#141.

Ik wilde antwoorden dat hij nog in de auto zat, maar halfweg mijn antwoord hoorden we beiden het bekende geluid van een ronkende motor. Gelijktijdig schoten onze ogen naar het raam en zagen we nog net hoe Bill wegreed. “Waarom doet hij dat?” vroeg Tom aarzelend. Ik wilde antwoorden, of toch proberen, maar kon het niet. Voor mijn ogen zag ik steeds Bill’s betraande gezicht, zijn bevende handen, zijn doffe uitgebluste ogen en de wrok die zich erin genesteld had. Het ergste was het gapend gat dat zich tussen ons in bevond, het niet praten. Ik hield het niet langer uit. Mijn handen klemden zich om Tom’s arm. Wanhopig probeerde ik het bewustzijn niet te verliezen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Tom pijnlijk grimassen. Ik had blijkbaar nog meer fysieke kracht over dan ik dacht, maar ik stond wel degelijk op het randje tussen twee werelden.
“Ik wil deze kleren van mijn lijf. Ik ga mijn pyjama aandoen.” Voorzichtig ontdeed ik me van zijn ondersteuning en liep toen met grote stappen naar de trap. Het kon me niet zoveel schelen dat alles rondom me draaide, er waren ergere dingen in de wereld. Mijn stappen weergalmden op iedere trede hoewel ik het niet met opzet deed. Niet veel later volgden nog voetstappen. “Chaya?” Ik concentreerde me op de treden. Eén per één. “Chaya, hoe reageerde hij?” Mijn hand reikte naar de deurklink van onze kamer. De kamer van Bill en ik. Ik kon het niet en bleef vlak voor de deur staan. “Chaya?” Tom stond vlak achter me en legde zijn hand op mijn schouder. Ik bleef zwijgen. Het enige wat ik wou was dat ik niet langer die stoffen vezels op mijn huid hoefde te voelen. Mijn kleren werkten verstikkend en ik voelde me er oncomfortabel in. Ik wilde vrijheid. De waarheid vertellen werkte blijkbaar nog niet bevrijdend genoeg. De frustraties bereikten een hoogtepunt in mij.
Uiteindelijk leek Tom het te snappen en deed hij de deurklink in mijn plaats naar beneden. Het was gezellig warm in de ruimte doordat ik de verwarming aangezet had. Toch was deze kamer me op een of andere manier bijna vreemd geworden, alsof ik me er niet helemaal meer thuis in voelde. Ik wist dat ik gewoon overladen werd met prikkels en emoties en dat het allemaal gevoelens van het moment waren, maar ik wist dat ik hier zo snel mogelijk weer weg wou. Ik keek naar alle spullen van Bill die rondslingerden en voelde hoe de tranen opnieuw hun uitweg probeerden te zoeken. Ik kneep mijn ogen zo hard dicht als ik kon om het tegen te houden. Het feit dat alles me herinnerde aan Bill dwong me om dit zo snel mogelijk te doen. Ik trok mijn schoenen uit en zette ze in de kast. Vervolgens gooide ik mijn jas ook ergens tussen de rest van mijn kleren en ging verder met mezelf uit te kleden. Van Tom’s aanwezigheid was ik me nog altijd bewust, maar hij deerde me niet. Hij stond nog steeds in dezelfde positie in de deuropening toe te kijken. In normale omstandigheden zou ik me ongemakkelijk voelen om zo halfnaakt voor hem te verschijnen en vooral om nog eens aangestaard te worden, maar ik besefte dat Tom mij al in dit soort gebroken toestand gezien had. Ik was blij dat hij bleef staan. Hij stond er om te voorkomen dat ik iets stoms deed of de controle over mijn lichaam verloor. Hij was er om me te beschermen. Alweer was hij er in de plaats van Bill. Die gedachte bezorgde me pijn in mijn borst.