#145.

Ik was opgelucht toen het interview eindelijk afgerond werd en onze hoofden en stemmen plaats maakten voor reclamebeelden. Het waren de bijna langste minuten die ik ooit had moeten uitstaan geweest. Het was vreemd om mezelf zo te zien. “Dat viel toch mee?” vroeg Tom toen hij het toestel uitschakelde. Ik knikte, ze hadden er iets moois van gemaakt. Geen buitenstaander die iets verdachts zou opmerken. We hadden beiden ons best gedaan. “Het viel inderdaad allemaal niet zo op en waarschijnlijk zullen velen gewoon denken dat ik nerveus was. Wat eigenlijk ook logisch is, want ik wist zogezegd van niks af.” Tom’s arm verdween en hij keek me doordringend aan. “Wat mocht er precies niet opvallen? Ga je me nu eindelijk vertellen hoe jullie dag precies verlopen is?” “Hoeveel mensen zullen dit interview gezien hebben denk je?” “Geen idee, het is gewoon verschenen in het dagelijkse programma dat voor het nieuws komt, maar het zal vast nog wel verschijnen op andere programma’s en misschien nog in het nieuws zelf en op het internet natuurlijk. Maar dat was geen antwoord op mijn vraag.” “Ik heb hem de brief pas gegeven toen we onderweg stopten bij een wegrestaurantje.” Zijn ogen werden groot en staarden me vol ongeloof aan. “Chaya.” Zijn stem had een ‘dit kan je niet menen’-toon aangenomen. Er zat geen andere keuze op dan hem alles te vertellen, tot in de kleinste details. Zelfs al moest ik daarbij gaan vermelden hoeveel tranen er precies op de brief gedrupt waren.
“Haat je me niet?” De afstand tussen Tom en mij was letterlijk gegroeid tot minimum dertig centimeter en de hele tijd had ik doelloos naar het zwarte beeldscherm gestaard. Het enige wat ik voor me had kunnen zien, was Bill en de handelingen die hij had uitgevoerd en iedere keer leek het alsof iemand mijn longen dichtkneep waardoor ik een paar seconden lang niet kon ademen. “Waarom zou ik je haten? Ik zie je graag.” Nieuwe tranen welden op in mijn ooghoek. Ik deed geen moeite meer en liet ze over mijn kaken stromen, net als riviertjes. “Je bent net als een zus voor mij geworden.” Mijn ijzeren houding brak en ik liet mezelf omkantelen zodat ik met mijn hoofd ongeveer op zijn borst belandde. “Je zou me moeten haten, ik doe je wederhelft pijn.” “Ik probeer me in jullie beiden te verplaatsen. Bovendien ben ik er nu eenmaal bij betrokken, het is gewoon zo.” Hij glimlachte hulpeloos en ik kon het niet laten om hem wat steviger vast te nemen. Dit was moeilijk voor hem, maar hij zocht gewoon de beste manier om ermee om te gaan.