Mijn favoriete YA/Fantasy-reeksen

1. The Grishaverse - Leigh Bardugo

   Het voordeel van de Quizlet lijstjes is dat je kunt beginnen met de echte meesterwerken. Het nadeel daarvan: het is bergafwaarts vanaf hier.
   
   De Grisha-trilogie op zichzelf is niet heel veel bijzonders. Begrijp me niet verkeerd, het is een goede fantasy-reeks. Het plot en de hoofdpersonages zijn echter vrij standaard: 'Gewoon meisje ontdekt speciale magische krachten en moet de wereld redden. Er is ook een dramatische liefdesdriehoek.' Hiermee heb ik minstens 70% van de young-adult boeken samengevat, schat ik zo. Voor een reeks met een vrij standaard concept, is het echter wel een uitzonderlijk goed geschreven reeks: de worldbuilding in de grishaverse is werkelijk fenomenaal. Het systeem van magie zit erg goed in elkaar en het is voor de afwisseling eens niet gebaseerd op een 'middeleeuwse' wereld met ridders, kastelen en elven. Het is een meer 17e-eeuwse wereld. De belangrijkste landen die in de boeken naar voren komen, zijn gebaseerd op vroegmodern Rusland, Scandinavië, China en Mongolië en Nederland. Bardugo heeft duidelijk haar research gedaan. Voor Nederlanders kunnen de straatnamen van het op Amsterdam gebaseerde Ketterdam misschien een beetje cringy over komen (i.e. geldstraat, wijnstraat) maar let's face it: onze straatnamen zijn in het echt niet zoveel beter.
   Hoewel ik geen heel groot fan ben van de 3 grote hoofdpersonen uit deze eerste trilogie, zijn de bijpersonages wel heel erg goed. Met name Nikolai, die in het tweede deel verschijnt en een eigen duologie heeft, is enorm goed geschreven, maar ook veel van de Grisha zijn heel erg tof.
   
   Het echte meesterwerk is echter de Crows duologie; Six of Crows en Crooked Kingdom. Geen wereld te redden, geen heldenverhaal. Het is een verhaal over misdaad voor geld. Er is een heist. Dat is al een goed begin.
   In dit boek, zijn de hoofdpersonages wél allemaal heel erg goed geschreven - en deze keer zijn het er zes. Ze hebben hele goede backstories en maken allemaal een ontzettend goed beschreven ontwikkeling door. Daarnaast zijn de hoofdpersonen erg divers, met meerdere poc en lqbtq personages.
   In deze reeks komen hele relevante onderwerpen aan bod, zoals o.a. omgaan met verslaving, een handicap of een angststoornis en human trafficking. Deze onderwerpen worden heel realistisch in het verhaal verwerkt.
   Het is niet écht noodzakelijk om voor deze boeken de trilogie eerst gelezen te hebben, hoewel het op sommige punten wel het verhaal iets duidelijker kan maken. Deze reeks is echter wel aanzienlijk beter dan de trilogie, dus als je na het lezen van deze reeks besluit om alsnog de trilogie te lezen, kan die wel een beetje tegenvallen.
   
   De derde reeks is de Lantsov-duologie; King of Scars en Rule of Wolves. Deze boeken lijken, zowel qua personages als qua kwaliteit, een mix tussen de eerdere twee reeksen. Bijna alle eerdere personages komen langs - lees ook eerst beide andere reeksen voor je hieraan begint, anders ga je erg verward zijn (en ik raad tevens aan om The Book of Saints helemaal te lezen) - en dat was soms een goed iets, maar voelde soms bijzonder geforceerd. De hoofdpersonen van dit boek zijn erg interessant, maar er lopen wel meerdere verhaallijnen door elkaar - zo zijn zowel Nikolai als Nina hoofdpersonen in dit boek, maar hebben ze allebei zo erg een eigen plot, dat hun verhalen volgens mij maar op één moment echt samenkomen. Niet alle verhaallijnen in dit boek zijn even goed: er zitten hele goede tussen, met heel veel inclusiviteit en character development, maar er zitten er ook een aantal tussen die ofwel wat vaag zijn, ofwel niet helemaal binnen de toon van de rest van het verhaal passen, ofwel voornamelijk bedoeld lijken om oude personages terug te laten komen (wat dus erg richting de fanservice kant gaat). Het heeft enigszins 'we moeten de wereld redden'-neigingen, maar voelt iets minder cliché aan dan gemiddeld en zeker minder cliché dan de eerste trilogie. Dit komt waarschijnlijk doordat er minder gezever is over uitverkorenen met speciale krachten en minder cliché love triangle gezeur, maar veel meer focus op politieke intriges, machtsspelletjes en oorlog. Dat moet maar net je ding zijn, natuurlijk, maar naar mijn bescheiden mening is het interessanter dan lichtmeisje vs. dark overlord.
   
   Daarnaast bestaan er nog twee verhalenbundels binnen dit universum. De eerste, The Language of Thorns, is een sprookjesboek met verhalen vanover de hele grishaverse. De sprookjes zijn hele interessante, korte verhalen, die de wereld meer tot leven laten komen. De illustraties hierbij maken het echter helemaal af. Deze zijn werkelijk fenomenaal (maar je moet er wel pas echt naar kijken als je een verhaal helemaal gelezen hebt, want ze beelden meestal de afloop van het verhaal uit). Het zijn sprookjes in de traditionele zin, geen gecensureerde Disney-versies, om het maar zo te zeggen. Er zijn dus heftige thema's en niet altijd echte happy endings.
   De andere verhalenbundel is the Book of Saints, een boek dat ook een rol speelt binnen de eerste trilogie en daar ook kleine spoilers voor bevat. Het is, zoals de titel verraad, een boek met heiligelevens. Als iemand die veel daadwerkelijke heiligelevens gelezen heeft, kan ik bevestigen dat ze hier heel goed op aansluiten. Er zijn veel verhalen over wonderen, pijnlijke, tragische dood en vaak allebei. Ook dit boek is wederom ontzettend mooi geïllustreerd, en verrijkt de Grishaverse echt, hoewel ik aanraad ze dus wel pas te lezen als je eerst een van de andere reeksen gelezen hebt.
   
   Inmiddels is van het eerste boek van de eerste reeks een Netflixserie gemaakt. Dit is een gewaagde adaptatie geweest, doordat het het plot gebruikt van dit eerste boek, maar daar twee aparte plotlijnen aan toevoegt. Een hiervan is een plotlijn die in Six of Crows in flashbacks wordt beschreven, de ander is een volledig nieuwe plotlijn, met daarin drie andere personages uit Six of Crows. Hoewel ik een beetje bang was hoe dit uit zou pakken, moet ik zeggen dat het erg geslaagd is. De serie blijft vrij dicht bij het boek, maar de aanpassingen zijn wel een echte toevoeging. Racisme is in deze serie bijvoorbeeld een belangrijker onderwerp dan in het boek naar voren komt. Daarnaast zijn de personages uit Six of Crows een hele goede toevoeging geweest, doordat deze personages simpelweg beter zijn dan die uit de eerste trilogie. Ik raad aan om hem pas te kijken als je op zijn minst de eerste boeken van de eerste twee reeksen gelezen hebt, om spoilers daarvoor te voorkomen, maar als je daarvan genoten hebt, brengt de serie de verhalen op een hele mooie manier in beeld.
   
   Ik zou er nog uren door over kunnen praten, maar ik heb hier inmiddels al veel meer woorden over getypt dan voor mijn paper die ik eigenlijk aan het schrijven was. En ja, deze hele lijst was een excuus om over deze boeken te praten en mijn paper uit te stellen. Graag gedaan.

2. The Raven Cycle - Maggie Stiefvater

   Waar Six of Crows een verhaal is met dramatische achtergrondmuziek, nauwe, donkere steegjes, criminelen en donkere wolken, zijn de boeken van de Raven Cycle eerder zonnige zomerdagen, road trips en de Morgenstimmung op de achtergrond. Natuurlijk heeft dit verhaal zijn donkere randjes, maar over het algemeen is de sfeer aanzienlijk vrolijker en lichter dan in de Crows duologie. In principe gaat het over een groep tieners die op zoek zijn naar een dode, Welshe koning, waarvan gezegd wordt dat hij een wens vervuld als hij gewekt wordt, of eigenlijk over één rijke tiener die zijn vrienden meesleept op deze zoektocht omdat hij er een nerdy obsessie mee heeft. Daarnaast gaat het over een meisje dat samenwoont met een hele hoop helderzienden, maar zelf geen gave heeft. Ze heeft echter wel de erg optimistische voorspelling gehad dat haar ware liefde sterft als ze hem zoent.
   
   Romantiek speelt in deze reeks een iets grotere rol, waar ik meestal geen groot fan van ben, maar het is vrij goed gedaan en bij lange na niet het enige thema. Er is ook nog een magische zoektocht naar die dode koning, een magisch bos dat Latijn spreekt en over het algemeen hele interessante personages. Voornamelijk Noah. We houden van Noah.
   
   Natuurlijk zijn er ook wat serieuzere thema's. Huiselijk geweld en de gevolgen daarvan komen vrij duidelijk aan bod, net als überhaupt moeilijke thuissituaties en te weinig ouderlijk toezicht. Ook zijn er wat meer sterfgevallen dan je aanvankelijk misschien zou denken.
   
   Er is tevens een short story verschenen binnen deze reeks en er is een vervolgserie over een van de personages lopende, maar deze heb ik nog niet gelezen, dus ik kan er niet echt een oordeel over vellen.
   
   Alleen de eerste twee boeken in deze vierdelige reeks zijn naar het Nederlands vertaald. Hoewel dit prima vertalingen zijn, raad ik aan om ze gewoon allemaal in het Engels te lezen, om een taalwissel halverwege het verhaal te voorkomen. (De boeken uit de Grishaverse zijn overigens wel allemaal vertaald, inclusief de short story boeken, en het zijn erg goede vertalingen, waarvan de hardcovers naar mijn zeer bescheiden mening zelfs mooier zijn dan de Engelse varianten.)

3. Percy Jackson - Rick Riordan

   Hier vallen eigenlijk alle boeken in dit universum onder, hoewel ik ze nog niet allemaal gelezen heb. Als je in mythologie geïnteresseerd bent, zijn deze boeken sowieso heel erg leuk, maar anders zijn het nog steeds hele goede urban fantasy verhalen. Riordan heeft een hele fijne schrijfstijl, waarmee hij zijn helden en goden op een hele interessante manier weergeeft.
   
   Waarschijnlijk is deze reeks wel bekend, maar het begon natuurlijk allemaal bij de Percy Jackson boeken - een kind blijkt een Griekse halfgod te zijn en waarschijnlijk eentje die wordt genoemd in een belangrijke, duistere voorspelling.
   In het vervolg daarop, Heroes of Olympus, is er een nieuwe duistere voorspelling, en deze keer worden er Romeinse halfgoden bij betrokken. De personages uit de eerste reeks waren al erg tof, maar in deze reeks komen er nog een hoop bij. Met name Leo. We houden van Leo.
   Vervolgens is er ook nog de Trials of Apollo-reeks, waarin de god Apollo menselijk gemaakt is en zijn goddelijkheid terug moet zien te krijgen. De andere hoofdpersoon hierin, Meg, is een irritante dertienjarige, en dat blijft de hele reeks ook wel een beetje zo, maar daarvoor compenseert Apollo - naar mijn mening een van de beste personages die Riordan ooit heeft neergezet.
   
   Daarnaast is er nog de Magnus Chase-reeks, waarvan ik moet bekennen dat ik vooralsnog alleen het eerste boek gelezen heb. Deze reeks is gebaseerd op Noorse mythologie, en hoewel het zich daardoor in een hele andere wereld lijkt af te spelen dan de Percy Jackson-boeken, past het wel degelijk in het bredere universum en is het met dezelfde humor beschreven.
   
   De Kane Chronicles, die over het Egyptische pantheon gaan, heb ik nog niet gelezen, net als de spin-offs en short stories waarin Percy hen ontmoet. Een ander spin-off boek, Camp Half-Blood: confidential, heb ik wel gelezen, en het is een hele mooie aanvulling op de wereld, met extra informatie over het kamp en de personages en zelfs de beruchte orientation film.
   
   Naast deze ruim twintig boeken, zijn er ook enkele graphic novels verschenen, die heel dicht bij het verhaal blijven en erg mooi geïllustreerd zijn. Daarnaast zijn er helaas de twee films, maar die zijn om te janken dus daar hebben we het verder niet over. In tegenstelling tot die teleurstelling, is de Lightning Thief musical wél erg goed, met een hele goede cast een daadwerkelijk blonde Annabeth, erg catchy nummers. Het plot hiervan volgt het boek met enige nauwkeurigheid, maar slaat wel stukjes over en gaat in een soort montage vrij snel door sommige andere stukken heen.
   
   Deze boeken zijn bedoeld voor een iets jongere leeftijdscategorie dan de meeste boeken uit deze lijst, maar dat maakt ze voor oudere lezers niet per se minder leuk. Vooral het thema van familie komt veel aan bod, met name omdat bijna alle personages uit een gebroken gezin komen. Het is moeilijk om in zoveel boeken echt een favoriet aan te wijzen, of zelfs een favoriete reeks, dus dat ga ik niet proberen. Het zijn allemaal toffe boeken. Riordan is een hele goede auteur.

4. De Kronieken van Kvothe - Patrick Rothfuss

   Ik zou willen dat ik meer over deze reeks zou kunnen zeggen, maar ik ben pas halverwege het eerste boek - het wordt aan me voorgelezen, dus we nemen de tijd die het boek verdient. En het boek is, zover ik tot nu toe kan zien, fenomenaal. Het heeft een wat langzame start, maar als het verhaal eenmaal op gang komt, en de hoofdpersoon zijn levensverhaal begint te vertellen, is het enorm meeslepend.
   
   Dit boek is anders dan de meeste andere reeksen op deze lijst, doordat het niet per se jongeren als doelgroep heeft. Het is een fantasy-reeks die zich op een meer volwassen doelpubliek richt, zelfs al is de hoofdpersoon - in het grootste gedeelte van in ieder geval het eerste boek - een kind (wel eentje die bizar volwassen is voor zijn leeftijd). De structuur in dit verhaal is dan ook ingewikkelder dan de andere boeken in deze lijst: in plaats van een chronologisch verhaal, is het boek een raamvertelling (wat inhoudt dat het een verhaal in een verhaal is - en in dat verhaal worden regelmatig nog meer verhalen verteld, waardoor het heel erg veel lagen heeft). Alle details lijken feilloos met elkaar verbonden te zijn en zijn allemaal van belang, waardoor het boek een puzzel is die steeds een klein beetje verder in elkaar valt.
   
   Wel is het belangrijk te melden dat de reeks niet voltooid is. Hoewel het inmiddels ruim tien jaar geleden is dat het tweede deel verscheen, is het derde deel nog niet uit, en is er geen uitzicht op hoelang dit nog gaat duren (en of het überhaupt ooit echt gaat komen). Als je series graag aan een stuk door uit leest, is dit daarom geen ideale reeks om aan te beginnen.

5. The Hunger Games - Suzanne Collins

   Mijn relatie met deze reeks is... op zijn best dubieus. Dit is misschien een verrassing voor de mensen die mijn werken lezen - want zeg nou eerlijk, naast wat Inazuma heb ik in de afgelopen vijf jaar nauwelijks iets anders geschreven - en een minder grote verrassing voor iedereen die ooit met me over de reeks gepraat heeft. Dat deze boeken in deze lijst staan, is dan ook niet te danken aan de boeken zelf (het is wel te danken aan de films, maar helaas niet omdat ze goed zijn - enkel omdat ik er hele belangrijke, persoonlijke herinneringen aan heb). Het schrijven van verhalen binnen dit universum is de reden dat het me zo dierbaar is.
   
   Zoals ik in de inleiding al noemde, hou ik niet van dystopia's, en al helemaal niet van 'speciaal meisje moet de wereld redden en een van deze twee jongens zoenen'-dystopia's (hoewel deze lijst het niet echt laat doorschemeren, ben ik een comedy persoon en kan ik beter de Discworld reeks gaan lezen). De Hongerspelen zijn exact dat. Dat deze reeks dan toch in deze lijst staat, is een soort achtste wereldwonder. Dat vergt een hoop uitleg.
   
   Ja, deze boeken (de trilogie, met name) zijn alles wat ik haat in een boek in zo'n 900 pagina's, als een soort voor mij persoonlijk ontworpen hel. Een checklist:
   ☑ 'Speciaal meisje' met weinig andere eigenschappen naast koppig, chagrijnig en dapper, zodat iedere tiener zich ermee kan identificeren.
   ☑ Een love triangle met twee jongens die elkaar stom vinden omdat ze te gesteld zijn op het meisje.
   ☑ Een 'we moeten de wereld redden (en dat kan alleen jij, speciaal meisje)'-plot (voornamelijk het laatste boek, en een beetje de tweede. De eerste komt hier nog mee weg).
   ☑ Een kwaadaardige regering om omver te werpen (hier ontkomt een dystopia natuurlijk niet aan, dat is de basis van het genre, maar het is wel een reden dat ik geen fan ben van deze boeken).
   ☑ Dood van personages voor shock value/enkel om te demonstreren hoe evil™ de kwaadaardige regering is. (Ook hier komt het eerste en deels het tweede boek mee weg, omdat de sterfgevallen daarin een fundamenteel deel van de Hongerspelen zijn).

   Een voorbeeld: als Finnick en/of Prim niet gestorven waren, was het plot nauwelijks veranderd.
   
   
   Aangezien ik toch moet rechtvaardigen waarom deze reeks dan alsnog in deze lijst staat, ben ik bereid om toe te geven dat deze boeken binnen dit genre een goede reeks is - afgezien van het romantische tienerdrama dat gewoon echt niet aan mij besteed is. Het doet het ene ding dat een dystopia hoort te doen: maatschappijkritiek leveren, in dit geval op de media, en eerlijk is eerlijk, daarin worden in deze boeken hele belangrijke punten gemaakt - die de films helaas allemaal teniet doen door exact dat te doen waar de boeken keihard tegen prediken (bijvoorbeeld in de casting en de schoonheidsidealen die daaraan verbonden zijn). Dit is echter absoluut niet genoeg om mij alsnog van de reeks te laten houden.
   
   Hoewel de prequel, De Ballade van Slangen en Zangvogels, naar mijn mening wat beter is, heb ik ook hier problemen mee. Lucy is gewoon absoluut niet een personage dat ik interessant vind, en haar band met Snow komt me de strot uit, en daarnaast gaan de personages in dit boek net zo snel dood als de Europese bevolking in de eerste golf van de pest, terwijl dat meestal verre van nodig was. Personages gingen zelfs zo massaal dood dat uiteindelijk geen enkele dood nog impact had - op zich maakt het boek daarmee wel een statement, en dat respecteer ik, maar zoals ik al zei ben ik een comedy persoon en is dit niet mijn ding. Wel doet dit boek hetgene wat een prequel hoort te doen: het geeft een nieuwe visie op de wereld, op de andere boeken, en het verklaart waarom de dingen in die andere boeken zijn zoals ze zijn. Dat is niet een makkelijk iets om te doen, dus hoewel Collins zeker in het eerste deel van dit boek een overdadige hoeveelheid drama heeft geïmplementeerd, is het in mijn ogen wel een geslaagde prequel (die beter was geweest als Collins gefocust had op ieder ander district dan 12).
   
   De prequel is, zoals mijn overdosis kritische noten waarschijnlijk al deed vermoeden, niet de reden dat ik toch gehecht ben aan deze boeken. Dat is in feite Quizlet zelf, in de vorm van de (inmiddels historische) Quizlet Games. Schrijven in deze wereld, die ik haat, heeft me een vreemd soort band ermee opgeleverd. Ik heb nog steeds een hekel aan de boeken zelf en aan de wereld, maar ik hou van wat wij er als Quizlet Games community van gemaakt hebben: de details die we hebben aangepast of toegevoegd (soms omdat we de boeken niet na wilde slaan op hoe het ook alweer zat, soms omdat boek en film niet overeen kwamen, soms omdat we besloten dat we een beter idee hadden), de personages die (bijna) allemaal interessanter zijn dan spotgaai, jager dude en broodmans, en de verhalen die naarmate we betere auteurs werden beter werden dan de originele boeken (het scheelde misschien dat de wereld niet gered hoefde te worden en dat er niet altijd love triangles waren. En de personages werden na enkele edities en een hoop self-discovery exponentieel meer gay). Hierdoor ben ik ondanks alles toch bijzonder aan deze reeks gehecht geraakt (en heb ik hem minstens 10 keer gelezen om bepaalde details op te zoeken). En het hielp dat ik een keer won. Ik ben erg zwak voor winnen.
   
   Omdat ik nog niet genoeg hot takes heb gemaakt: ik denk dat de hele reeks beter zou zijn geweest als Peeta en Gale elkaar minstens net zo leuk zouden vinden als ze Katniss vinden. Niet per se romantisch, maar in ieder geval close genoeg om het love triangle probleem op te lossen. I will die on this hill.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen