#145.
Alleen ging of gaat het op persoonlijk vlak niet zo goed en moet ik me even op andere dingen concentreren. Maar het goede nieuws is dat ik geslaagd ben voor m'n herexamen en zo dus mijn tweede vrijstelling heb voor mijn nieuwe school waar ik maandag naartoe moet. En ik heb sinds gisteren mijn écht rijbewijs. Nooit nog achterwaarts parkeren! Plus ik heb voor de allereerste keer gewerkt - in een supermarkt. Ik weet niet hoe zo'n dingen bij jullie zijn, maar ik ben iemand die mentaal niet veel veranderingen in één keer aankan. Deze week is toch wel een bewogen week, daarom niet in de negatieve zin, maar toch. En ze is nog niet ten einde.
Denk dus niet dat ik m'n lieve lezertjes vergeten was, zo zeer zeker niet! Ga nu maar snel lezen en reageren (:
<3.
Ik was opgelucht toen het interview eindelijk afgerond werd en onze hoofden en stemmen plaats maakten voor reclamebeelden. Het waren de bijna langste minuten die ik ooit had moeten uitstaan geweest. Het was vreemd om mezelf zo te zien. “Dat viel toch mee?” vroeg Tom toen hij het toestel uitschakelde. Ik knikte, ze hadden er iets moois van gemaakt. Geen buitenstaander die iets verdachts zou opmerken. We hadden beiden ons best gedaan. “Het viel inderdaad allemaal niet zo op en waarschijnlijk zullen velen gewoon denken dat ik nerveus was. Wat eigenlijk ook logisch is, want ik wist zogezegd van niks af.” Tom’s arm verdween en hij keek me doordringend aan. “Wat mocht er precies niet opvallen? Ga je me nu eindelijk vertellen hoe jullie dag precies verlopen is?” “Hoeveel mensen zullen dit interview gezien hebben denk je?” “Geen idee, het is gewoon verschenen in het dagelijkse programma dat voor het nieuws komt, maar het zal vast nog wel verschijnen op andere programma’s en misschien nog in het nieuws zelf en op het internet natuurlijk. Maar dat was geen antwoord op mijn vraag.” “Ik heb hem de brief pas gegeven toen we onderweg stopten bij een wegrestaurantje.” Zijn ogen werden groot en staarden me vol ongeloof aan. “Chaya.” Zijn stem had een ‘dit kan je niet menen’-toon aangenomen. Er zat geen andere keuze op dan hem alles te vertellen, tot in de kleinste details. Zelfs al moest ik daarbij gaan vermelden hoeveel tranen er precies op de brief gedrupt waren.
“Haat je me niet?” De afstand tussen Tom en mij was letterlijk gegroeid tot minimum dertig centimeter en de hele tijd had ik doelloos naar het zwarte beeldscherm gestaard. Het enige wat ik voor me had kunnen zien, was Bill en de handelingen die hij had uitgevoerd en iedere keer leek het alsof iemand mijn longen dichtkneep waardoor ik een paar seconden lang niet kon ademen. “Waarom zou ik je haten? Ik zie je graag.” Nieuwe tranen welden op in mijn ooghoek. Ik deed geen moeite meer en liet ze over mijn kaken stromen, net als riviertjes. “Je bent net als een zus voor mij geworden.” Mijn ijzeren houding brak en ik liet mezelf omkantelen zodat ik met mijn hoofd ongeveer op zijn borst belandde. “Je zou me moeten haten, ik doe je wederhelft pijn.” “Ik probeer me in jullie beiden te verplaatsen. Bovendien ben ik er nu eenmaal bij betrokken, het is gewoon zo.” Hij glimlachte hulpeloos en ik kon het niet laten om hem wat steviger vast te nemen. Dit was moeilijk voor hem, maar hij zocht gewoon de beste manier om ermee om te gaan.
Reageer (10)
snel snel snel verder!!!!!
1 decennium geledenHai. Ik slide hier even nogal awkward binnen omdat ik zolang niet gereageerd heb, en ik me ontzettend schaam omdat ik dat dus niet gedaan heb terwijl ik nog belóófd had om dat te doen. Also
1 decennium geleden1) Sorry<3
2) School is waarschijnlijk de grootste oorzaak
3) Ik lees dit verhaal sowieso, also, je moet je nooooit ongerust maken dat ik misschien niet meer geïnteresseerd ben... want dat ben ik altijd
4) GEFELICITEEEEEEEEEEEEEERD MET JE RIJBEWIJS EN JE EXAMEN EN JE ALLES<3
En nu over dit verhaal: I love it so much. Ik weet dat ik dat al ontzettend vaak heb gezegd, en ik weet dat het waarschijnlijk saai begint te worden, maar ik meen het echt. En Tom is echt een poepie<3
Ik vind het mooi hoe je dat interview hebt beschreven... eigenlijk heel simpel, maar juist daardoor doeltreffend. En ik vind het zo mooi dat je die tv als het ware als een soort spiegel van haar emoties gebruikt. Of. nou ja. Misschien omdat ze in dat interview dus heel erg een masker droeg, dat dat daarom nog eens onderstreepte hoe ze zich écht voelt. I love that. It's beautiful.
En ik vraag me heel erg af wat Bill nu precies aan het doen is.
En nu ga ik er weer vandoor, 'cuz school is actually killing me, waardoor ik op een heleboel verhalen niet gereageerd heb, waardoor ik me aso voel, dus dat ga ik nu doen.<3
Gefeliciteeerd met het halen van je herexamen & met het behalen van je rijbewijs!
1 decennium geledenTom is echt zo lief voor haar. Dat is echt fijn, want ze heeft iemand nodig die haar steunt.. Maar ook hij heeft iemand nodig met wie hij erover kan praten. En Bill moet ook eens thuis komen, dan kan Chaya ook nog met hem praten..
Ik ben heeel benieuwd naar het volgende/de volgende delen.
Ga je snel verder <3?
xxx
Allereerst, van harte gefeliciteerd! Je mag echt trots op jezelf zijn, en een baantje? wauw! Echt heel veel succes daarmee.
1 decennium geledenOke het verhaal.
Ik maak me vreselijk zorgen om Bill. Voor mijn gevoel had hij al lang terug moeten zijn en hen de huid vol schelden, huilen, met dingen gooien of wat dan ook. Hij moet tot zichzelf komen dat begrijp ik maar al te goed maar ik heb het gevoel dat hij vlucht. (Je mag me tegen spreken als ik het mis heb!) Tom is een goed persoon.
Ik weet dat mijn reactie niet zo lang is maar het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik nu op quizlet zou zitten maar ik zag dat je een nieuw stukje had geschreven dus kon ik het niet laten!
Ik ga me nu weer over mijn schoolwerk ontfermen en mijn hersenen laten kraken over een aantal rottige patronen.
<3.
gefeliciteerd, mooi geschreven!
1 decennium geledenik hoop dat je snel verder kan gaan, het is echt spannend! maar dat jij nog vakantie hebt, ik ben jaloers. Ik moet al zeker 4 weken naar school, nou ja.... het zal wel. Ik ben erg blij voor je dat je geslaagd bent! snel verder please!
arme Chaya....