5. - Set Off.

De eerste week had goed gevlot en elke namiddag had ik goede voorbereidingen gemaakt voor de dag erop, maar er was geen moment dat Loria er niet bij was, buiten na 8 uur 's avonds. Danielle was er zowat full time, maar dat leek niemand te storen, buiten mij misschien. Ik kon me écht ergeren aan haar aanwezigheid, soms was ze gewoon te aanwezig om me op mijn gemak te voelen.
Maar vandaag was het zaterdag en dus een belangrijke dag voor de school. Voetbal en Cheerleading - try outs. Loria zat me al sinds 5 uur te sturen, ze wilt duidelijk dat'k niet in het team kom. Zo heb ik straks geen energie meer over. Ik trek een basket-short aan met een geel shirt en trek overtuigd een stel sportschoenen aan.
Ik zou een rondje rond de campus gaan lopen, zoals ik iedere ochtend had gedaan, maar nu zou ik mezelf nog meer gaan pushen voor de try-outs.
In de vakantie had ik me kapot gewerkt in de fitness om maar op gewicht en spiermassa te blijven.
Ik bulder de trap af en beneden zit Liam zich al op te peppen voor de grote dag. Hij lacht speels naar me. "To Day the day!" zingt hij vreugdig. Hij kon prachtig zingen, iets wat hij liever voor zichzelf hield, maar vandaag maakt het niets uit. Ik knik opgetogen en zeg hem dat ik een rondje ga lopen.
"Ik ga mee!" zegt hij snel. Hij staat in een wip recht en loopt met me de voordeur uit en dan de straat op.
Heel de tijd zingt hij opgetogen én mooi en dat zorgde er enkel voor dat ik geen mp3 nodig had. We beginnen in rustige pas te lopen en hij begind ook rustig met 'Riverside' te zingen.
Ik neurie vrolijk met hem mee, terwijl me om de zoveel passen een hoek omslagen om zo een ingewikkeld parcours door de campus af te leggen.
Na enkele blokjes vraagt hij of'k ook niet iets wou zingen.
Ik concentreer me op mijn sportschoenen, die nu automatisch lijken te bewegen. Ik kijk naar hem op en schudt mijn hoofd:"Ben je gek?"
Zingen is helemaal mijn ding, ik doe het elke kans die ik heb, maar niet als mensen het willen horen. Dan kunnen ze het vergeten, ik kan niet zingen en dat weet ik.
Hij port me enkele keren en zet me steeds aan tot zingen. Ik pers mijn lippen stevig op elkaar en schudt hevig van nee. Hij loopt een stukje voor me uit en stop voor me, zodat ik niet verder kan.
"Zing." zegt hij kort, maar niet dreigend. Ik lach naar hem, maar schudt nog steeds mijn hoofd.
"Voor mij?" hij trekt een pruillip en ik kijk van hem weg, zo flikt hij het altijd wel. "Wat wil je horen? Willekeurige valse noten? Dat kan'k je geven." zeg ik bot en ik wil me omdraaien en in de andere richting beginnen lopen, maar hij schudt zijn hoofd. "Ik wil je stem horen." zegt hij droog, hij haalt zijn schouders op en loopt verder in de juiste richting.
Ik kijk hem stom verbaasd na, maar trek dan een sprintje om naast hem te gaan lopen. "Zeg een liedje." zeg ik dan suggestief. Hij grijnst, hij kreeg het weer voor elkaar zonder moeite.
"Zing wat jij leuk vindt." zegt hij, duidelijk doelend op een Justin Bieber liedje.
"U Smile?" zeg ik met een zuinig lachje, hij knikt overtuigd. Ik schraap ongemakkelijk mijn keel en kijk de andere kant op.
De eerste zin komt er houterig uit: "I'd wait on you forever and a day". Liam lacht me aanmoedigend toe, iets wat me aanzet om verder te zingen.
Hand and foot
Your world is my world
Yeah
Ain't no way you're ever gon' get
Any less than you should
Cause baby
You smile I smile (oh)
Cause whenever
You smile I smile
Hey hey hey

Ondertussen zong ik uit volle borst en dacht ik er niet aan dat'k op de campus was, omgeven door alle mensen waarvoor ik stoer zou moeten zijn. Deze keer neuriet Liam mee en lopen we op een vrolijk tempo, niet te snel niet te traag.
"BELIEBER!" schreeuwt Jason, een ploegmaat, vanuit zijn cabrio. Hij mindert vaart en gaat naast ons rijden.
"Het is misschien een kut kerel, maar jij zingt wel goed." zegt hij complimenterend, ik lach naar hem, maar voel me boven alles vernederd.