O53.

Alsof het een wedstrijd is, drukt mond steeds harder tegen mond en plaagt tong, tong steeds harder. Harry trekt aan mijn shirt, alsof hij 'uit, uit, uit!' wilt zeggen en zijn hand daalt traag af naar de rand van mijn boxer. Ik voel hoe ik het stiekem ook wel wil en hoe ik mijn shirt in principe gewoon van mijn lijf zou moeten scheuren, maar dat doe ik niet.
Ik rol hem om, zodat hij onderaan ligt en sta recht, klop mijn kleren af en kijk hem aan, hopelijk ziet hij in mijn ogen dat ik op dit moment naar het mooiste wezen kijk dat er is.
"We moeten gaan eten, styles." lach ik met een scheve grijns op mijn lippen en mijn tanden half bloot. Hij kijkt me verward aan. "Maar.." mompelt hij, ik schudt mijn hoofd. "We bewaren het voor vanavond, oké?" vraag ik hem, ik trek één van mijn wenkbrauwen op en gun hem nog een zoen. Hij knikt en graait zijn shirt, blazer en beige broek van de grond om die snel aan te trekken. "Je moet het beloven." zegt hij speels, hij steekt zijn pink naar mij uit en ik winkel de mijne rond de zijne.
"Pinky Promise." fluister ik.
Het valt me op dat ik plots veel meer zelfvertrouwen rond hem heb, dat ik meer durf. Dat ik hem durf uitdagen, hem durf plagen, hem durf liefhebben.
Hij zucht opgelucht en springt snel in zijn broek, doet zijn shirt aan en zet de kraag daarvan recht, daarna gooit hij zijn blazer er nonchalant over en schiet hij zijn voeten in zijn sneakers.
Zo sloffen we, helemaal niet slaperig meer, de trap af en vullen heerlijke geuren onze neusholtes.
"Engels ontbijt!" gil ik enthousiast als ik naar de gebraden worstjes, spekjes en rode bonen kijk, mijn favoriet.
Misschien niet al te gezond, maar zeker uitgebreid. Harry zet zich gretig naast me en begint verre van gegeneerd van alles wat op zijn bord te scheppen. Af en toe, tussen twee happen door, mompelt hij : "Heerlijk Ontbijt, Mevrouw Tomlinson."
Louis stopt na één klein bordje al met eten, het beeld van Harry die zich vol propt was gewoon té fascinerend.