaloers?'
Ik schudde heftig mijn hoofd. Mijn lepel die ik net weer had voorzien van een hele hoop tomatensoep, viel weer terug in mijn soepkom.
'Wat dan?' vroeg Jennifer. 'Als je nou nog steeds denkt dat ik een klein kind bent die je moet beschermen, hou dan maar je mond,' zei Jennifer geïrriteerd. 'Ik dacht dat je na het bungeejumpen een beetje veranderd was. En vanmiddag in de stad vond je het toch ook goed dat ik met Bodi verder ging winkelen? Waarom eigenlijk?'
Ik zuchtte en liet mijn lepel los. 'Omdat ik met jou erbij geen kans zou hebben om nuttige dingen te kopen die we ook écht nodig hebben in Zweden. Met alleen kleding kom je niet zo ver. En ik vind niet dat je nog klein bent en dat ik voor je moet zorgen, een beetje natuurlijk wel maar niet meer zoveel als toen we klein waren. Echt Jennifer,' voegde ik eraan toe, toen ik haar twijfelachtige blik opmerkte, 'ik vind alleen dat je een beetje naïef bent soms. Je kunt niet verliefd zijn op Bodi, want je kent hem maar amper.'
'Ik ken hem beter dan jij,' snoefde Jennifer er tegenin.
'Ja béter wel ja, maar dat wil niet zeggen dat je hem helemáál kent,' zei ik met mijn ijzere logica, waar Jennifer niks tegenin te brengen had.
'Dus?' vroeg Jennifer daarom maar.
'Dús,' herhaalde ik, 'wat dacht je van eerst alleen vrienden om elkaar wat beter te leren kennen en dan pas kun je beslissen of je hem wel leuk vind.'
'Hoor je jezelf praten Amy,' zei Jennifer ontzet. 'Je zegt; beslissen. Jij doet alles met je verstand en sommige dingen kun je ook gewoon aanvoelen. Jij moet eens leren om wat meer op je gevoel af te gaan, dan op je verstand!' Jennifer schoof ruw haar stoel naar achter, en liep de woonkamer uit.
Ik zuchtte en bleef alleen achter aan de eettafel. Ik had sterk het gevoel dat het, voordat Jennifer de tumor had, beter tussen ons ging...