Vreemd? Nee, 't is liefde

Ik kijk op een foto in je ogen.
Ze zijn zo wonderschoon.
Ze hebben mij nog nooit bedrogen.
Dat maakt ze ongewoon.

Hun prachtig diep blauwe kleur.
Stuurt mij terug in het verleden.
Dat kwam ten goede van mijn humeur.
Want vroeger heb ik niet geleden.

Nooit zo bewust als nu.
Maar toch, mijn leed was klein.
Nu denk ik aan je, continu.
En doet het denken pijn.

Die ogen van jou.
Ze zijn zo wonderschoon.
Zelfs vanaf Boven blijf je mij trouw.
En dat maakt je ongewoon.

Wanneer ik fantaseer bij de gedachte.
Noemen vele mij vaak vreemd.
Omdat ik in mijzelf maar door glimlachte.
En niemand onze liefde wegneemt.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen