Precies zeven uur

~Amy~
Ik en Joris renden zo snel als we konden over de parkeerplaats richting Schiphol.
Joris wierp een blik op zijn horloge. 'Half zeven. We moeten nu heel erg opschieten dan halen we het nog.'
Zonder te antwoorden rende ik door. Alles leek toch nog goed te komen. We stormden de ontvangsthal binnen. Al snel zagen we Lia op hetzelfde bankje zitten als waar we haar achter hadden gelaten. Maar waar was Jennifer? Ergens had ik wel een vermoeden van waar ze was.
Bij Lia aangekomen kwam ik zo plotseling tot stilstand dat Joris van achteren tegen mij opbotste. Hij liep vlug om me heen en gaf Lia een zoen.
'Waar is Jenn?' vroeg ik bezorgd. Ik keek om me heen. Ik zag haar nergens.
'Ze is iets minder dan een uurtje geleden een stijltang gaan kopen.'
'Een stijltang? Ze heeft er toch al eentje? Die liep ze vanmorgen nog te zoeken.'
Lia knikte en legde uit dat Jennifer helemaal panisch liep te doen over één klein krulletje ('typisch Jennifer' zei ik) en dat ze daarom er eentje was gaan halen en vervolgens naar de wc was gaan lopen om haar haren te fatsoeneren.
'Ik ga haar wel even halen,' zei ik lichtelijk geïrriteerd. Even serieus! Nu waren we gelukkig op tijd, en nu liep Jennifer het weer te verpesten!
Ik beende in hoog tempo richting de meisjes toiletten. Op dat moment kwam Jennifer al aanrennen mét haar stijltang en (zoals ze dat zo stom noemde) haar Pradaatje.
"Jullie zijn er al!' riep Jennifer blij.
'Ja,' zei ik kortaf.
Ze wierp een onzekere blik op de klok. 'En ook nog op tijd.'
'Ja,' herhaalde ik.
We liepen samen terug naar Joris en Lia.
'Gelukt Jenn?' vroeg Lia.
Jennifer draaide een rondje en schudde met haar haren. 'Het is een hele fijne stijltang.'
'Nou, is dat even mooi. Nou meekomen want we moeten nog een heleboel doen,' zei ik, waarop we allemaal onze koffers weer pakten en richting de incheckbalie liepen.
We gingen achteraan in de rij staan. Gelukkig was het niet zo druk als toen om half vier.
Met een zucht liet ik mijn rugzak van mijn schouders afzakken. 'Jeetje, wat is dat ding ineens zwaar zeg! Ik kan me niet meer herinneren dat ik er zoveel had ingedaan. Alleen het hoognodige.'
Jennifer (die net haar stijltang in haar Prada tas stopte) en Lia keken op. Hun blikken kruisten elkaar, en nog geen twee seconden later barstten ze beiden in lachen uit.
Ik besloot er maar niet naar te vragen.

Eindelijk, na twintig minuten wachten, waren we aan de beurt. We checkten in en renden naar de vertrekhal om te zien of onze vlucht naar Zweden niet veranderd was of vertraging had of iets dergelijks.
Toen dat niet zo bleek te zijn renden we (zover onze vele koffers dat toelieten), naar de bagage afgiftebalie, waar we onze koffers en de meeste tassen (we mochten alleen handbagage meenemen. Dat hield in; Jennifers Pradaatje, mijn rugzak en de lichtbruine handtas van Lia), afgaven. We kregen allemaal een labeltje die later in Zweden handig zou zijn om onze bagage terug te vinden of in het geval onze koffers kwijt waren. Ik hield het labeltje van Jennifer ook wel bij want ik durf er alles om te verwedden dat Jennifer die kwijt raakt voor we ook nog maar in het vliegtuig waren.
Vervolgens renden we zo snel als we konden naar de douane. We hadden nog maar vijf minuten!
We moesten wachten op drie mensen voor ons (waarvan er bij eentje het metaaldetectorpoortje afging. Hierdoor duurde het allemaal nog langer. Het bleek ook nog eens vals alarm te zijn! De arme man was vergeten zijn riem af te doen).
Toen waren we eindelijk aan de beurt. We trokken onze jassen, riemen en alles waar maar metaal aanzat zo snel mogelijk uit, en gooiden onze handtassen op de loopband, die apart onder een kleiner poortje doorgingen.
We liepen onder de metaaldetectorpoort door en trokken toen vlug weer alles aan wat we uit hadden gedaan, en gristen onze handbagage van de loopband vandaan. Gelukkig ging het poortje bij niemand van ons af.
'We hebben nog maar één minuut!' gilde Jennifer. De mensen bij de douane lachten ons vierkant uit toen we halsoverkop weg renden, als struikelend over onze voeten.
'Schiet op! Ze willen de slurf al losmaken van ons vliegtuig!' riep Jennifer paniekerig, toen we dichter bij de gate waren waarvandaan ons vliegtuig zou vertrekken.
Al rennend keek ik door het raam. Jennifer had gelijk. Ze waren dat pokkeding al los aan het maken!
'Hooooo wacht!' riepen we allemaal. 'Wij moeten nog aan boord! We zijn passagiers! Wacht even!'
De man die bij het begin van de slurf stond keek ons onderzoekend aan. Hij gebaarde naar niemand in het bijzonder (tenminste, ík zag niemand), dat ze moesten stoppen met de slurf losmaken.
'Tickets?' vroeg de man ongeduldig.
Joris hield de tickets omhoog.
De man bekeek ze en knikte dat we door mochten lopen.
Het was precies zeven uur.