#147.

“Wat?” vroeg Tom ongeduldig toen ik mezelf liet neervallen op en het mobieltje uit mijn handen liet glijden op de grond. Ze zouden niet zomaar een bericht inspreken, dat was zeker. Ik durfde niet te luisteren. “Wat zegt hij?” “Het is Bill niet”, mompelde ik uit het lood geslagen. “Wie dan wel?” Hij hurkte zich voor me neer en nam mijn gezicht met beide handen vast zodat ik niet van hem kon wegkijken. “Het ziekenhuis.”
Zijn pupillen verwijdden zich en zijn handen vielen slapjes naar beneden zodat ze die van mij vergezelden op de koude vloer. “Die bloedtests”, mompelde hij. Ik was het eerlijk gezegd bijna vergeten dat ze mij nog iets zouden laten weten door de omstandigheden met Bill. “Het feit dat ze iets ingesproken hebben betekent niet veel goeds.” “Hoezo?” Tom begreep het niet. Er was zoveel in me dat hij helaas nooit volledig zou kunnen vatten. “Ik heb nog maar zelden hun oproep beantwoord, omdat een van jullie altijd in de buurt was op dat moment, maar ze hebben daarom nog nooit onmiddellijk een bericht ingesproken. Ik voel het, er is iets.”
Tom bleef roerloos voor me op de grond zitten met ogen die waterig leken te worden en een blik die totaal in zichzelf gekeerd leek. Het laatste wat ik wou was dat ik deze emotionaliteit bij hem zou veroorzaken. Dit was allemaal mijn schuld, ik was het probleem van al deze pijnlijke gevoelens. Ik wist ook niet zeker of ik het zou aankunnen om Tom te zien breken, niet nadat ik zijn wederhelft geestelijk al aan flarden gescheurd had. Tom’s tranen die zich in zijn ooghoek schuilhielden was iets wat ik niet hoorde te zien, of tegen beter weten in wilde negeren. Het was hard voor hem om telkens weer geconfronteerd te worden met de waarheid, haar gevolgen en de impact. Soms weigerde ik het zelf te geloven, maar de bewijzen werden telkens bevestigd in mijn lichaam.
Amper een paar tellen later leek hij de trance te doorbreken, snoof hij luid en knipperde hij een paar keer met zijn ogen. “Er zit niks anders op dan luisteren naar die voicemail.” Met mijn ogen wijd opengesperd keek ik vlak langs hem. “Nee.” Mijn stem was duidelijk. Hij maakte aanstalten om te protesteren. “Nee, Tom. Ik luister niet.” “Moet ik voor je luisteren?” Hij vroeg het voorzichtig en met ingehouden toon, want hij had ondertussen wel al gemerkt dat ik bij het geringste zou kunnen uitvliegen. Ondanks het feit dat zijn aanbod aanlokkelijk klonk, sloeg ik het af. Ik kroop recht en sleepte mezelf terug naar de sofa. Ik legde mijn mobieltje op het tafeltje en kroop toen terug onder het dekentje. Mijn lichaam was moe en uitgeput. Tom volgde me en ging naast me zitten om de grond. “Je zal toch ooit moeten luisteren. Als het dan toch iets belangrijks blijkt te zijn, dan is het beter dat je hen zo snel mogelijk terugbelt, toch?” Een zucht werd hoorbaar vanonder mijn deken. “Ik wil luisteren met Bill erbij, als hij nog wil natuurlijk. Als hij me überhaupt nog wil zien.”