Little Star 14

Zijn ogen doorboren de mijne alleen staan ze nu anders dan vroeger, ze staan bezorgd in plaats van gruw en kil. ‘Gaat het wel?’ Mijn mond zakt wagenwijd open en twijfelend of hij het goede gezegd heeft kijkt hij mij aan. Bespottelijk kijk ik hem aan en zie ik hoe Harry naast Louis gaat staan. ‘Louis, natuurlijk gaat het niet met haar,’ sist hij tussen zijn tanden door en hij kijkt mij daarna aan om vertrouwelijk te glimlachen. Alleen ontstaat er geen glimlach op mijn gezicht alleen maar twee lippen die op elkaar gedrukt zijn die een rechte streep vormen. Louis komt niet uit zijn woorden en stormt daarna woest de kamer uit. Overrompelt door zijn actie staar ik beduusd naar de dichte deur die net dicht gevallen is en beginnen de andere te fluisteren. Ik zie hoe Zayn achter Louis aangaat en lipbijtend staar ik naar de vloer en zie ik hoe de schoenen van Harry dichterna mij toe schuifelen. ‘Ik weet wat ik vroeger gedaan heb, maar geloof me ik heb er spijt van.’ Hij klinkt gebroken en twijfelend kijk ik op en staar ik in zijn heldere groene ogen die geloofwaardigheid spreken. Zo te zien hebben Louis en Harry in de tussen tijd toen ik naar buiten vluchtte het verhaal vertelt en valt mij nu pas op dat er drogetraan sporen op de wangen van Harry zitten. Bedenkelijk denk ik na of ik ze voorzichtig met mijn duim eraf zou vegen maar voor ik iets kan doen veegt Harry ze bruut weg. ‘Kan je het bewijzen?’ vraag ik schor en hij haalt nonchalant zijn schouders op. Hij kan het niet bewijzen, hoe kan hij het bewijzen? ‘Kunnen jullie het bewijzen?’ Verbeter ik mijzelf snel en Harry wilt zijn mond open trekken maar de deur vliegt weer open en overstuur komt Louis de kamer binnen gelopen. ‘Ze moet hier nu weg, ze ruïneert mijn leven,’ fluistert Louis hyper en snel kijkt hij om zich heen. Zayn is inmiddels ook weer de kamer binnen gelopen en hij beaamd allemaal rare woorden. ‘Het is beter als jullie gaan,’ zegt Zayn naar een lange tijd rare woorden te fluisteren en overvallen door zijn zin spreekt Harry hem snel tegen. ‘Nee, ze mag niet gaan!’ Louis stopt met spastisch om zich heen te kijken en boos staart hij naar Harry die mijn hand met de zijne verstrengelt. Zweet breekt mij uit en mijn handen beginnen klam te worden. Het word draaierig voor mijn ogen en knijp fel mijn ogen dicht. ‘Ik wil bewijzen dat ik er spijt van heb!’ Grommend staart Louis naar Harry die geruststellend met zijn duim over de bovenkant van mijn hand streelt. Ik en de rest volgen het gesprek tussen Louis en Harry en mijn hoofd beweegt dan ook steeds heen en weer. ‘Ik wil bewijzen dat het ik er spijt van heb, dat zou jij ook moeten doen Louis!’ Hij laat zich vallen op de dicht bijzijnde stoel en met geperste en verbaasde ogen kijkt Louis ons aan. ‘Wat als ik het wil, maar ik het eenmaal niet kan?’ fluister hij zachtjes.