#147.
Voor al wie niet meer wat er in de laatste deeltjes gebeurd is:
Chaya en Bill zijn terug van de persconferentie op valentijn. Zoals jullie vast wel nog kunnen herinneren heeft ze Bill de brief gegeven waarin ze hem eindelijk de waarheid vertelt en bekent dat ze ziek is. Ze houden de schijn op en alles gaat zoals Bill het gepland had, of toch gedeeltelijk. Bill zwijgt echter de hele autorit en als ze terug thuis zijn, zet hij Chaya af en gaat hij daarna alleen weg. Ik heb het vorige deeltje laten eindigen met een gemiste oproep, waarover jullie nu iets meer zullen te weten komen.
Laat ik er ook even op wijzen dat het nog altijd dezelfde nacht is, dus aan iedereen die vindt dat Bill snel terug moet komen: het is toch best logisch dat hij er even tussenuit wil en een nachtje niet thuis is of gewoon doelloos rondrijdt (of waar hij ook mag zijn of wat hij ook mag doen)? Ik heb nog geen plotse tijdsprong gemaakt hoor.
Verder wou ik ook nog even meedelen dat ik behoefte heb aan meer en nuttigere reacties. Vraag me niet waarom, maar waardering zou me goed doen. Met schaamte moet ik bekennen dat ik nog steeds niet verdergeschreven heb sinds weken terug. Toch wil ik dit verhaal niet opgeven, al wil dat zeggen dat het me nog een jaar kost voordat het af is.
Voordat ik ga: het gaat goed en slecht met me. Ik heb geleerd dat schrijven, Quizlet en TH niet langer mijn leven kan overheersen. Ik heb afstand genomen van mijn Bill in mijn verhaal en ben terug een beetje in de realiteit gaan leven. Maar dat wil daarom niet zeggen dat de realiteit zo optimaal is.
Anyhow, hopelijk weet ik nog steeds lezers te boeien en te fascineren, zo niet dan zal ik met zeer veel spijt het verhaal geforceerd en vervroegd eindigen en de epiloog er opgooien.
Ok, negeer mijn dramagedoe nu maar en ga maar lezen hoor (: Ik ben stiekem wel benieuwd of er nog gereageerd zal worden (+ ik krijg trouwens geen mailtjes meer van Q)..
<3
“Wat?” vroeg Tom ongeduldig toen ik mezelf liet neervallen op en het mobieltje uit mijn handen liet glijden op de grond. Ze zouden niet zomaar een bericht inspreken, dat was zeker. Ik durfde niet te luisteren. “Wat zegt hij?” “Het is Bill niet”, mompelde ik uit het lood geslagen. “Wie dan wel?” Hij hurkte zich voor me neer en nam mijn gezicht met beide handen vast zodat ik niet van hem kon wegkijken. “Het ziekenhuis.”
Zijn pupillen verwijdden zich en zijn handen vielen slapjes naar beneden zodat ze die van mij vergezelden op de koude vloer. “Die bloedtests”, mompelde hij. Ik was het eerlijk gezegd bijna vergeten dat ze mij nog iets zouden laten weten door de omstandigheden met Bill. “Het feit dat ze iets ingesproken hebben betekent niet veel goeds.” “Hoezo?” Tom begreep het niet. Er was zoveel in me dat hij helaas nooit volledig zou kunnen vatten. “Ik heb nog maar zelden hun oproep beantwoord, omdat een van jullie altijd in de buurt was op dat moment, maar ze hebben daarom nog nooit onmiddellijk een bericht ingesproken. Ik voel het, er is iets.”
Tom bleef roerloos voor me op de grond zitten met ogen die waterig leken te worden en een blik die totaal in zichzelf gekeerd leek. Het laatste wat ik wou was dat ik deze emotionaliteit bij hem zou veroorzaken. Dit was allemaal mijn schuld, ik was het probleem van al deze pijnlijke gevoelens. Ik wist ook niet zeker of ik het zou aankunnen om Tom te zien breken, niet nadat ik zijn wederhelft geestelijk al aan flarden gescheurd had. Tom’s tranen die zich in zijn ooghoek schuilhielden was iets wat ik niet hoorde te zien, of tegen beter weten in wilde negeren. Het was hard voor hem om telkens weer geconfronteerd te worden met de waarheid, haar gevolgen en de impact. Soms weigerde ik het zelf te geloven, maar de bewijzen werden telkens bevestigd in mijn lichaam.
Amper een paar tellen later leek hij de trance te doorbreken, snoof hij luid en knipperde hij een paar keer met zijn ogen. “Er zit niks anders op dan luisteren naar die voicemail.” Met mijn ogen wijd opengesperd keek ik vlak langs hem. “Nee.” Mijn stem was duidelijk. Hij maakte aanstalten om te protesteren. “Nee, Tom. Ik luister niet.” “Moet ik voor je luisteren?” Hij vroeg het voorzichtig en met ingehouden toon, want hij had ondertussen wel al gemerkt dat ik bij het geringste zou kunnen uitvliegen. Ondanks het feit dat zijn aanbod aanlokkelijk klonk, sloeg ik het af. Ik kroop recht en sleepte mezelf terug naar de sofa. Ik legde mijn mobieltje op het tafeltje en kroop toen terug onder het dekentje. Mijn lichaam was moe en uitgeput. Tom volgde me en ging naast me zitten om de grond. “Je zal toch ooit moeten luisteren. Als het dan toch iets belangrijks blijkt te zijn, dan is het beter dat je hen zo snel mogelijk terugbelt, toch?” Een zucht werd hoorbaar vanonder mijn deken. “Ik wil luisteren met Bill erbij, als hij nog wil natuurlijk. Als hij me überhaupt nog wil zien.”
Reageer (7)
Serieus, ik heb hetzelfde 'probleem' als jij, zoals je zegt dat je afstand genomen hebt van Q, TH en Bill. Ik ben ook meer in de realiteit gaan leven, en dat sinds ik nog geen maand op de hogeschool zit.. Vooral omdat ik nu andere vrienden heb, en er ook een leuke jongen in mijn leven is gekomen. Het gaat wel goed en ik kan niet ontkennen dat hij misschien wel mijn vriendje zal worden. En dat doet me minder en minder aan TH denken. Natuurlijk ben ik nog fan, en hou ik nog steeds even veel van onze jongens. Maar het is anders. Alles is meer en meer realiteit geworden. De tijd van 'Ik wil Bill als mijn vriendje' is voorbij, want ik weet nu toch dat dat nooit gaat gebeuren. We worden geloof ik allemaal volwassen. Ik schrijf zelf al niet veel meer, want schoolwerk en mijn gedachten die ergens anders zijn nemen toch wel een beetje over.
1 decennium geledenEn nu over het verhaal. Ik hoop dat Bill snel terug is, en dat hij haar niet laat vallen (al geloof ik niet dat hij dat echt zou doen). Ik hoop gewoon dat alles goed komt, dat doe ik altijd. Ik hou van je verhaal, en dat meen ik. En als je geen reactie van me krijgt dan spijt dat me enorm, echt waar. Soms, als ik op mijn Ipod verhalen lees dan typ ik geen reacties, omdat dat echt niet snel gaat. Maar nu heb ik mijn eigen laptop, en vanaf dat jij een hoofdstukje schrijft wacht ik gewoon tot ik eens de laptop open en dan schrijf ik een lange reactie, omdat ik weet dat jij dat verdient. Ik zie zoveel van mezelf in jouw inleidingen. Wauw.
Hopelijk was dit de reactie die je wilde, en ga je snel verder schrijven. <3
Boe. Ja. Hier ben ik. En met een schuldig gezicht zit ik voor mijn computer. Reden waarom ik op je vorige stukje niet gereageerd heb? Heb ik niet, laat ik daar in ieder geval eerlijk in zijn, want dan weet je dat het niet aan jou ligt. Waarschijnlijk ben ik het gewoon vergeten -zoals ik de laatste tijd vergeet te reageren op alle verhalen die ik lees. 'Cuz I'm stupid. And very bad. En het ergste is dat ik dat zelf weet. Dus eerst: hieeeer is een heel groot pak sorry met suiker en glazuur erover. Ik vraag je niet om je daarom beter te voelen, want het neemt niet weg dat ik een complete aso ben door telkens niet/zo laat te reageren. Maar neem de sorry wel, alsjeblieft. <3 *aaike*
1 decennium geledenJuistja. Nu dit verhaal. Je vroeg om nuttige reacties... en ik weet niet of je die echt van mij kunt krijgen. Je weet inmiddels toch wel dat ik dit verhaal zo perfect vindt, dat ik een reactie nauwelijks nuttig kan maken. Ik bedoel, tips heb je niet nodig en mijn kritiek is alleen maar positief. Dus, bij voorbaat nog eens sorry. Met een strikje, nu maar, want anders word het zo onorigineel.
No, but seriously. I really feel bad for not commenting.
Anyhow, wat ik wel kwijt wil, is dat ik de middelste alinea.... even kijken welke, zodat jij weet over welke ik het heb... nou, eigenlijk is het de voorlaatste, dat ik die echt prachtig vind. De beeldspraak, "tranen die zich in zijn ooghoek schuilhielden" en "nadat ik zijn wederhelft geestelijk al aan flarden gescheurd had" en "de waarheid, haar gevolgen en de impact", dat vind ik allemaal zo mooi gevonden. Seriously -I melted. Het voordeel van dat jij na een tijdje pas weer iets heb gepost, is dat ik nu opnieuw stijl achterover wordt geslagen van verbazing als ik me weer eens realiseer hoe goed dit verhaal is. [Of je geen reacties krijgt, wil ik dan nog wel eens afwachten, trouwens.] En natuurlijk wíst ik al dat het goed was... ik was alleen een beetje vergeten hoe goed. En dat zorgt ervoor dat ik me nog schuldiger voel dan ik al deed omdat ik zolang niet gereageerd heb.
Dit blijft sowieso mijn favoriete TH-verhaal op Quizlet. Wist je dat? 'Cuz it's wonderfull, in every aspect. In je schrijfstijl, in het precies de goede woorden weten te kiezen op het goede moment, in de manier waarop je emoties beschrijft en de verhaallijn zichtbaar tot in de puntjes hebt uitgewerkt -en het is zonde als je daar niet de credit voor krijgt die je verdient.
En natuurlijk ben ik benieuwd naar wat er nu gaat gebeuren en naar de rest van dit verhaal qua inhoud... maar daar wil ik nu even niets over zeggen. Want ik denk dat proberen te raden wat er nu gaat gebeuren, zoals ik altijd doe, een beetje het moment zou verpesten. Of de reactie, bedoel ik. In ieder geval -I dunno. Ik heb nu eigenlijk de behoefte om gewoon stilletjes naar het scherm te staren en dit stuk om me te laten inwerken. Omdat jouw stukjes dat met me doen. Ze zijn zo... plechtig. Of ze maken mij plechtig. En serieus. Dunno. Ik kan niet helemaal uitwerken wat ik bedoel. Of ik word er gewoon stil van, hoe mooi dit is.
En het spijt me dat ik dit nu moet zeggen, maar ik moet nu naar zangles... yes. Over vier minuten moet ik er zijn, actually. Dus, ik moet er vandoor. En zou ik niet naar zangles moeten, dan zou ik je nog even vertellen dat je niet moet twijfelen aan dit verhaal, omdat het ijzersterk is. Of aan jezelf. Of aan je realiteit. En ik hoop dat het net iets meer goed dan slecht met je gaat. <3
Allereerst, ik ben blij dat je een nieuw deeltje hebt geschreven en het is zeker nog steeds facinerend om het te lezen. Jouw verhaal bevat hele mooie wendingen die je niet altijd meteen snapt maar gaande weg gaat wordt het toch duidelijk. Ik kan nu wel zeggen arme Chaya, en ergens vind ik het ook wel zielig voor haar hoor, maar ze heeft dit op zichzelf afgeroepen. Niet het ziek zijn maar dat Bill zo tegen haar doet. Hij heeft op dit moment tijd voor zichzelf nodig en het is goed dat ze hem dat geeft. Niet dat ze veel keus had aangezien Bill zelf weg is gegaan en haar heeft achtergelaten thuis, bij Tom.
1 decennium geledenHet is erg dat ze ziek is en het lijkt me verschrikkelijk dat ze er mee moet leren leven maar toch vind ik dat ze zich wel goed houdt. Ergens probeert ze toch iets van haar leven te maken, zolang de ziekte haar de tijd geeft. Hopelijk gaat ze die tijd verder ook nog goed besteden. Ik ben nog steeds bang voor het gesprek dat gaat komen tussen Bill en Chaya en het gesprek tussen de twee broers, maar ik heb er alle vertrouwen in dat je er een mooie draai aan gaat geven.
Ik hoop niet dat je al snel de epioloog erop gaat gooien want dat zou zonde zijn van een erg goed verhaal, misschien wel de beste dat ik tot nu toe heb gelezen, zowel op Q als in gewone papieren boeken. Er zit gevoel in, zowel vreugde als heel veel verdriet.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik onze gesprekken mis. Het is jammer dat we niet meer spreken maar vanwege onze drukke schema's is het ook erg moeilijk. Zelf heb ik bijna geen tijd meer om te schrijven aan mijn verhaal en als ik er een beetje tijd voor maak dan raffel ik het af zodat ik verder kan gaan met mijn schoolwerk. Gelukkig heb ik nu een weekje vrij en kan ik verder gaan met mijn verhaal. Ook heb ik in de planning staan dat ik het ga herschrijven. Ik ben al begonnen vandaag maar ik heb het nog niet gewijzigd op de site. Ik ben van mening dat ik er zelf meer gevoel ik moet brengen en Alex en Tom zijn op dit moment op een punt aan gekomen dat ik niet trots op hen beide ben. Alex is in mijn hoofd een sterke onafhankelijke vrouw en Tom komt nu alleen maar over als een eikel terwijl hij dat niet helemaal is, hij is veel meer dan dat. En ik wijk weer helemaal af van mijn reactie.
Ik hoop alleen dat je dit een goede reactie vindt en dat je door gaat met het schrijven ervan. Het maakt niet uit dat je nog een jaar doorgaat want een goed verhaal heeft nu eenmaal tijd nodig. Ik wens je nog heel veel succes met het schrijven ervan en natuurlijk met je studie. Ook moet ik je nog even zeggen dat ik trots op je ben. Het is je gelukt om meer afstand te nemen en wat meer in de realiteit te leven. En nu ga ik stoppen en even kijken hoe lang mijn reactie nu is. Vast weer veel te lang mij kennende.
<3
ik vind echt dat ze dat berichtje moet beluisteren
1 decennium geledenmiss is het helemaal niet zo slecht en omdat ze
het niet beluisterd zit ze zich zelf op te fokken
maar aan de andere kant ze heeft bill al heel
veel er buiten gehouden en nu kan ze de stap
nemen om het met hem samen te doen
ik weet dat ik soms niet met veel reageer dan 'snel verder'
maar dat betekent niet dat ik je verhaal slecht vind
het komt eerder doordat ik geen tijd of niet de juiste
woorden weet te vinden
mooi geschreven(K)
Stom ziekenhuis, waarom spreken ze nou iets in? Ik zou zelf trouwens wel naar het berichtje luisteren, anders zou ik maar blijven piekeren over wat het kan zijn. & Aangezien Chaya zich nu ook al zorgen maakt om Bill, lijkt het me logischer dat ze wel luistert.
1 decennium geledenIk vind het zielig voor Tom. Hij is in dit verhaal zo lief en bezorgd en zorgzaam en... Mimimi. Ik weet niet wat ik hier nog meer over moet zeggen. Toen ik het stukje dat Tom tranen in zijn ogen heeft staan, las, brak mijn hart. HET IS ZO ZIELIG! Ö
&Ik had de overstap naar de realiteit inderdaad al een beetje door, via twitter. Ik begrijp dat het heel moeilijk is. Ik heb -gelukkig- zelf niet die overstap moeten maken, ben altijd wel redelijk down to earth. Gelukkig. Heel veel sterkte daarmee in elk geval, en ik hoop dat de realiteit uiteindelijk wat minder zwaar voor je wordt. <3