16. Vertrouwen

      Lea was gestoord en ik wilde niks meer met haar te maken hebben. Ik wilde haar niet meer zien, niet meer horen en zeker niet meer voelen. Vooral niet meer voelen. Ik wilde er niet aan denken dat haar kus goed voelde en dat het fijn was om in haar aanwezigheid te zitten.
      Neen – ik wilde hier niks mee te maken hebben en ik wilde me concentreren en ik wilde niet meer naar haar luisteren en –

‘Louis, stop met constant te piekeren.’

      Woest draaide ik me om en ik zag hoe ze op mijn bed zat. Haar benen waren opgetrokken en ze zat lusteloos haar nagels te vijlen.
      Een grote, gemene glimlach sierde haar zicht en ze vestigde haar ogen op haar wijsvinger.

      ‘Waar was dat voor?’ vroeg ik haar en ze haalde haar schouders op.
      ‘Dat was toch leuk? Je moest je gezicht zien, hilarisch gewoon.’
      Ze begon te lachen en ik gooide mijn T-shirt naar haar toe. Het stukje stof vloog onmiddellijk door haar heen en ze zuchtte verveeld.
      ‘Louis, dat zal niet lukken.’

      ‘Wat wil je?’
      ‘Jou.’

Mij?

      ‘Komaan Louis, je bent toch niet achterlijk. Ik heb je hulp nodig en die hulp zal ik krijgen. Het kan me niet schelen hoeveel je zal tegenstribbelen, maar besef dat ik sterker ben dan jou en dat Eleanor heel erg zwak is. En we willen niet dat er iets met Eleanor gebeurt, toch?’
      Ik knikte zacht en beet op mijn onderlip.
      Nog nooit had ik voor zo’n moeilijke keuze gestaan.

      ‘Wat wil je van mij?’
      ‘Je vertrouwen,’ zei ze simpel en stond recht.
      Ik schudde mijn hoofd voorzichtig en zette angstig enkele stappen achteruit. Haar lichaam kwam steeds dichter en ik voelde hoe de omgeving veranderde – hoe hij kouder en killer werd.
      ‘Ik kan je niet vertrouwen na wat je Eleanor hebt aangedaan.’

      ‘Ik?’ vroeg ze verbaasd en ik zag opnieuw die gemene grijns op haar gezicht verschijnen.
      ‘Niemand heeft me gezien Louis. Als er al iets met Eleanor gebeurd is, is dat jouw schuld. Jij was daar na het bezoekuur, jij hebt Eleanor bijna vermoord. Of dat is toch wat iedereen zal denken.’
      ‘Jij hebt haar bijna vermoord!’ schreeuwde ik angstig uit en ik voelde hoe tranen van onmacht in mijn ogen verschenen.
      ‘Niemand zal je geloven, Louis.’

      Gedachten raasden door mijn hoofd en ik probeerde mezelf te kalmeren. Alles leek te draaien en ik kon het verschil tussen de realiteit en het paranormale niet meer onderscheiden. Mijn hoofd deed pijn – mijn maag voelde vreemd aan en mijn ademhaling verzwaarde.

      ‘Wat moet ik doen?’ vroeg ik.
      Hopeloos – zo klonk mijn stem. Dit was de enigste optie en ik wist geen andere uitweg. Mijn zicht werd versperd door de kleine watervallen en een zucht gleed langs mijn lippen.
      ‘Ik zal alles doen.’

‘Je moet me vertrouwen.’

      Lea zette enkele stappen naar me toe en ze zette haar vingertoppen tegen mijn slapen aan. Warmte gleed door mijn lichaam en het leek alsof zacht vogelgefluit te horen was op de achtergrond.

‘Enkel vertrouwen.’

Sorry dat ik gisteren niet zoveel heb geschreven, maar ik moest mijn boeken kaften. School begint ook voor mij weer en het zal wat drukker worden, maar ik zal proberen om elke dag een stukje te plaatsen. Een kudo en ik beloof dat er nog drie deeltjes vandaag zullen komen