Shoppen voor Zweden

~Jennifer~
Woensdag. De week dat we gingen vertrekken. Ik had er zin in!
Het was pas drie uur en Amy was nu al helemaal gek van mij geworden. Ik trok haar de ene na de andere hippe (met nadruk op híppe!) kledingzaken binnen waar ze anders nooit komt, en liet haar daar alles passen wat ik leuk bij haar vond staan. Ik, de modespecialist (al zeg ik het zelf!), wist daar natuurlijk alles van. Ik wist precies wat voor soort make-up bij Amy's lichte huid paste, welke skinny jeans haar het beste passen, welke kleding alle goede dingen aan Amy's lichaam accentueert en wat leuk is om met haar haren te doen of om erin te klemmen.
Als ik overdrijf, weet ik er álles van. (Ik ben dan ook dagelijks met mijn uiterlijk bezig in tegenstelling tot Amy!).
Amy had een heel lijstje gemaakt met 'praktische dingen' om mee te nemen naar zweden, zoals bijvoorbeeld een aansteker om een vuurtje te stoken voor als het koud was in Zweden ('Amy, we zitten in een bungalow hoor! Niet midden in een of ander bos!' had ik gezegd toen ze haar lijste opnoemde), warme kleding ('Geen kleding waarbij het eruit ziet of je een modeshow moet gaan lopen,' had Amy nadrukkelijk gezegd), maandverband (daar was ik het wel mee eens!), en meer van dit soort ditjes en datjes.
Natuurlijk (mij kennende), had ik daar een stokje voor gestoken! Vanmorgen had ik haar nog een beetje laten doen in van die saaie duffe winkeltjes om haar 'ditjes en datjes' te kopen, maar uiteindelijk vond ik dat het mijn beurt was om mìjn ditjes en datjes te kopen. Vervolgens had ik Amy winkel in winkel uit gesleurd en haar (en ook ik zelf) alles laten passen wat leuk was. Ik stond natuurlijk niet toe dat ik in Zweden naast een zus zou staan die zich driedubbel dik had aangekleed met de meest saaie kleding die er was!
Tot mijn verbazing stond Amy het meeste wel toe, maar toen ik met een knalroze winterjas aan kwam zetten (Amy haat roze! Ik probeer haar al jaren een keertje roze aan te trekken! Nooit in geslaagd overigens. Gaat waarschijnlijk niet lukken, maar ik hou vol! Volhouder die ik ben), weigerde ze toch.
'Jenn, serieus,' klaagde Amy. 'Ik ben moe.'
'Je lijkt net een klein kind als je dat zegt,' riep ik opgewekt. Ik slingerde de tas van de winkel waar we net een lichtblauwe skinny jeans voor Amy hadden gekocht, over mijn arm.
Amy keek me uitgeput aan. 'Mijn voeten doen zeer, en ik durf bijna niet te vragen hoe jou voeten het doen in die rode wurgstukken,' zei Amy, die een blik wierp op mijn hoge rode hakken.
'Years and years of practicing my dear,' antwoorde ik met een triomfantelijke grijns op mijn gezicht. En ik vervolgde mijn weg door de stad op hoge rode 'wurgstukken'.
'Zullen we daar wat gaan eten?' vroeg Amy, en ze wees op een eettentje die in de verte opdoemde en steeds dichterbij kwam naarmate we verder liepen. 'Ik verga van de honger.'
Ik lachte. 'Lieve schat, ik ben getraind om zonder te eten een heleboel winkels af te gaan. Dat is goed voor als je een beetje wilt afvallen of conditie opbouwen, en bovendien,' ging ik in één adem verder, 'is het ook nog eens super handig want dan heb je meer tijd om te shoppen in plaats dat je op een terras gaat zitten eten, of een pitstop maakt bij de McDonald's.'
Amy keek me afwachtend aan.
'Maar goed,' zei ik, lachend om Amy's smekende gezicht. 'Voor mijn grote zus wil ik wel een uitzondering maken.'
'Mooi!' riep Amg gelijk.
Nog geen vijf minuten later zaten we op het terrasje van het eettentje met een grote sorbet voor onze neus.
'Nu is het nog ijsjes weer,' zei Amy. 'We hebben geluk dat het vandaag zo'n mooie dag is. Ik hoop dat dat in Zweden ook zo is volgende week.'
'Hoop ik ook,' deelde ik met Amy, 'ik heb geen zin om de hele week in de bungalow te blijven zitten, als gevolg van een helemaal dichtgesneeuwd gebied.'
Amy schudde haar hoofd en begon aan haar levensgrote sorbet.
'Fijn,' zuchtte ik, terwijl ik een hap ijs naar binnen werkte, 'daar gaan mijn net verbrandden calorieën. Ik snap niet hoe jij zoveel kan eten en dat je er niks voor hoeft te doen om het weer weg te krijgen. Dat wil ik ook!' riep ik jaloers.
Amy lachtte verlegen, en dook weer met haar neus in haar sorbet.

Een half uurtje later gingen we weer op pad. We wilden net een of andere kledingzaak inlopen voor Amy, toen Bodi aan kwam lopen.
'Hee Bodi!' riep ik uitgelaten. (Als Amy nú nog niet wist dat ik hem leuk vond, dan was ze nog naïever dan ik al dacht dat ze was).
'Hee,' zei Bodi verbaasd. 'Jullie ook aan het shoppen.
'Ja,' antwoorde ik gelijk. 'We zijn winterkleding aan het kopen voor Zweden. Zondagavond gaan we weg.'
'Oh leuk,' zei Bodi.
Ik knikte heftig. 'We gaan een sledetocht maken met husky's, vijf dagen lang, van maandag tot en met vrijdag. Lia en Joris gaan ook mee. We hebben het Lia cadeau gedaan voor haar verjaardag, en bovendien is het ook iets leuks om te doen voordat ik...' ik zweeg.
'Ik begrijp het,' zei Bodi vol medelijden.
Als het iemand anders was geweest die dat had gezegd, dan zou ik diegene in elkaar hebben geramd (geintje!). Mensen zeggen namelijk heel vaak dat ze iets begrijpen, maar ze weten niet echt hoe het is om een tumor te hebben. Bodi mag het wel zeggen want zijn moeder is eraan overleden toen ze nog maar veertig was.
'Zullen we samen verder winkelen?' vroeg Bodi. 'Ik moet nieuwe spijkerbroeken hebben en jij zei toch dat je goed was met mode?'
Ik wierp even een snelle blik op Amy. Ik wilde natuurlijk dolgraag, maar ik wist dat Amy hem nog niet echt vertrouwde, en bovendien was ik met haar aan het shoppen en had ze wonder boven wonder, eindelijk een keertje toegelaten dat ik haar allerlei kleren had aangetrokken die ze normaal nooit zo passen. Sommige dingen heeft ze zelfs gekocht!
'Sorry Bodi maar...' begon ik, maar Amy onderbrak me.
'Ik weet zeker dat Jennifer heel graag wil. Bovendien ben ik het nu zo onderhand wel zat om die hippe kleding te passen, en ben ik nog niet toegekomen aan de nuttige dingen om mee te nemen op vakantie zoals een nieuwe tandenborstel bijvoorbeeld,' zei Amy lachend.
Ik keek mijn zus verrast aan. Ze tikte op haar horloge en duwde me richting Bodi, waardoor ik bijna tegen hem opbotste.
'Uiterlijk zes uur thuis hè, dan gaan we eten,' waarschuwde Amy lachend. Het was gewoon iets dat dat Amy altijd moest zeggen. Een soort 'grote zussending' noemde ze het altijd.
Ik haakt mijn arm in de uitgestoken arm van Bodi, en liep met hem weg.
Ik draaide me nog een keertje om, om over mijn schouder naar Amy te zwaaien. Bodi zwaaide ook. Amy zwaaide terug.