[TC] 'Houston, we have a problem. [Part6]

Bill Pov.

De mannen blijven maar graven er komt geen einde aan het pak sneeuw. Minuten gaan voorbei en nog steeds geen enkel spoor van Tom. Het begint alweer te schemeren. Tom, als ze je nu vinden is het waarscheinlijk al te laat. Ik kan der niet aan denken! Ik mag er niet aan denken! Tranen stomen over mijn wangen. Ik voel dat iemand me dicht tegen zich aantrekt, mama. Er zijn geen woorden nodig om te weten wat ze voelt, dat doet haar hart al, het hart dat tegen mijn hart gedrukt is en samen kloppen in de kille nacht. Mama begint harder te snikken, mijn haar word steeds natter. Ik kijk met behuilde ogen naar de mannen die iets omhoog tillen. Is dat Tom? Ik voel dat mama haar grip steeds losser raak. Ze gaat staan. 'dat is hem ..' hoor ik Gordon verluisteren tegen mama. Mama laat de worden door zich doordringen, niet veel later rent ze naar Tom doe. Gorden pakt mijn hand vast. 'Kom' ik knik en rennen samen naar Tom. Daar aangekomen leggen ze Tom op een car. Hij word helemaal ingepakt om warm gehouden te worden. Mama blijft maar schreeuwen tegen Tom. 'Rustig mevrouw, alles komt goed met uw zoon, we gaan nu met spoet naar het ziekenhuis, we geven een belletje als u kunt komen.' 'Maar ik wil met mijn zoon mee!' schreeuwt mama hem toe. 'Sorry mevrouw, dat gaat helaas niet.' Mama zucht. ze knikt. 'Dit is ons telefoonnummer' ze geeft een briefje met het nummer erop. Tom word in de helicopter gereden. Ik sta tussen mama en Gordon in, kijkend naar Tom. Het enige wat ik van hem zie is een wit kil gezicht. Tom wat is er toch met je gebeurt?

Mama loopt ongeduldig rondjes door het huis. 'Schat ga nu even zitten neem een kopje thee en ..' 'HOE KAN IK RUSTIG ZIJN ALS MIJN ZOON IN LEVENSGEVAAR IS!' schreeuwt mama tegen Gordon. Gordon staat op en gaat achter mama staan. 'De tijd gaat niet sneller als je rondjes loopt, kom even tot rust, Tom zou ook niet willen dat je zo in de stres zat.' Mama zucht. Ze loopt naar de tafel en gaat der aan zitten. Ze tikt ongeduldig met haar nagels tegen haar kopje thee. Ik probeer me weer te concentreren op de TV. Net als mama weer wilt gaan schreeuwen gaat de telefoon. Ze rent als een speer naar de telefoon waardoor haar thee over de grond valt en het kopje kapot spat. 'Hallo met Simone Kaulitz' 'Ja ..' 'Euh ...' 'oke ...' 'We komen eraan!' 'Tschüss' Mama hangt op. 'We moeten nu naar het ziekenhuis komen!' zegt ze in paniek. Gordon neemt nog een slok van zijn koffie, pakt de autosleutels en doet zijn jas aan. 'Dan gaan we nu' we lopen met zijn 3en de deur uit. 3en ... dat klinkt raar, normaal was het 4. Ik doe de deur van de auto open en doe mijn gordel om. Als we allemaal in de auto zitten scheurt Gordon werkelijk over de weg naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis waas onze engel Tom licht.

De vele TL-lampen in het ziekenhuis verlichten mijn weg die er nogal donker uit ziet. We lopen met zijn 3en naar de kamer waar Tom licht. Als we daar aankomen staat een arts ons optewachten. 'Hallo' 'Hallo' we schudden allemaal de hand van de man. 'Jullie zijn vast de familie van Tom Kaulitz, ik heb goed en slecht nieuws.' zegt de man voorzichtig. Ik kijk naar mama, in haar ogen branden alweer tranen. 'het goede nieuws is, hij leeft nog ...' ik hoor mama 'godzijdank' zeggen. 'Het slechte nieuws is, hij heeft een virus opgelopen waar wij niks mee kunnen doen, dit virus is niet erg bekent en kan alleen in een aantal ziekenhuizen behandeld worden. Hij moet dus overgeplaatst worden naar een ziekenhuis is Duitsland.' der lopen tranen over onze wangen. Onze Tom, nog veel te jong om te sterven. 'P-plaats hem maar o-over ...' zegt mama zacht. Ik kijk verschrikt naar haar. 'M-maar m-mam ..' mama knielt naast me neer. 'Bill lieverd ... het is het beste, alleen zo kan Tom gered worden, we willen hem niet kwijt, allemaal niet, daarom is dit het beste om te doen.' ze veegt glimlachend mijn tranen weg. 'Oké ...' ik kijk verdrietig naar beneden. 'U kunt meekomen om uw zoon te zien.' zegt de arts. 'Is hij wakker?' vraag ik. 'Ja' Ik begin te lachen en ren als een zot naar de kamer van Tom. Ik open de deur. Daar licht hij, op zijn ziekenhuisbed. 'TOM!' ik ren naar zijn bed toe en sla mijn handjes om de rand van het bed heen. 'Hey Bill ...' zegt Tom schor en voorzichtig. Ik voel tranen van geluk over mijn wangen rollen. 'Ik zei toch [hoest] dat alles [hoest] goedkwam ...' zegt Tom. hij glimlacht naar me. Ik klik over zijn bed heen en knuffel hem dood, naja niet letterlijk dan. Mama komt ook binnen, zij volgt ook mijn voorbeeld en neemt Tom in haar armen. One happy family.

We zitten weer in de auto opweg naar het huisje. We zijn net 2 uur bij Tom geweest. De artsen hebben alles aan ons en Tom uitgelecht. Het was moeilijk om afscheid te nemen, maarja ... we zien hem overmorgen weer. Vannacht word hij nog overgevlogen naar Duitsland, daar word dan meteen een actie ondernomen. Pas als hij een beetje uitgerust is mogen wij komen. Ik kijk via de beslagen ramen van de auto naar buiten. Bedankt god, bedankt voor het redden van een engel. Ik teken een hartje op de ramen Tom zet ik erbij. Ik hou van je Tom. Ik wil je nooit meer kwijt, ook nooit meer het idee hebben dat ik je kwijt raak. ik veeg het hartje weer weg. Wij zijn altijd 1 tom, en dat zullen we ook altijd blijven, wat er ook mag gebeuren, wij zijn 1, 2 handen op 1 buik.
Wij zijn de wereld

End of episode six
Reacties Bitte
X. Maudy