Van volgen naar leiden
Ik moet eerlijk bekennen: ik ben altijd liever een volger geweest dan dat ik een groep leid. Voor de klas staan? Een hel. Presenteren is altijd ramp geweest en dat valt niet te ontkennen. Ik kijk liever ergens onopvallend naar een ander die het werk doet. En dat klinkt nu heel lullig en lui van mij, maar het is wel zo. Ik houd me gewoon liever op de achtergrond en volg stilletjes. De laatste tijd werk ik mezelf alleen maar tegen op dat vlak. Het gebeurt vanzelf. Ineens besluit ik docent muziek te worden en ik neem het schoolkoor het laatste halfjaar over van mijn lerares.
Waar ben ik mee bezig?!
Ik zou het niet weten. Kun je een revolutie in jezelf hebben? (Of ik ben schizofreen, dat kan natuurlijk ook nog, haha.) Maar het is raar om zo te veranderen. Het geeft allemaal een erg dubbel gevoel. Maar als ik het niet doe, krijg ik dan later spijt? Onder die gedachte doe ik het misschien wel. Je kunt beter spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan dan wat je niet hebt gedaan, toch?
En dan kom je bij dat punt. Dat punt van realisatie wat jij waarschijnlijk hebt zien gebeuren en wat nu met jezelf gebeurd. Je vriend of vriendin begon zich ineens anders te gedragen en plotseling was het helemaal niet meer leuk met hem of haar. Doe ik nu anders? Denken mensen nu zo over mij na? Ben ik niet leuk meer nu ik verander? Mensen horen je te accepteren voor wie je bent, dat weet ik. Maar niemand denkt honderd procent van de tijd positief. Het is raar. Het is anders, maar als je erover nadenkt... kun je jezelf niet haten toch? Het overkomt je gewoon? En ineens begrijp je anderen die voor jouw ogen veranderden. Nee, je neemt nu de moeite om ze te begrijpen, hoe hard het ook klinkt.
Hebben jullie zoiets doorgemaakt? Iets wat totaal tegen je principes inging en je jezelf compleet aan de kant zette door één of andere nieuwe persoonlijkheid (om het zo maar even te noemen)?
Reacties (6)
Eigenlijk veranderen mensen niet heel erg, ze worden gewoon meer van wat ze eigenlijk al waren zonder dat te weten. Ze moeten je maar accepteren zoals je bent, en anders zijn ze het niet waard, toch?
1 decennium geledenIk ben ook best wel anders geworden de laatste tijd, maar ik besef dat ik eigenlijk gewoon mezelf ben. Accepteer het, je kan je persoonlijkheid toch niet zelf veranderen.
Jup, en uiteindelijk heeft het me bijna alleen maar goede gebracht (:
1 decennium geledenIk heb het niet echt gehad, het gaat allemaal heel traag bij mij. Ik wordt langzaam weer dat stoere brutale kind wat zichzelf op de voorgrond zet, nadat de basisschool mij verlegen en stil heeft gemaakt.
1 decennium geledenMaarja, een vriendin van mij is zodanig verandert sinds ze een vriendje heeft dat zij helemaal geen tijd meer voor mij heeft. Ik haat het om zo opeens iemand nog maar 4 keer per jaar te zien en dan alleen per toeval waarmee ik sinds mijn twaalfde elk weekend mee logeerde. Maarja, zij is zichzelf niet meer.
Andere mensen worden juist veel vriendelijker en volwassener als ze opgroeien. Dus verander op een goede manier, zou ik zeggen
Dit noemt men zelfreflectie en zelfontplooiing.
1 decennium geledenIk ben altijd dezelfde persoonlijkheid gebleven. Ik ben alleen in mijn handelen beter geworden. Ik ben zo bijvoorbeeld veel socialer dan 5 jaar geleden toen ik nog in het middelbaar zat. Ik ben beter in groep gaan werken dan 5 jaar terug. Ik kan dit en dat beter dan 5 jaar terug.
Dat is net een zin van het leven. Jezelf verbeteren. Dat doe je aan de hand van zelfreflectie (over jezelf nadenken) en dan te handelen en je handelen bijstellen. Dat leidt tot zelfontplooiing.
Yeah I know what you mean... Ik heb nooit zo'n groot probleem gehad om voor een groep te spreken.. Maar het lijkt bij mij wel of ik mezelf de laatste tijd alleen maar tegen werk. Ik heb bijv. besloten dat ik heel goed mijn best ga doen op school maar ik ben er gewoon bijna totaal niet mee bezig want dan pak ik weer een boek, enz enz. It's Strange
1 decennium geleden