Tickets vergeten

~Amy~
We waren al een half uur onderweg. De klok stond nu op precies drie uur. Al vanaf dat we waren vertrokken had ik het idee dat we iets waren vergeten, maar ik wist niet wat het was. 'We zijn iets vergeten, we zijn iets vergeten,' bleef ik aan een stuk mompelen.
Jennifer, die het nu helemaal zat was schreeuwde; 'HOU OP! We zijn NIKS vergeten! Wil je nu ALSJEBLIEFT ophouden met dat zenuwachtige gedoe?'
Ik zweeg en de rest van de reis zei ik niks meer.
We hadden ontzettend geluk. Het was buitengewoon rustig op de snelweg (waarschijnlijk omdat iedereen rond deze tijd op zijn of haar werk zit. Gelukkig had ik vrij kunnen krijgen van meneer van Duunen. Nora en mijn andere collega's moesten nu wel extra diensten draaien. Mijn andere collega's, behalve Nora, haten me nu nog meer).
Al om half vier parkeerde we onze auto op de parkeerplaats van schiphol. We haalden al onze koffers en tassen eruit. Lia hing haar lichtbruine handtas over haar schouder, en pakte in iedere hand een van de twee kleine zwarte draagkoffertjes die ze bij had vast. Joris had een blauwe rolkoffer die hij achter zich aantrok, een dezelfde kleur reistas die hij over zijn schouders droeg en ook hielp hij Jennifer met het vooruit slepen van haar roze veel te grote koffer. Jennifer had haar bruine prada handtas op haar lichtgrijze rolkoffer gezet (samen met een van de rode reistassen),die ze nu vooruittrok en met haar andere hand trok ze samen met Joris de roze koffer vooruit, met daarbovenop de andere rode reistas. Zelf had ik mijn vaaloranje rugzak over mijn schouders gehangen, in mijn linkerhand mijn middelgrote donkerblauwe koffer en in mijn rechterhand mijn grasgroene reistas.
Zo kwamen we de ontvangsthal binnen, waar een heleboel mensen ons aankeken vanwege de ontzettend vele bagage die we bij ons droegen. We leken net muilezels. Desondanks klaagde niemand. Zelfs Jennifer niet.
In de ontvangsthal hingen overal televisieschermen, waarop je kon zien welke vluchten er vertrokken, waar je je bagage moest afgeven en naar welke gate we vervolgens moesten.
'Deze kant op naar de incheckbalie,' zei Joris, en we volgden hem richting de incheckbalie. Daar aangekomen stond er een ontzettend lange rij! We zouden minimaal twee uur moeten wachten voordat we aan de beurt waren.
'O NEE!' riep ik ineens keihard, waardoor iedereen in een omtrek van dertig meter me heel raar aankeken, maar toen ze zagen dat ik niet een of andere gek was die uit een gekkenhuis was ontsnapt keken ze een andere kant op.
'Amy! Wat is er nou weer? Je zet ons compleet voor gek hier! Zo erg is het nou toch ook weer niet om zo lang te wachten?' vroeg Jennifer.
Ik begon spontaan te huilen. Er was me zojuist iets binnengeschoten wat heel erg, maar vooral ontzettend dom was. 'We komen nou nooit meer op tijd,' jammerde ik.
Joris trok zijn wenkbrauwen op en wisselde een blik met Lia.
'Amy, doe normaal. Kom mee, we gaan in de rij staan,' zei Jennifer geïrriteerd, en ze trok me aan mijn arm mee richting het einde van de rij.
'Nee Jenn,' jammerde ik huilerig. 'Je begrijpt het niet. De tickets... ze zijn... weg.'
Jennifer liet me gelijk los waardoor ik, door het gewicht van mijn rugzak, bijna achterover tuimelde.
'Wat is er met de tickets?' vroeg Lia.
Jennifer gaf een gilletje en sloeg haar handen voor haar mond. 'Verdorie Amy!' riep ze. 'Dáárom zei je in de auto steeds dat je het gevoel had dat je iets vergeten was.'
Joris deed onzeker een stap naar voren. 'Als ik het goed begrijp... Zijn jullie de tickets vergeten?'
Ik knikte.
'Ik dacht dat jij die had meegenomen,' riep Jennifer kwaad tegen mij.
'Ja, dat dacht ik ook.'
'Ben je onze tickets ook vergeten? Die had jij toch voor ons besteld?' vroeg Lia voorzichtig.
'Ja,' antwoorde ik kleintjes.
'Nou lekker is dat!' riep Joris luid, en hij ging op de grote roze koffer van Jennifer zitten. Lia probeerde hem sussend te kalmeren.
Even was er een stilte tussen ons. Een mechanische vrouwenstem riep om dat het vliegtuig naar Afrika over een paar minuten zou vertrekken en of meneer De Waard even naar de kiosk in het midden van de vertrekhal wilde komen.
'Kun je ze niet even gaan halen?' vroeg Jennifer zachtjes.
'Dat gaat toch nooit meer lukken? Het is twee uur heen rijden en twee uur terug,' zei Joris zo rustig mogelijk.
'We kunnen het proberen. Het is beter dan helemaal niks doen,' opperde Lia, en daar had niemand wat tegenin te brengen.
'Ik ga wel,' bood ik aan, en ik droogde mijn tranen. 'Ik ben tenslotte degene die ze vergeten is.'
'Ik ga wel mee,' zuchtte Joris. 'Lia? Blijven jij en Jennifer dan even bij de bagage? Jullie kunnen uh...' hij keek in het rond en wees tenslotte naar een leeg bankje een aantal meter verderop. 'Daar kunnen jullie even gaan zitten. Let alsjeblieft goed op de bagage oké?' Joris gaf Lia een kus en trok mij mee richting de draaideuren, waar we nog geen tien minuten geleden door naar binnen waren gekomen. Hopelijk kwamen we nog op tijd!