003.

Zoals er voorspelt was, ging ik een paar dagen na het ziekenhuis al door naar Utrecht. Mijn spullen moest ik pakken en ik kon nog even 'doei' zeggen tegen de meiden daar. Ik en Sophie vielen elkaar huilend in de armen en ze beloofde me haar best te gaan doen. Ik hoopte dat ze zich hieraan hield, want ik wilde niet met nog een mededeling van een overleden vriendin achtergelaten worden. 'Succes, doe alsjeblieft je best.' Ik knikte, om haar ervan te verzekeren dat ik beter zou gaan worden. Om heel eerlijk te zijn wist ik niet of ik er nog wel zoveel zin in had. Waarom zou ik tegen dit gevoel gaan vechten? Ana had duidelijk gewonnen. Karin had ze afgenomen, mijn vroegere vrienden kende ik nu niet eens meer en ik kreeg een vreselijke steek in mijn zij van trots als iemand me vertelde hoe 'eng dun' ik was geworden. Ik was mijn eetstoornis geworden en ik kon me niet indenken hoe ik nog een normaal leven kon krijgen. Ik zuchtte terwijl ik mijn spullen in mijn tas gooide.
'Je hoeft dit niet te doen, weetje.' zei een stem vanuit mijn deuropening. Ik had voor een seconde gedacht dat de stem niet echt was, maar in mijn hoofd zat. Tot ik het meisje met lang zwart haar naar me toe zag lopen. 'Je kunt gewoon naar huis gaan, of hier blijven.'
Ik keek haar vragend aan.
'Hoe oud ben je nou eigenlijk?'
Het verbaasde me hoelang ik erover na moest denken.
'Zeventien,' zei ik vervolgens zachtjes.
Wow, had ik al twee jaar van mijn leven verpest?
'Je zit hier vrijwillig toch.'
'Ik zat hier voor Karin,' was meteen mijn reactie.
'Ja dus, je hebt haar support gegeven tot het eind. Je kunt nu ophouden, naar huis gaan.'
Het was of ging er een schok door mijn lichaam, hoe was dat mogelijk? hoe kon ik hier gewoon mee ophouden en teruggaan naar mijn 'oude' leven thuis? Na alles wat ik had meegemaakt?
Ik keek haar twijfelachtig aan. 'Dat zou verraad zijn,'
'Karin is er niet meer, dus doe wat je zelf wil, het is niet of kijkt ze vanuit de 'Hemel' mee.'
haar sarcastische toon deed me denken aan hoe Chelsea vroeger sprak. Net of ik minder was dan haar. 'Er zijn hier genoeg meisjes weggegaan die niet beter wilde worden. Je hoeft niet gedwongen naar Utrecht. Niks is dwang.'
Ze draaide zich om, maar wat ze zei bleef me nog lang bij.
'Niks is dwang, je bent niet dun genoeg daarvoor.'