Wachten op Amy en Joris

~Jennifer~
Het was ontzettend saai maar vooral ook ontzettend zenuwslopend om te wachten op Amy en Joris. Lia was al helemaal aan het stressen door aan een stuk door te zeggen dat Amy en Joris te laat zouden komen, ze de tikcets niet kunnen vinden, in de file staan, we het vliegtuig missen etcetera.
Op een gegeven moment was ik Lia's zenuwachtige gedoe zat, en stelde ik voor dat we omstebeurt even gingen shoppen in de vele winkeltjes op Schiphol, terwijl de ander zou blijven wachten bij de koffers. Zonder een antwoord af te wachten schoot ik ervan door. Ik struinde op mijn gemak de winkeltjes af en gaf (hoe kan het ook anders), een deel van mijn geld dat ik eigenlijk had meegenomen om souveniertjes te kopen in Zweden al uit.
Uiteindelijk keerde ik met drie volle plastic tassen terug naar Lia.
'Jennifer! Wat heb je nou toch allemaal gekocht?' riep Lia.
'Nou,' begon ik, terwijl ik de plastic tassen met een rood aangelopen hoofd van inspanning in de rode reistassen probeerde te proppen, 'ik heb een hoop nieuwe make'up gekocht en een nieuwe oplader voor mijn stijltang. Dat zit allemaal in deze tas.' -Ik hield een van de plastic tassen omhoog- 'En ik heb kauwgom gekocht voor in het vliegtuig.'
'Waarom?' vroeg Lia.
Ik keek haar gestoord aan, met een blik die uitstraalde: "jeetje, weet je dat niet!". 'Tijdens het opstijgen en dalen klappen mijn oren altijd dicht. Als je kauwt, op kauwgom dus bijvoorbeeld, dan merk je dat minder.'
Lia knikte. 'Ik heb daar ook wel eens last van. Zou ik straks ook wat kauwgom mogen? Gewoon om het te proberen.'
Ik knikte enthousiast. ' Tuurlijk!'
Ik begon aan Lia te vertellen wat ik nog meer had gekocht; leuke magazines/roddel- en modeblaadjes die ik had zien liggen en nog niet had gelezen, mijn zoveelste hippe zonnebril, (waarop Lia vroeg; 'We gaan toch naar Zweden en niet naar het zonnige zuiden?', waarop ik geërgerd antwoorde dat in Zweden vast en zeker een winterzonnetje zou schijnen. Ten minste, daar ging ik wel vanuit), reisgidsen, een leuke klem voor in mijn haar, leuke wanten en een muts voor in Zweden en een schattige sleutelhanger van Schiphol.
'Hoeveel geld heb je nou nog over?' vroeg Lia.
Ik noemde het bedrag.
'Nog zoveel!' riep Lia verwonderd. 'Hoeveel geld had je wel niet meegenomen?'
Ik grijnsde. 'Ik neem altijd veel geld mee omdat ik weet van mezelf dat ik van shoppen houd, en het volgens Amy heel moeilijk vind om leuke dingentjes te laten liggen.'
'Volgens mij heeft Amy gelijk,' mompelde Lia, terwijl ze mijn hopige pogingen om de plastic tassen in mijn reistassen te proppen gade sloeg.
Ik negeerde Lia's opmerking en ging overstoorbaar door. 'Ik zeg altijd maar; Buy now, or cry later!' Ik zwaaide triomfantelijk mijn haar naar achter, maar mijn gezicht vertrok. Ik was er eindelijk in geslaagd om de plastic tassen erin te krijgen, toen ik erachter kwam dat de rits niet meer dicht ging.
Lia begon te lachen. 'Je kunt in jou geval eerder zeggen; buy a lot, and cry later if you have bought too much!'
Ik keek haar kwaad aan. 'Je kunt anders ook wel even helpen hoor!'
Lia duwde zichzelf lachend overeind en deed ook een paar verwoede pogingen om de ritsen van beide tassen dicht te krijgen. Maar tevergeefs. Ze gingen niet dicht. Hoe hard we het ook probeerde. Een van de ritsen trok ik zelfs bijna eraf!
Chagerijnig haalde ik de drie tassen er weer uit en deed de ritsen dicht. 'En nu? Ik kan niet nog meer tassen dragen dan ik al doe!' zei ik wanhopig.
'Tja, dat had je eerder moeten bedenken,' zei Lia, en ze haalde haar schouders op. 'Misschien zijn de winkels zo vriendelijk om een paar spullen terug te nemen en met een beetje geluk je ook je geld teruggeven...'
Ik keek haar ongeloofwaardig aan. 'Ik ga GEEN spullen terug brengen!' riep ik koppig.
Lia haalde opnieuw haar schouders op. 'Je moet het zelf weten.'
Ik liet mijn blik over de overige bagage heen gaan. Er moest een oplossing zijn. Mijn blik viel op de lelijke vaaloranje rugzak van Amy. Yes! Een oplossing! Ik liep erop af, en propte met gemak de drie plastic tassen erin. Met een beetje geluk merkte Amy het niet, want dan zou ze ongetwijfeld de plastic zakken er weer uit halen, en wees even eerlijk, dat is niet de bedoeling!
Lia begon te lachen. 'Dat merkt ze echt wel, Jennifer! Je kunt niet onopgemerkt iemands rugzak ineens twintig kilo zwaarder maken!' proestte ze van het lachen.
Ik grijnsde en liep naar mijn XXXL knalroze koffer toe, waar mijn bruine Prada tas bovenop stond. Ik haalde een spiegeltje uit mijn Pradaatje (zo noem ik die tas wel eens. Hij is me gewoon zo dierbaar! Amy vind het raar dat ik een tas een koosnaampje geef, maar HALLO! Een PRADA handtas!), om te kijken of mijn make-up en haren nog goed zaten.
Ik gilde toen ik mijn spiegelbeeld zag. Lia en een aantal andere mensen in de ontvangsthal die het niet te druk hadden met op tijd komen voor hun vliegtuig of whatever, keken mij geschrokken aan.
'Wat is er?' vroeg Lia, die gelijk bezorgd naast mij stond en over mijn schouder meekeek naar de spiegel. 'Is hij kapot of wat?' vroeg ze bezorgd.
Ik schudde helemaal wit weggetrokken mijn hoofd. 'Nee, nog veel erger! Mijn HAAR! Het pluist hier en hier en daar!' Ik wees naar verschillende haarplukken. 'En hier,' ik hield een minuscuul krulletje (dat er in mijn ogen uitzag als een reusachtige pijpenkrul), omhoog. 'Deze hier! Dat mag helemaal niet! Ik heb een paar uur geleden mijn haar gestijld en nú al weer krullen!'
Lia zakte zuchtend en haar hoofd heen en weer schuddend weer terug op het bankje.
Ik stopte het spiegelte weer terug en duwde Lia mijn Prada handtas in haar armen. 'Pas hier goed op, dan ga ik mijn stijltang even uit mijn koffer halen en eventjes naar de wc, daar is een grotere spiegel.'
Lia keek me met grote ogen aan. 'Hoe wil je dat gaan doen? Wil je hier middenin deze hal die roze koffer openmaken om je stijltang te pakken waarvan jij zo slim bent geweest om die onderin te stoppen?'
Ik zakte naast Lia op het bankje neer. 'Oh ja...'
Lia knikte. 'Het komt wel goed Jennifer, die stijltang loopt niet weg. Over een paar uurtjes zijn we in Zweden en dan kun je je hele koffer leeghalen als het moet. Dan ben je toch in je bungalow. Maar voor nu is het helemaal niet erg. Het is maar een super klein krulletje!'
Dat had ze niet moeten zeggen. Geïrriteerd sprong ik overeind. 'Het is geen KLEIN krulletje!'
Lia keek me vragend aan.
Opeens schoot me iets te binnen. 'Dat is waar ook!' riep ik triomfantelijk.
'Wat?' vroeg Lia, bang dat ze me op een slecht idee had gebracht.
'Ik ga gewoon een nieuwe stijltang kopen, hier op schiphol! Echt fijn dat je hier alles kunt krijgen.' Ik trok mijn Pradaatje uit de armen van Lia, en liep richting de winkels, om nog meer geld uit te geven voordat ik ook nog maar in Zweden was.
Ik liet een zuchtende Lia achter, die bij de bagage bleef.