Little Star 3

Zuchtend laat ik mijn eigen voor de televisie vallen en zoek ik gretig naar de afstandbediening, die ik weer eens nergens kan vinden. Altijd als ik hem nodig heb kan ik hem niet vinden, terwijl als ik hem niet nodig heb gewoon op het houten tafeltje naast mij ligt. Ik werp mijn blik op het houten tafeltje en grom om daarna de afstandsbediening er wild vanaf te pakken. Mijn benen gooi ik vrolijk omhoog en belanden daarna op de zachte kussens van de bank. Ondertussen heb ik de televisie aangezet en beginnen mijn oren te suizen doordat hij veels te hard staat. ‘Drew, zet voortaan de televisie zachter!’ schreeuw ik naar mijn vriendin die ergens rond moet lopen. Waar ze rond loopt weet ik niet, vast in de tuin waar ze elke dag op dit tijdstip zit. Tuinieren noemt zij het ook wel, ik noem het tijdverspilling aan een tuin. Drew schuift de tuindeur open en kijkt mij niet bepaalt vrolijk aan. Ze heeft haar tuinbroek aan die onder de bruine vegen zit, waarschijnlijk van het potgrond. ‘Wat is er met mij?’ Schijnheilig staart ze mij aan en springen er wat blonden haren uit haar vlecht die ze over haar rechterschouder heeft hangen. Zuchtend werp ik mijn blik weer op de televisie die ik zachter heb gezet en zie ik dat het nieuws erop is. Drew komt voor mij staan met een nieuwsgierige blik en ik maak rare bewegingen dat ze aan de kant moet gaan. Gelukkig snapt ze wat ik bedoel en is ze naar een paar seconde voor het beeld weg gegaan. ‘Vanmorgen is One Direction eindelijk geland en zijn ze open hartelijk opgevangen door trouwe fans.’ Een misselijk gevoel komt erin mij op en knijp ik ruw mijn ogen dicht. In mijn hoofd komen er allemaal herinneringen omhoog en zoek ik handtastend naar de afstandsbediening. Mijn ogen maak ik weer open en staar in twee helder groende ogen die afkomstig zijn van Harry. Grijnzend staat hij te praten en is hij als enigste nu in beeld. Ik knip snel de televisie uit en wrijf met mijn vingers zorgelijk over mijn hoofd heen. ‘Ik kom ze nooit meer tegen, ze zijn voorgoed uit mijn leven,’ fluister ik in mijzelf en hap naar zuurstof. Starend naar het zwarte beeld van de televisie voel ik hoe Drew naast mij komt zitten en zij met haar hand gevoelig over mijn been strijkt. ‘Gaat het?’ Schouderophalend kijk ik haar aan. Het ging goed mij, totdat ik zijn groene heldere ogen weer voor mij zag en mijn wereld voor een paar seconde in stortte. Ook al weet ik dat ik hem nooit tegen zou komen, hij is beroemd en toch snap ik niet wat fans in hem zien. Wat fans in ‘hun’ zien, alle twee zijn ze geen spat veranderd als ik ze zo op de televisie zie. Alleen ziet niemand dat en ben ik de enigste die het ziet en de enigste die het meegemaakt heeft. Ik schud mijn hoofd heen en weer en mijn rode lokken vallen weer op dezelfde plek terug. Nooit komen ze weer mijn leven in stappen om daarna alles overhoop te kunnen gooien. Dat hebben ze vroeger al één keer gedaan en dat gebeurd nu in het heden niet nog een keer.